Ο Αλεξάντερ Φίστερ είναι 44 ετών και ζει σε ένα χωριό της Οκλαχόμα, έχοντας διακοσμήσει περήφανα το σπίτι του με ναζιστικές σημαίες. Δικαίωμά του, διότι ως γνωστόν οι ΗΠΑ είναι, μεταξύ άλλων, η πατρίδα της ελευθερίας της έκφρασης (αν βέβαια κρεμούσε κάποιος τίποτα σημαίες με σφυροδρέπανα ή με σύμβολα «τρομοκρατικών» οργανώσεων όπως οι Μαύροι Πάνθηρες, θα αναλάμβανε πάραυτα δράση το FBI – αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας). Τον νεοναζί Φίστερ δεν τον χωνεύουν πολλοί γείτονές του: ανάμεσά τους και η 26χρονη Κίνταλ ΜακΒέι, που την Τρίτη κατέβασε ξαφνικά μία από τις ναζιστικές σημαίες και άρχισε να τρέχει μακριά.
Όμως ο Φίστερ καραδοκούσε: τη γάζωσε πισώπλατα με ένα από τα… 14 αυτόματα ντουφέκια και πολυβόλα που έχει στο σπίτι του (στις ΗΠΑ είναι δικαίωμα ιερό και η προσωπική συλλογή όπλων αρκετών για να διεξαχθεί ένας μικρός πόλεμος). Η «μισαλλόδοξη» Κίνταλ (έτσι την αποκάλεσε ο δικηγόρος του νεοναζί) νοσηλεύεται βαριά τραυματισμένη, ενώ ο Φίστερ συνελήφθη ως «ύποπτος». Η απόπειρα δολοφονίας έχουν καταγραφεί σε κάμερες, αλλά ο Φίστερ θεωρείται απλώς ύποπτος, διότι στη χώρα της ελευθερίας ισχύει και το τεκμήριο της αθωότητας – ιδίως αν είσαι λευκός νεοναζί (αν είσαι μαύρος ή πορτορικάνος, αστυνομία και «δικαιοσύνη» διασφαλίζουν ότι ισχύει το ανάποδο).
Μήπως διογκώνουμε μια εξαιρετική περίπτωση; Μάλλον όχι. Την ίδια μέρα που ο Φίστερ πολυβολούσε την Κίνταλ ένα πλούσιο ζευγάρι βγήκε με όπλα στον κήπο της βίλας του στο Σεντ Λούις (ο άντρας κρατούσε αυτόματο ντουφέκι και η γυναίκα πιστόλι) και απειλούσε τους διαδηλωτές που –όπως σε όλες τις ΗΠΑ– εξακολουθούν να κινητοποιούνται μετά τη βάναυση δολοφονία του Φλόιντ από αστυνομικούς. Ανάμεσα στα δεκάδες θύματα «αγανακτισμένων πολιτών» και αστυνομικών στις μέρες της οργής (διότι οι δολοφονίες κάθε άλλο σταμάτησαν μετά τον χαμό του Φλόιντ) είναι και ένας 29χρονος Ελληνοαμερικανός που ζούσε στη Ν. Υόρκη και έπασχε από διπολική διαταραχή: ο Τζορτζ Ζαπάντης δολοφονήθηκε εξαιτίας διαρκών και ισχυρών ηλεκτρικών εκκενώσεων που του κατάφεραν αστυνομικοί αφού είχε συλληφθεί και δεθεί με χειροπέδες…
Μια άρρωστη υπερδύναμη
Τέτοια περιστατικά είναι καθημερινά, είναι χιλιάδες, και συνήθως δεν ξεφεύγουν ποτέ από τα «ψιλά» τοπικών ΜΜΕ. Αν γίνονται πιο γνωστά σήμερα, αυτό οφείλεται στο μεγάλο κίνημα διαμαρτυρίας που έχει ξεσπάσει και έχει οξύνει τον ιδιότυπο αμερικανικό εμφύλιο – όπου όμως τον τόνο τον δίνει περισσότερο η λυσσαλέα διαμάχη στο εσωτερικό των βορειοαμερικανικών ελίτ και λιγότερο η αστυνομική και παρακρατική βία και η αντίσταση σ’ αυτήν. Η αλήθεια είναι ότι οι ΗΠΑ, μια χώρα με κενό ιστορίας και ετερόκλητο πληθυσμό, χτίστηκαν πάνω σε μεγάλα προπατορικά αμαρτήματα, που εδώ και δυόμιση αιώνες κάθε άλλο παρά έχουν ξεπληρωθεί. Αυτό εξηγεί όχι μόνο την παγιωμένη ανισότητα (που θεωρείται έως και «φυσιολογική», από τον Θεό δοσμένη…), αλλά και την υποκρισία και τη βαρβαρότητα που διέπει τις κοινωνικές σχέσεις και στο εσωτερικό των ΗΠΑ.
Είναι αδύνατο πια να διακρίνει κανείς αν τα τελευταία επεισόδια που προκαλεί αυτή η πολιτική εντός και εκτός ΗΠΑ εντάσσονται σε μια τακτική του Τραμπ ή αν τα κέντρα που αντιμάχονται έχουν τόσο αποκλίνουσες κατευθύνσεις που η κατάσταση ξεφεύγει…
Παρ’ όλα αυτά, η σημερινή οξύτητα του ιδιότυπου ενδοαμερικανικού και ενδοσυστημικού εμφυλίου πολέμου, με επιπτώσεις απρόβλεπτες και χαοτικές τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, είναι ένα στοιχείο πρωτοφανές εδώ και πολλές δεκαετίες – που βαθαίνει καθώς επιτείνεται η συνειδητοποίηση, και από τις ελίτ, της καθοδικής πορείας των ΗΠΑ στο διεθνές στερέωμα. Ο εμφύλιος έχει μεταφερθεί ακόμη και στο εσωτερικό της κυβέρνησης Τραμπ. Πρώην και νυν σημαντικά στελέχη της αλληλομαχαιρώνονται και βάζουν συνεχείς τρικλοποδιές σε μια προεδρία που φαίνεται να ασκεί μια πολιτική εμπρηστική και αλλοπρόσαλλη. Είναι αδύνατο πια να διακρίνει κανείς αν τα τελευταία επεισόδια που προκαλεί αυτή η πολιτική εντός και εκτός ΗΠΑ εντάσσονται σε μια τακτική του Τραμπ ή αν τα κέντρα που αντιμάχονται έχουν τόσο αποκλίνουσες κατευθύνσεις που η κατάσταση ξεφεύγει…
Καθημερινά βγαίνουν στη φόρα μικρά πραξικοπήματα και υπονομευτικές κινήσεις διαφόρων μηχανισμών που δημιουργούν ένα κλίμα πλήρους αβεβαιότητας για τις προσεχείς κινήσεις και εξελίξεις. Πλέον φαίνεται δύσκολο να συμμαζευτεί το εμφυλιοπολεμικό κλίμα. Εδώ εντάσσονται ίσως και οι διαρροές περί των τελευταίων προβληματισμών του Τραμπ, που λέγεται ότι σκέφτεται (ή τον πιέζουν να σκεφτεί) ακόμη και την απόσυρσή του από τις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου εάν δεν ανατραπεί η μεγάλη δημοσκοπική διαφορά που τον χωρίζει με τον υποψήφιο πρόεδρο των Δημοκρατικών, τον Μπάιντεν. Μια τέτοια απόφαση θα εκτόνωνε βέβαια μόνο προσωρινά την ένταση, καθώς η διαμάχη τόσο στην κοινωνία όσο και στις κορυφές έχει πολύ βαθιές αιτίες. Και δεν διακρίνεται καμία «γραμμή» που να θέλει (ή να μπορεί) να προωθήσει τις αλλαγές οι οποίες θα απαιτούνταν ώστε να αντιμετωπιστεί η ουσία των προβλημάτων που σπρώχνουν στη δύση της πρώην αυτοκρατορίας και στην παρόξυνση της πολύμορφης βίας στο εσωτερικό των ΗΠΑ.
Συμπέρασμα
Όλα αυτά γίνονται βέβαια αντιληπτά από τους διεθνείς ανταγωνιστές των ΗΠΑ, και κυρίως την Κίνα και την Ρωσία – οι οποίες έχουν κι αυτές τα δικά τους προβλήματα, που όμως δεν συγκρίνονται με όσα πονοκεφαλιάζουν τις ελίτ της Ουάσιγκτον. Έτσι καταφέρνουν μέχρι τώρα να εκμεταλλεύονται σε όφελός τους την κατρακύλα των ΗΠΑ. Ως «απάντηση» στον τραμπισμό, τον οποίο βαφτίζουν μοναδικό υπεύθυνο της κατρακύλας, πλασάρεται βέβαια εκ νέου και το στρατόπεδο της παγκοσμιοποίησης. Και εδώ ακριβώς επιτείνεται η σύγχυση, αφού άνθρωποι καλής θέλησης «πείθονται» ότι ο ψευδοφιλελευθερισμός και ψευδοανθρωπισμός των παγκοσμιοποιητών μπορεί να βάλει φρένο σε ακόμη πιο επικίνδυνες εξελίξεις. Αντίθετα, αυτό που χρειάζεται είναι να καταβληθεί κόπος και να συγκλίνουν δυνάμεις που θα εργάζονται για ένα πόλο ανεξάρτητο και από τις δύο εκδοχές του Κακού.
