Το βασικό ερώτημα είναι αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνεισφέρει στην υπόθεση της δημιουργίας του πλατιού πολιτικού και κοινωνικού μετώπου που έχει ανάγκη και αποζητά η ελληνική κοινωνία για να ξεφορτωθεί την τρόικα και τους ντόπιους υπαλλήλους της. Αυτό το μέτωπο αποζητούν ευρύτατα λαϊκά στρώματα που δεν μπορούν να βρουν έκφραση στα υπαρκτά πολιτικά σχήματα, και ταυτόχρονα αντιλαμβάνονται έστω και στοιχειακά ότι η ανατροπή του τροϊκανού καθεστώτος είναι προαπαιτούμενο για να λυθεί και το πιο «μικρό» πρόβλημα – πόσο μάλλον να αποσοβηθεί ο πλήρης εξανδραποδισμός του λαού και να ανοίξει επιτέλους μια προοπτική διεξόδου της χώρας.
Η εκτίμηση για την ανάγκη δημιουργίας ενός τέτοιου μετώπου γίνεται αποδεκτή στα λόγια από δυνάμεις που καλύπτουν ευρύ φάσμα της Αριστεράς. Στην πράξη όμως δεν καταβάλλονται ουσιαστικές προσπάθειες για την οικοδόμησή του. Αντίθετα, η σκέψη και η ενέργεια πολλών ηγετικών επιτελείων ξοδεύεται σε μικροπολιτικάντικες τακτικές και σε κοντόθωρους υπολογισμούς. Έτσι και στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, αντί να αφιερωθούν όλες οι δυνάμεις για να συμβάλλουν σε ένα πλατύ μέτωπο, επιχειρείται από ορισμένους μια (αμφίβολης, εξάλλου, αποτελεσματικότητας) διεύρυνση των εκλογικών συνεργασιών προς δυνάμεις που δεν κρύβουν διόλου τα κεντροαριστερά τους σχέδια – όπως η «Ενωτική Κίνηση» του Ν. Κοτζιά κ.ά.
Διόλου δημοφιλής η «κεντροαριστερά»
Μια τακτική συνεργασιών προς αυτή την κατεύθυνση, όμως, θα αποχρωμάτιζε το ΣΥΡΙΖΑ από το ριζοσπαστισμό που του έχει «χρεώσει» τόσο το σύστημα όσο και πλατύς κόσμος. Και είναι ακριβώς αυτή η αίσθηση, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ενοχλεί και «τα σπάει», που του δίνει σήμερα αέρα ανάμεσα στον κόσμο που αποδεσμεύεται από τα αστικά κόμματα. Εάν όμως καταλήξει να λειτουργεί ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ και εφαλτήριο νεκρανάστασης μιας «κεντροαριστεράς» που δεκαετίες τώρα καταστρέφει τον ελληνικό λαό (και δικαίως βρίσκεται πια στο ναδίρ), θα ξαναμπεί για τα καλά στο κάδρο του πολιτικού συστήματος – αυτού ακριβώς που απεχθάνεται ο λαός μας…
Αυτό τον κίνδυνο ανιχνεύουν πολλές συνιστώσες και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, εκτιμώντας ταυτόχρονα ότι τελικά θα αποσοβηθεί. Χαρακτηριστικά, ο Γ. Μπανιάς (ΑΚΟΑ) δηλώνει στο Δρόμο ότι «μπορεί μεν να υπάρχει θεωρητικά ένας κίνδυνος κεντροαριστερής στροφής, αλλά εκτιμώ ότι δεν θα επιβεβαιωθεί, διότι οι διαθέσεις στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ δεν επιτρέπουν κάτι τέτοιο». Ο Ν. Μανιός θεωρεί ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να χάσει για πολλούς λόγους, κι όχι μόνο λόγω αυτής ή της άλλης επιλογής συνεργασιών, την πολιτική ταυτότητα που εκπέμπει τώρα προς την κοινωνία», τονίζοντας ότι «γι’ αυτό είναι αναγκαίο όλες οι συνιστώσες και τα μέλη να δώσουν μάχη ώστε να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ όσο το δυνατόν πιο συμπαγής στην πράξη και ενιαίος στην έκφραση, χωρίς βέβαια να καταργεί σ’ αυτή τη φάση τις οντότητες που τον απαρτίζουν». Και καταλήγει: «Το μόνο όπλο που μπορεί να προστατεύσει από οιεσδήποτε δεξιόστροφες παρεκκλίσεις είναι ένας ΣΥΡΙΖΑ συγκροτημένος ιδεολογικά, πολιτικά και στη δράση».
Από την πλευρά του, ο Γ. Θεωνάς (ΚΕΔΑ) υπογραμμίζει ότι «υπάρχουν κάποιοι, εκτός ΣΥΡΙΖΑ, που επιδιώκουν να διαμορφώσουν μια κεντροαριστερή πορεία, αλλά δεν θα τα καταφέρουν» αφού, όπως λέει, «μια σειρά συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα αποδεχτούν μια τέτοια πορεία “κεντροαριστεροποίησης”». Ο Α. Νταβανέλλος (ΔΕΑ) εκτιμά ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ, και ειδικά ο κόσμος του, είναι θωρακισμένος απέναντι στον κίνδυνο της κεντροαριστεράς» και προσθέτει: «Άρα, όποια λάθη ηγετικών στελεχών στο θέμα των συνεργασιών θα αποκρουστούν με ευκολία».
Πρόταση για άμεση σύγκληση αποφασιστικού οργάνου του ΣΥΡΙΖΑ
Προκειμένου, ωστόσο, να αποφευχθούν νέα τετελεσμένα, ο εκπρόσωπος της ΚΟΕ στην Εκτελεστική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ πρότεινε την άμεση σύγκληση της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής για να εξεταστούν και τα ζητήματα των συνεργασιών. Ούτως ή άλλως, με βάση τις προηγούμενες αποφάσεις, θα έπρεπε ήδη να έχει συγκληθεί όχι μόνο η Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή, αλλά και η (5η) Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά άλλωστε είναι τα σώματα που πρέπει και δικαιούνται να εκτιμήσουν τις ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις, και να αποφασίσουν το δρόμο που θα βαδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ το επόμενο διάστημα, με ποια γραμμή μάχης, και με ποιες κατευθύνσεις στις προσπάθειες για μετωπικά σχήματα.
«Έχουμε την ωριμότητα να βαδίσουμε προς μια καλά οργανωμένη 5η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη, με την προϋπόθεση να προηγηθεί ουσιαστική συζήτηση ανάμεσα στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ», δηλώνει σχετικά ο Γ. Μπανιάς, ενώ ο Α. Νταβανέλλος λέει στο Δρόμο για το ίδιο ζήτημα: «Η σύγκληση ενός πιο αντιπροσωπευτικού οργάνου, με όποιο τρόπο είναι αυτό δυνατό, είναι σήμερα από πολύ χρήσιμη έως αναγκαία. Εκεί πρέπει να συζητηθεί η εξαιρετικά κρίσιμη περίοδος την οποία ζούμε και να καταληχθεί η πολιτική γραμμή με βάση την οποία πρέπει να διεκδικήσουμε τη συμπαράταξη της Αριστεράς». «Αφού ολοκληρωθούν όλες οι επαφές με άλλες συλλογικότητες, και έχει πλέον μορφοποιηθεί ο ορίζοντας», τονίζει ο Γ. Θεωνάς, «είναι υποχρεωτικό να συνεδριάσει η Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή που, σε αντίθεση με την Εκτελεστική Γραμματεία, είναι αποφασιστικό όργανο». Και συμπληρώνει: «Ακόμη καλύτερο θα ήταν να συγκληθεί η 5η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ, διότι ο κόσμος του και γνώμη έχει και πρέπει να την εκφράσει». «Αν θεωρούμε ότι οι ως τώρα αποφάσεις εκφράζουν τις συνιστώσες και τους ανένταχτους, μια άμεση σύγκληση αποφασιστικού οργάνου με αποκλειστικό θέμα τις συνεργασίες θα μπορούσε να λειτουργήσει αρνητικά», αντιτείνεται ο Ν. Μανιός, διευκρινίζοντας ότι «ούτως ή άλλως είναι και απαραίτητο και ήδη αποφασισμένο να συνεδριάσει μέχρι τα τέλη Γενάρη η Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή για να συζητήσει εφ όλης της ύλης και να αποφασίσει τι θα πράξει ο ΣΥΡΙΖΑ».
Η τελική απόφαση σχετικά με αυτή την πρόταση αναμένεται να ληφθεί την επόμενη εβδομάδα. Στην ίδια συνεδρίαση, την πρώτη του 2012, υποβλήθηκε και σχέδιο εισήγησης για την αναγκαιότητα δημιουργίας δικτύων κοινωνικής αλληλεγγύης, όπως και για την ενίσχυση αυτών που ήδη υπάρχουν. Με την εκτίμηση ότι με γοργούς ρυθμούς μπαίνει πλέον στο διακύβευμα η επιβίωση πλατιών στρωμάτων, και ότι η Ελλάδα φτάνει σε «ανθρωπιστική κρίση» (όπως χώρες που πλήττονται από λοιμούς και μεγάλες καταστροφές), η Εκτελεστική Γραμματεία συζήτησε το πώς θα δυναμώσουν πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, σε συνδυασμό με τα κινήματα «δεν πληρώνω», την ενεργητική συμπαράσταση σε παραδειγματικές κινητοποιήσεις εργαζομένων, και τους αγώνες για τη σωτηρία νοσοκομείων, σχολείων κ.λπ. που βάζουν λουκέτο κατ’ εντολή του τροϊκανού καθεστώτος.
