Απ’ όλα έχει η κεντροδεξιά πολυκατοικία. Του Χρήστου Πραμαντιώτη
Άνω-κάτω έχει κάνει και την κεντροδεξιά πολυκατοικία το Μνημόνιο ΙΙ, με τον ίδιο τρόπο που το Μνημόνιο Ι δημιούργησε τριγμούς, διασπάσεις και φυγόκεντρες δυνάμεις την προηγούμενη περίοδο και στο ΠΑΣΟΚ. Με τον Πάνο Καμμένο να ανακοινώνει το δικό του κόμμα, γίνεται φανερό ότι ο κατακερματισμός του πολιτικού σκηνικού είναι μια διαδικασία που συνεχίζεται. Και παράλληλα, βλέποντας το πολιτικό σύστημα να καταρρέει, ο καθένας επιδιώκει να διεκδικήσει και το μερτικό που πιστεύει ότι του αξίζει.
Στην (κατά Καρατζαφέρη) δεξιά πολυκατοικία οι ένοικοι αρχίζουν να πυκνώνουν. Οι «παλιοί» (Ν.Δ. και ΛΑΟΣ) δεν αισθάνονται και τόσο βολικά να μοιράζουν τα διαμερίσματα της πολυκατοικίας με τους πιο «νέους» κι έτσι τους βλέπουν με μισό μάτι: και τη Δημοκρατική Συμμαχία της Ντόρας Μπακογιάννη που αντλεί από την ίδια πάνω-κάτω δεξαμενή αλλά τοποθετείται στο φιλελεύθερο Κέντρο, και το άρτι ανακοινωθέν κόμμα Ανεξάρτητοι Έλληνες του Πάνου Καμμένου που ξεκινάει αντιμνημονιακά και εθνοπατριωτικά («Είμαστε πολλοί. Είμαστε ανεξάρτητοι. Είμαστε Έλληνες» είναι το σύνθημα που χρησιμοποιεί ο ίδιος), αλλά ακόμη και την εθνικοσοσιαλιστική Χρυσή Αυγή, που κερδίζει (δημοσκοπικά τουλάχιστον) από τα απόνερα που αφήνει πίσω της η μνημονιακή στροφή της Ν.Δ. και η μέχρι πρότινος κυβερνητική σύμπραξη του ΛΑΟΣ. Αν και η εικόνα είναι μια εικόνα πολυδιάσπασης, πρακτικά μπορεί να αποδειχτεί προσωρινά χρήσιμη για το μνημονιακό σύστημα, εφόσον δημιουργεί μια ποικιλία που απειλεί να «μαντρώσει» πολιτικά όσο περισσότερο κόσμο γίνεται. Έχει απ’ όλα λοιπόν η δεξιά πολυκατοικία: και νεοφιλελευθερισμό, και λαϊκισμό, και ρεαλισμό, και υπευθυνότητα, και πατριδοκαπηλεία, και ακροδεξιά του σαλονιού, και ακροδεξιά του… λιμανιού. Και μνημόνιο και αντιμνημόνιο. Από αναχώματα της λαϊκής οργής εξάλλου άλλο τίποτε – και στην κεντροδεξιά πολυκατοικία και στην κεντροαριστερή…
Ειδικότερα στην πρώτη, η προσπάθεια του Αντ. Σαμαρά να κινηθεί περισσότερο «υπεύθυνα» ως ο πρόθυμος που δίνει τα διαπιστευτήριά του στους πιστωτές ελπίζοντας να πάρει την άδεια να κυβερνήσει, αφήνει ούτως ή άλλως κενό χώρο στα δεξιά του, τον οποίο σπεύδει να καλύψει ο Γ. Καρατζαφέρης με την απαγκίστρωση από τη συγκυβέρνηση Παπαδήμου, και με λυμένα πλέον τα χέρια (και τη γλώσσα), αφού μάλιστα στο τέλος δεν ψήφισε και το Μνημόνιο ΙΙ αν και είχε συμμετάσχει σε όλη τη διαδικασία κατάρτισης της συμφωνίας. Ελπίζει έτσι ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ ότι μπορεί να αναβαπτισθεί στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ για να ξεπλύνει την ψήφιση του Μνημονίου Ι.
Λαβωμένος από τη μεταπήδηση δύο προβεβλημένων στελεχών του (Άδ. Γεωργιάδης και Μ. Βορίδης) στη Ν.Δ. βλέπει τώρα μπροστά του και τον Πάνο Καμμένο, που φιλοδοξεί να δώσει εκ νέου έκφραση στην αντιμνημονιακή λαϊκή δεξιά. Για να το κάνει αυτό ο ιδρυτής των Ανεξάρτητων Ελλήνων θα παίξει στυλ Καρατζαφέρη της προηγούμενης περιόδου πλειοδοτώντας στην πατριδο-λογία και προβάλλοντας μάλιστα ότι δεν έχει δεμένα στα πόδια του ούτε τα βαρίδια του Μνημονίου Ι ούτε τα βαρίδια του Μνημονίου ΙΙ. Προβάλλει μια φυσιογνωμία πολυσυλλεκτικής πατριωτικής, ελληνορθόδοξης κίνησης, ψαρεύοντας όσο περισσότερο μπορεί στα νερά της εθνικής αξιοπρέπειας, την οποία ο λαός όλο και συχνότερα και με βροντερή πλέον φωνή αναδεικνύει σε βασικό κριτήριο της σκέψης και της πράξης του.
Επειδή όμως εκτός από τις ιδέες μετράει και ο… στρατός, ο Π. Καμμένος θα κινηθεί με το βλέμμα στραμμένο στα διαγραφέντα μέλη της νεοδημοκρατικής Κ.Ο., ή τουλάχιστον όσα από αυτά δεν… υποκύψουν τελικά στο προσκλητήριο επιστροφής που σάλπισε ο Αντ. Σαμαράς. Μπορεί ο Γιάννης Μανώλης, παραιτηθείς γραμματέας Συνδικαλιστικού της Ν.Δ. να του εξασφαλίσει ίσως ένα μέρος του συνδικαλιστικού μηχανισμού της Ν.Δ., αυτό όμως δεν είναι αρκετό, θα επιχειρήσει ο Π. Καμμένος να πολιορκήσει κι άλλα στελέχη από τη δεξαμενή του νεοδημοκρατικού μπλοκ, που δεν μπορούν να χωνέψουν εύκολα ότι θα γίνουν στα μάτια της κοινωνίας οι νέοι αποδιοπομπαίοι τράγοι μετά τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Δυσκολία πάντως θα του προκαλέσει η χρονική εγγύτητα των επόμενων εκλογών, αν αυτές γίνουν στα τέλη Απριλίου (κάτι που δεν είναι βέβαια καθόλου σίγουρο). Προς το παρόν αυτό που έχουμε στα δεδομένα είναι απλώς η δήλωσή του πως στην (δισέλιδη) ιδρυτική διακήρυξη του νέου κόμματος συνέβαλαν μέσω φέισμπουκ και τουίτερ 200.000 άνθρωποι.
Ένα βασικό ερώτημα βέβαια είναι πόσο θνησιγενή θα αποδειχτούν διάφορα από τα μορφώματα που τώρα δημιουργούνται, αλλά και το αν θα δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους στην κεντρική σκηνή. Πρέπει όμως να επισημανθεί ταυτόχρονα ότι η ρευστότητα και η αστάθεια του 2012 δεν θυμίζει σε τίποτε τα πρώτα χρόνια του 2000. Τον καιρό δηλαδή που ανέστειλαν τη λειτουργία τους το Κόμμα Ελευθέρων Πολιτών – ΚΕΠ (το 2002, μετά από ένα χρόνο ζωής) του Δ. Αβραμόπουλου, το κόμμα των Φιλελευθέρων (το 2002, μετά τριετή λειτουργία) του Στ. Μάνου και η Πολιτική Άνοιξη – ΠΟΛ.ΑΝ. (το 2004, μετά από περίπου δεκαετή δράση) του Αντ. Σαμαρά.
Από την άλλη, πάλι, δεν είναι τελείως εκτός της λογικής των πραγμάτων η δημιουργία αναλώσιμων σχηματισμών που θα παίξουν το ρόλο τους μέχρι τις επόμενες εκλογές, απλώς και μόνο για να μη βγει μια κυβέρνηση που δεν θα θέλουν οι… Μερκοζί.
Στην (κατά Καρατζαφέρη) δεξιά πολυκατοικία οι ένοικοι αρχίζουν να πυκνώνουν. Οι «παλιοί» (Ν.Δ. και ΛΑΟΣ) δεν αισθάνονται και τόσο βολικά να μοιράζουν τα διαμερίσματα της πολυκατοικίας με τους πιο «νέους» κι έτσι τους βλέπουν με μισό μάτι: και τη Δημοκρατική Συμμαχία της Ντόρας Μπακογιάννη που αντλεί από την ίδια πάνω-κάτω δεξαμενή αλλά τοποθετείται στο φιλελεύθερο Κέντρο, και το άρτι ανακοινωθέν κόμμα Ανεξάρτητοι Έλληνες του Πάνου Καμμένου που ξεκινάει αντιμνημονιακά και εθνοπατριωτικά («Είμαστε πολλοί. Είμαστε ανεξάρτητοι. Είμαστε Έλληνες» είναι το σύνθημα που χρησιμοποιεί ο ίδιος), αλλά ακόμη και την εθνικοσοσιαλιστική Χρυσή Αυγή, που κερδίζει (δημοσκοπικά τουλάχιστον) από τα απόνερα που αφήνει πίσω της η μνημονιακή στροφή της Ν.Δ. και η μέχρι πρότινος κυβερνητική σύμπραξη του ΛΑΟΣ. Αν και η εικόνα είναι μια εικόνα πολυδιάσπασης, πρακτικά μπορεί να αποδειχτεί προσωρινά χρήσιμη για το μνημονιακό σύστημα, εφόσον δημιουργεί μια ποικιλία που απειλεί να «μαντρώσει» πολιτικά όσο περισσότερο κόσμο γίνεται. Έχει απ’ όλα λοιπόν η δεξιά πολυκατοικία: και νεοφιλελευθερισμό, και λαϊκισμό, και ρεαλισμό, και υπευθυνότητα, και πατριδοκαπηλεία, και ακροδεξιά του σαλονιού, και ακροδεξιά του… λιμανιού. Και μνημόνιο και αντιμνημόνιο. Από αναχώματα της λαϊκής οργής εξάλλου άλλο τίποτε – και στην κεντροδεξιά πολυκατοικία και στην κεντροαριστερή…
Ειδικότερα στην πρώτη, η προσπάθεια του Αντ. Σαμαρά να κινηθεί περισσότερο «υπεύθυνα» ως ο πρόθυμος που δίνει τα διαπιστευτήριά του στους πιστωτές ελπίζοντας να πάρει την άδεια να κυβερνήσει, αφήνει ούτως ή άλλως κενό χώρο στα δεξιά του, τον οποίο σπεύδει να καλύψει ο Γ. Καρατζαφέρης με την απαγκίστρωση από τη συγκυβέρνηση Παπαδήμου, και με λυμένα πλέον τα χέρια (και τη γλώσσα), αφού μάλιστα στο τέλος δεν ψήφισε και το Μνημόνιο ΙΙ αν και είχε συμμετάσχει σε όλη τη διαδικασία κατάρτισης της συμφωνίας. Ελπίζει έτσι ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ ότι μπορεί να αναβαπτισθεί στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ για να ξεπλύνει την ψήφιση του Μνημονίου Ι.
Λαβωμένος από τη μεταπήδηση δύο προβεβλημένων στελεχών του (Άδ. Γεωργιάδης και Μ. Βορίδης) στη Ν.Δ. βλέπει τώρα μπροστά του και τον Πάνο Καμμένο, που φιλοδοξεί να δώσει εκ νέου έκφραση στην αντιμνημονιακή λαϊκή δεξιά. Για να το κάνει αυτό ο ιδρυτής των Ανεξάρτητων Ελλήνων θα παίξει στυλ Καρατζαφέρη της προηγούμενης περιόδου πλειοδοτώντας στην πατριδο-λογία και προβάλλοντας μάλιστα ότι δεν έχει δεμένα στα πόδια του ούτε τα βαρίδια του Μνημονίου Ι ούτε τα βαρίδια του Μνημονίου ΙΙ. Προβάλλει μια φυσιογνωμία πολυσυλλεκτικής πατριωτικής, ελληνορθόδοξης κίνησης, ψαρεύοντας όσο περισσότερο μπορεί στα νερά της εθνικής αξιοπρέπειας, την οποία ο λαός όλο και συχνότερα και με βροντερή πλέον φωνή αναδεικνύει σε βασικό κριτήριο της σκέψης και της πράξης του.
Επειδή όμως εκτός από τις ιδέες μετράει και ο… στρατός, ο Π. Καμμένος θα κινηθεί με το βλέμμα στραμμένο στα διαγραφέντα μέλη της νεοδημοκρατικής Κ.Ο., ή τουλάχιστον όσα από αυτά δεν… υποκύψουν τελικά στο προσκλητήριο επιστροφής που σάλπισε ο Αντ. Σαμαράς. Μπορεί ο Γιάννης Μανώλης, παραιτηθείς γραμματέας Συνδικαλιστικού της Ν.Δ. να του εξασφαλίσει ίσως ένα μέρος του συνδικαλιστικού μηχανισμού της Ν.Δ., αυτό όμως δεν είναι αρκετό, θα επιχειρήσει ο Π. Καμμένος να πολιορκήσει κι άλλα στελέχη από τη δεξαμενή του νεοδημοκρατικού μπλοκ, που δεν μπορούν να χωνέψουν εύκολα ότι θα γίνουν στα μάτια της κοινωνίας οι νέοι αποδιοπομπαίοι τράγοι μετά τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Δυσκολία πάντως θα του προκαλέσει η χρονική εγγύτητα των επόμενων εκλογών, αν αυτές γίνουν στα τέλη Απριλίου (κάτι που δεν είναι βέβαια καθόλου σίγουρο). Προς το παρόν αυτό που έχουμε στα δεδομένα είναι απλώς η δήλωσή του πως στην (δισέλιδη) ιδρυτική διακήρυξη του νέου κόμματος συνέβαλαν μέσω φέισμπουκ και τουίτερ 200.000 άνθρωποι.
Ένα βασικό ερώτημα βέβαια είναι πόσο θνησιγενή θα αποδειχτούν διάφορα από τα μορφώματα που τώρα δημιουργούνται, αλλά και το αν θα δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους στην κεντρική σκηνή. Πρέπει όμως να επισημανθεί ταυτόχρονα ότι η ρευστότητα και η αστάθεια του 2012 δεν θυμίζει σε τίποτε τα πρώτα χρόνια του 2000. Τον καιρό δηλαδή που ανέστειλαν τη λειτουργία τους το Κόμμα Ελευθέρων Πολιτών – ΚΕΠ (το 2002, μετά από ένα χρόνο ζωής) του Δ. Αβραμόπουλου, το κόμμα των Φιλελευθέρων (το 2002, μετά τριετή λειτουργία) του Στ. Μάνου και η Πολιτική Άνοιξη – ΠΟΛ.ΑΝ. (το 2004, μετά από περίπου δεκαετή δράση) του Αντ. Σαμαρά.
Από την άλλη, πάλι, δεν είναι τελείως εκτός της λογικής των πραγμάτων η δημιουργία αναλώσιμων σχηματισμών που θα παίξουν το ρόλο τους μέχρι τις επόμενες εκλογές, απλώς και μόνο για να μη βγει μια κυβέρνηση που δεν θα θέλουν οι… Μερκοζί.
Σχόλια
