Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου. Στην κορύφωση της ιλαροτραγωδίας της συναίνεσης στην Αθήνα, από αξιωματούχους της Κομισιόν διέρρευσε μια ενδιαφέρουσα απειλή, πέρα από όσες δημοσίως διατυπώθηκαν: ότι όσο εκκρεμούσε η συμφωνία για τη συγκυβέρνηση σημειώνονταν αξιοσημείωτες κερδοσκοπικές κινήσεις στην αγορά ομολόγων, στα χρηματιστήρια και στην αγορά συναλλάγματος.
Και ότι ενδεχόμενη συνάφεια των κινήσεων αυτών με τις πολιτικές παλινωδίες στην Αθήνα εγείρει ερωτήματα για βαρύτατα ποινικά αδικήματα σε βάρος της χώρας και του κοινοτικού προϋπολογισμού και δημιουργεί την ανάγκη έρευνας από τις εποπτικές αρχές.
Υπάρχει ένας σαφής υπαινιγμός εις βάρος πρωταγωνιστών του πολιτικού παιγνίου της συναίνεσης στην Ελλάδα σε αυτές τις διαρροές από τις Βρυξέλες. Αλλά δεν είναι σαφές αν εννοούνται κι όλα ή επιστρατεύθηκαν για να ενισχυθεί η πολιτική πίεση στην Αθήνα.
Σε κάθε περίπτωση θα είχε ενδιαφέρον αν η προειδοποίηση αυτή θα είχε εφαρμογή σε μύριες άλλες περιπτώσεις από την αρχή της κρίσης κατά τις οποίες οι δημόσιες δηλώσεις ή και σιωπές των Ευρωπαίων ηγεμόνων προκαλούσαν απώλειες ή κέρδη δισεκατομμυρίων ευρώ. Αίφνης, αν αποδειχθεί αληθής η πρόσφατη αποκάλυψη του Wikileaks, σύμφωνα με απόρρητα έγγραφα της αμερικανικής πρεσβείας στο Βερολίνο, πως η Μέρκελ γνώριζε την πραγματική κατάσταση στην Ελλάδα από τον Φεβρουάριο του 2010 αλλά την υποβάθμιζε και την αποσιωπούσε για να μην ληφθεί απόφαση ενίσχυσής της, θα ήταν ενδιαφέρον να «διαρρεύσει» η Κομισιόν αν προτίθεται να αποτιμήσει την κερδοσκοπία που έγινε στο μεταξύ και να κινήσει αντίστοιχη έρευνα για αναζήτηση «ποινικών ευθυνών». Πολύ περισσότερο αν ισχύει και το έτερο «καρφί» που περιέχουν τα αμερικανικά έγγραφα, πως η γερμανική κυβέρνηση έβλεπε την κρίση ως ευκαιρία να αυξήσει την επιρροή της στα δημοσιονομικά των χωρών της Ευρωζώνης, χωρίς όμως την παρουσία του ΔΝΤ που αποκλειόταν, αν και κάποιος (ο ΓΑΠ, φυσικά!) του είχε ανοίξει ήδη την πόρτα.
Στις «αποκαλύψεις» αυτές υποκρύπτεται ενδεχομένως το αμερικανικό ενδιαφέρον να χαμηλώσει κάπως το μπόι της Γερμανίας και της Μέρκελ. Ο ενδοιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός μας επιφυλάσσει πολλά ακόμη δραματικά επεισόδια αγάπης και μίσους. Ωστόσο, η επίσημη παρουσία του ΔΝΤ στην Ευρώπη και η συμμετοχή του σε κάθε πρόγραμμα διάσωσης- καταστροφής (με τη συνδρομή των ΗΠΑ και των BRICs) επιβάλλει μια αναγκαστική ισορροπία δυνάμεων.
Έχει, όμως, ενδιαφέρον να ενώσουμε τις τελίτσες που θα αποκαλύψουν τη μαγική εικόνα: ο ΓΑΠ ήξερε την κατάσταση και ήθελε το ΔΝΤ στην Ε.Ε. Η Μέρκελ ήξερε επίσης την κατάσταση αλλά δεν ήθελε το ΔΝΤ στην Ε.Ε. Οι ΗΠΑ ήξεραν την κατάσταση κι ήθελαν τρελά το ΔΝΤ στην Ε.Ε. Τελικά, ο ΓΑΠ έβαλε το ΔΝΤ στην Ε.Ε., οι ΗΠΑ αγάπησαν τρελά τον ΓΑΠ, η Μέρκελ αγάπησε το ΔΝΤ. Εν τέλει, όμως, όλοι μίσησαν τον ΓΑΠ. Αυτό θα πει να πέφτεις θύμα της επιτυχίας σου.
Υπάρχει ένας σαφής υπαινιγμός εις βάρος πρωταγωνιστών του πολιτικού παιγνίου της συναίνεσης στην Ελλάδα σε αυτές τις διαρροές από τις Βρυξέλες. Αλλά δεν είναι σαφές αν εννοούνται κι όλα ή επιστρατεύθηκαν για να ενισχυθεί η πολιτική πίεση στην Αθήνα.
Σε κάθε περίπτωση θα είχε ενδιαφέρον αν η προειδοποίηση αυτή θα είχε εφαρμογή σε μύριες άλλες περιπτώσεις από την αρχή της κρίσης κατά τις οποίες οι δημόσιες δηλώσεις ή και σιωπές των Ευρωπαίων ηγεμόνων προκαλούσαν απώλειες ή κέρδη δισεκατομμυρίων ευρώ. Αίφνης, αν αποδειχθεί αληθής η πρόσφατη αποκάλυψη του Wikileaks, σύμφωνα με απόρρητα έγγραφα της αμερικανικής πρεσβείας στο Βερολίνο, πως η Μέρκελ γνώριζε την πραγματική κατάσταση στην Ελλάδα από τον Φεβρουάριο του 2010 αλλά την υποβάθμιζε και την αποσιωπούσε για να μην ληφθεί απόφαση ενίσχυσής της, θα ήταν ενδιαφέρον να «διαρρεύσει» η Κομισιόν αν προτίθεται να αποτιμήσει την κερδοσκοπία που έγινε στο μεταξύ και να κινήσει αντίστοιχη έρευνα για αναζήτηση «ποινικών ευθυνών». Πολύ περισσότερο αν ισχύει και το έτερο «καρφί» που περιέχουν τα αμερικανικά έγγραφα, πως η γερμανική κυβέρνηση έβλεπε την κρίση ως ευκαιρία να αυξήσει την επιρροή της στα δημοσιονομικά των χωρών της Ευρωζώνης, χωρίς όμως την παρουσία του ΔΝΤ που αποκλειόταν, αν και κάποιος (ο ΓΑΠ, φυσικά!) του είχε ανοίξει ήδη την πόρτα.
Στις «αποκαλύψεις» αυτές υποκρύπτεται ενδεχομένως το αμερικανικό ενδιαφέρον να χαμηλώσει κάπως το μπόι της Γερμανίας και της Μέρκελ. Ο ενδοιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός μας επιφυλάσσει πολλά ακόμη δραματικά επεισόδια αγάπης και μίσους. Ωστόσο, η επίσημη παρουσία του ΔΝΤ στην Ευρώπη και η συμμετοχή του σε κάθε πρόγραμμα διάσωσης- καταστροφής (με τη συνδρομή των ΗΠΑ και των BRICs) επιβάλλει μια αναγκαστική ισορροπία δυνάμεων.
Έχει, όμως, ενδιαφέρον να ενώσουμε τις τελίτσες που θα αποκαλύψουν τη μαγική εικόνα: ο ΓΑΠ ήξερε την κατάσταση και ήθελε το ΔΝΤ στην Ε.Ε. Η Μέρκελ ήξερε επίσης την κατάσταση αλλά δεν ήθελε το ΔΝΤ στην Ε.Ε. Οι ΗΠΑ ήξεραν την κατάσταση κι ήθελαν τρελά το ΔΝΤ στην Ε.Ε. Τελικά, ο ΓΑΠ έβαλε το ΔΝΤ στην Ε.Ε., οι ΗΠΑ αγάπησαν τρελά τον ΓΑΠ, η Μέρκελ αγάπησε το ΔΝΤ. Εν τέλει, όμως, όλοι μίσησαν τον ΓΑΠ. Αυτό θα πει να πέφτεις θύμα της επιτυχίας σου.
Σχόλια
