Του Αχιλλέα Σταύρου
«Και η Αριστερά και ο λαός έχουν για πολλοστή φορά την ευκαιρία να ενηλικιωθούν. Αν δεν το κάνουν θα υποφέρουν και οι δύο.
Το ποτάμι έσπασε το φράγμα μετά από 70 χρόνια. Το λαϊκό ποτάμι. Μένει η πλημμύρα να κάνει τη γη εύφορη. Και γι’ αυτό θα ευθύνονται και οι κυβερνήτες και οι κυβερνώμενοι. Όπως πάντα»
Γιώργος Παπαδόπουλος Τετράδης
(Ο θρυλικός «Καιρός» του οπισθόφυλλου της Ελευθεροτυπίας, από την προσωπική του σελίδα στο facebook πια, αφού η εφημερίδα δεν υπάρχει).
Εδώ είμαστε! Φτάσαμε λοιπόν. Η μετα-μεταπολίτευση ήρθε. Επικυρώθηκε την Κυριακή το βράδυ με την πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ ως κερασάκι στην τούρτα της οργής, της ανακίνησης των συνειδήσεων, της ταπείνωσης που υποστήκαμε τόσα χρόνια, της γενικότερης σύγχυσης και κοινωνικής ανακατωσούρας, του φόβου, της ελπίδας για μια άλλη ζωή με αξιοπρέπεια.
Τι σημαίνει όμως αυτή η αλλαγή; Και από τι χαρακτηρίζεται; Ο ΣΥΡΙΖΑ ενσάρκωσε την προσδοκία και τη λαχτάρα του μεγαλύτερου μέρους των Ελλήνων πολιτών για μια άλλη κατεύθυνση, όχι μόνο της πολιτικής εκπροσώπησης σε κυβερνητικό επίπεδο, αλλά συνολικότερα στην κοινωνία. Λόγω αυτής της κοινωνικής ανάγκης, θέλοντας και μη, θα οικοδομηθεί ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο. Ένα συμβόλαιο που, απ’ ό,τι λέει το κόμμα και τώρα πια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, θα αποκαταστήσει την κοινωνική δικαιοσύνη και θα αποτινάξει πάνω από το σώμα της ελληνικής κοινωνίας την αναξιοκρατία, τον ανορθολογισμό στη διοικητική διαχείριση, τις πελατειακές-νταβατζήδικες σχέσεις, την εκμετάλλευση των αδύναμων.
Ένα συμβόλαιο που αν και ξεκίνησε, ασυνείδητα και εκ των πραγμάτων, να χτίζεται με το ξέσπασμα της πολύπλευρης κρίσης, επί της ουσίας ακόμα αναζητείται. Και θα συνεχίσει να τελεί υπό αναζήτηση όσο παραμένει κατακερματισμένο το κοινωνικό σώμα και δεν ενώνεται σε κοινές κινητήριες ιδέες, σε κοινό όραμα για το μέλλον του τόπου και ημών των ιδίων, σε κοινή κοσμοαντίληψη. Όμως ταυτόχρονα, κατά τη διάρκεια της αναζήτησης, όσο περνάει ο καιρός, θα κατοχυρώνονται στο νέο συμβόλαιο τα στοιχεία της κοινωνικής συνείδησης όπως αυτή διαμορφώνεται στο εδώ και τώρα.
Οπότε ας μην περιμένουμε ούτε στιγμή. Διότι, αυτό το συμβόλαιο για το οποίο μιλάμε είναι επί της ουσίας οι σχέσεις που θέλουμε να διέπουν την οργανωμένη ζωή της κοινωνίας. Και για κάτι τέτοιο δεν αρκεί μία κυβέρνηση – όσο χρήσιμο όχημα κι αν είναι. Η καινούργια κυβέρνηση, η «πρώτη φορά Αριστερά», με τις δηλωμένες της φιλολαϊκές προθέσεις, είναι πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη ενός νέου τρόπου (διότι δεν μας καλύπτει ο παλιός) να υπάρχουμε ως κοινωνικό σύνολο στο δεδομένο τόπο Ελλάδα. Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Επειδή απαιτεί προσπάθεια από όλους μας και από τον καθένα και την καθεμιά ξεχωριστά. Εάν περιμένουμε –χοντρικό το παράδειγμα– να μας λύσει τα προβλήματα κάποιος υπουργός, τότε είναι κάτι που σαν μοντέλο έχει ξαναϋπάρξει, απέτυχε και νομοτελειακά θα ξαναποτύχει. Τις σχέσεις που θέλουμε να έχουμε, τη ζωή που θέλουμε να ζούμε, οφείλουμε να τη φτιάξουμε μόνοι μας και όλοι μαζί. Καθημερινά σε όλες τις εκφάνσεις της ατομικής και συλλογικής δραστηριότητας. Αυτές οι σχέσεις είναι που θα οικοδομήσουν μια κυβερνησιμότητα νέου είδους η οποία θα καλύπτει τις ανάγκες των πολλών στη σημερινή εποχή. Μια κυβερνησιμότητα που δεν θα εξαντλείται σε κυβερνητικά σχήματα, λόγια και εικόνες, αλλά θα ριζώνει βαθιά σε ανθρώπινες αξίες και θα αγκαλιάζει ουσιωδώς και στην πράξη όλη την κοινωνία. Δηλαδή, μια επανάσταση.
