Εργαζόμουν ως δημοσιογράφος στην ημερήσια εφημερίδα της Μυτιλήνης Αιολικά Νέα μέχρι τις 24 Φλεβάρη, οπότε η ιδιοκτησία της εφημερίδας σφράγισε με λουκέτο τα γραφεία της, αφήνοντας έτσι, κυριολεκτικά, στο δρόμο 20 εργαζόμενους, αριθμός που -τηρουμένων των αναλογιών- θεωρείται αρκετά υψηλός για τα επαρχιακά δεδομένα.
Ως λόγος για το λουκέτο προβλήθηκε από την εργοδοσία η… αδυναμία συνεργασίας της με το υπάρχον προσωπικό, το ίδιο προσωπικό που μέχρι και την προηγούμενη εργάσιμη εργαζόταν εντατικά για την έκδοση της συγκεκριμένης εφημερίδας.
Πραγματικός λόγος ήταν από τη μια η ανυποχώρητη αντίσταση πέντε συναδέλφων στην απαίτηση του εργοδότη να υπογράψουν συμβάσεις εργασίας με ψευδή ειδικότητα κι από την άλλη, η απεριόριστη αλληλεγγύη των υπολοίπων εξ ημών στη σύγκρουσή τους με την εργοδοτική αυθαιρεσία. Η μακροχρόνια και ταραχώδης διαπάλη με τον εργοδότη, που συνεχίζεται μέχρι και την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, περιείχε πολλά και… ιδιαιτέρως ευφάνταστα μέσα επίθεσης εκ μέρους του: δημόσιες προσπάθειες κατασυκοφάντησης των εργαζομένων και του Σωματείου Εργαζομένων ΜΜΕ Λέσβου (ΣΕΜΜΕΛ), που στάθηκε από την πρώτη στιγμή αλληλέγγυο στο πλευρό τους, ιδιωτική επίσκεψη στο χώρο όπου εργαζόταν(!) η πρόεδρος του σωματείου με συμβουλές και προειδοποιήσεις «να παραιτηθεί γιατί θα βρεθεί μπλεγμένη», συστηματική καθυστέρηση οποιασδήποτε επίλυσης του ζητήματος (είτε στην κατεύθυνση της επαναλειτουργίας είτε της επίδοσης απολύσεων), με απώτερο σκοπό την ομηρία και τον ψυχολογικό πόλεμο, δημόσιες δηλώσεις (βγαλμένες από αλήστου μνήμης εποχές) ότι δήθεν οι εργαζόμενοι δεν κινητοποιούνται επειδή διαθέτουν συνδικαλιστική συνείδηση, αλλά επειδή χειραγωγούνται από συγκεκριμένο πολιτικό χώρο και πολλά άλλα.
Το κερασάκι στην τούρτα όμως ήρθε τις τελευταίες ημέρες. Αφού ο εργοδότης κατέβαλε, τελικά, το Δώρο Πάσχα εκπρόθεσμα σε μια θεαματική επίδειξη κοινωνικής αναλγησίας, αφού δεν κατέβαλε ούτε ευρώ από τη μισθοδοσία του μήνα Μαρτίου, κατά το μεγαλύτερο μέρος του οποίου ούτε μας επέτρεπε να εργαστούμε ούτε μας απέλυε, αφού μήνυσε τους εργαζόμενους επειδή τόλμησαν να εκδώσουν ενημερωτική έκδοση με λεπτομέρειες για την προσπάθειά τους, τελικά, επέδωσε απολύσεις με εξώδικα στα οποία ισχυρίζεται ότι, ούτε λίγο- ούτε πολύ, ότι φταίνε οι ίδιοι οι εργαζόμενοι… που απολύθηκαν(!) επιχειρώντας έτσι να αποποιηθεί κάθε υποχρέωση να καταβάλει αποζημιώσεις.
Αξίζει, μάλιστα, να σημειωθεί ότι κατά πλήρη παράβαση της εργατικής νομοθεσίας μεταξύ των απολυμένων συγκαταλέγονται 4 από τα 5 μέλη του Δ.Σ. του σωματείου αλλά και ότι στα κείμενα των εξωδίκων αναβιώνουν «εποχαί τάξεως και ηθικής», αφού στο ένα απ’ αυτά αναφέρεται ως λόγος ευθύνης του υπαλλήλου για την απόλυσή του «η διασπορά ταξικού μίσους ανάμεσα στους συναδέλφους του»! Είναι φανερό ότι όσο μεγαλύτερο είναι το κύμα συλλογικής αντίστασης που συναντούν οι εργοδότες, τόσο περισσότερες τέχνες κατεργάζονται για την επανακατοχύρωση της θέσης ισχύος τους.
