Ο Ρ. Πολάνσκι επιστρέφει με τον «αόρατο συγγραφέα», ένα επίκαιρο πολιτικό θρίλερ, βασισμένο στο best seller του Ρόμπερτ Χάρις «Το φάντασμα» («The Ghost»).
Πρόκειται για την ιστορία ενός συγγραφέα βιογραφιών (Γιούαν ΜακΓκρέγκορ), ο οποίος, μετά τον αιφνίδιο θάνατο του προκατόχου του, «στρατολογείται» για να ολοκληρώσει τα απομνημονεύματα του πρώην πρωθυπουργού της Μεγάλης Βρετανίας (Πιρς Μπρόσναν). Ο τελευταίος βρίσκεται έγκλειστος σε ένα απομονωμένο νησί, πλησίον των ΗΠΑ, για λόγους ασφαλείας, μετά από κατηγορίες εναντίον του για εγκλήματα πολέμου. Από την πρώτη ταινία του Πολάνσκι, «Το μαχαίρι στο νερό» (1962), το δίλημμα του τι είναι ηθικό και τι ανήθικο, ποιος είναι αρμόδιος να το κρίνει και τι προσδιορίζει τα όρια της ανηθικότητας σε πράξεις που στοιχειώνουν, επανέρχεται διαρκώς. Από αυτή τη σκοπιά, η αργή αλλά διόλου κουραστική διαχείριση του αφηγηματικού χρόνου καθώς και η συχνή, επιδέξια εστίαση στο πρόσωπο του αόρατου συγγραφέα σκιαγραφούν εξαιρετικά τις ηθικές αναστολές και τα διλήμματα του ήρωα. Το σασπένς –αν και δεν φτάνει στο επίπεδο του «Μωρού της Ρόζμαρι» (1968) ή της «Chinatown» (1974)– λειτουργεί υποβλητικά μέσα από τις σκηνές στο σχεδόν έρημο νησί και, κυρίως, μέσα από την οπτική της υποκειμενικής ματιάς του ήρωα. Ο θεατής γνωρίζει και ανακαλύπτει μόνο ό,τι γνωρίζει και ανακαλύπτει ο βιογράφος, συγγραφικό εύρημα το οποίο εκμεταλλεύεται άψογα ο Πολάνσκι, στήνοντας ενδιαφέρουσες σκηνές, όπου ο βιογράφος έχει πρόσβαση σε πληροφορίες στις οποίες δεν θα μπορούσε να έχει κανείς άλλος. Σε αυτό το πλαίσιο, το θέμα του έργου είναι εξαιρετικά επίκαιρο: η αίσθηση ότι όσα θύματα και αν υπάρξουν, όσες θυσίες και αν γίνουν, η πολιτική θα γίνεται πάντα περισσότερο για την πολιτική παρά για τον πολίτη ενισχύει την αμφιβολία για τα αποτελέσματα που μπορεί να επιφέρουν οι εκάστοτε πολιτικές επιλογές. Σε μια περίοδο όπου το ανήθικο πουλάει και «ξεπουλάει», ο Πολάνσκι εκμεταλλεύεται έξοχα την έκρηξη της «δημοτικότητας» που δημιούργησε η επανεξέταση της δικής του ιστορίας ανηθικότητας, για να μας κλείσει το μάτι: υπάρχει άραγε κάτι αμιγώς ηθικό και πολιτικά ορθό στις μέρες μας;
