O Δρόμος ξεκίνησε ως εγχείρημα για την ενότητα της αριστεράς, με τις αντίστοιχες προσδοκίες. Εξελίχθηκε όμως, σε «παιδί» του αντιμνημονιακού ριζοσπαστισμού, ενηλικιώθηκε μαζί του, πήρε από την φρεσκάδα και την ενέργειά του, έζησε τις διακυμάνσεις του. Ταυτόχρονα, ενεπλάκη και σημαδεύτηκε από την προσπάθειά του να κατανοήσει, να βιώσει και να αποδεχτεί το αίτημα για ριζικό αναπροσανατολισμό και μετασχηματισμό της αριστεράς. Αίτημα βασανιστικό που οδήγησε την εφημερίδα σε γόνιμους δρόμους.
Κάπως έτσι εδραιώθηκε μια φρέσκια κριτική ματιά –δεν είναι κάτι συνηθισμένο τα 500 τεύχη– και η εφημερίδα κατάφερε να συμπεριληφθεί στα λίγα εγχειρήματα που διασώθηκαν από την κατάρρευση και την απαξίωση του αριστερού/κινηματικού χώρου. Δεν μιλάμε λοιπόν εδώ για ένα αμιγώς εκδοτικό εγχείρημα, το οποίο θα είχε πιο προσιτές απαιτήσεις. Μιλάμε για μια προσπάθεια συμβολής και συμμετοχής στο πολιτικό γίγνεσθαι και για τη διάσωση απόψεων, δυνατοτήτων, πολιτικών δυνάμεων και πολιτικών σχέσεων, με σκοπό το πέρασμά τους στο πολιτικό «μετά».
Στον παρόντα πολιτικό κύκλο οι απαιτήσεις διαφοροποιούνται. Η εδραιωμένη φυσιογνωμία, αυτό το «εν κινήσει» και το μετέωρο, δοκιμάζεται. Η κοινωνική προοπτική δεν είναι αυτονόητη, ορατή και εύκολα συναποδεκτή. Το παντοδύναμο συγκολλητικό των διαφορών ρεύμα, ανήκει στο παρελθόν. Ταυτόχρονα, η προοπτική είναι συνδεδεμένη με το εθνικό και θα συντελεστεί διαμέσου αυτού. Άρα οι δυσκολίες πολλαπλασιάζονται. Και η παλινδρόμηση, όπως αυτή πραγματοποιείται από όλους, είναι διαρκώς παρούσα. Το ίδιο και η αμηχανία που οδηγεί σε αναδίπλωση στα γνωστά. Το μετέωρο βήμα σ’ αυτή την φάση δεν μπορεί να διαρκέσει. Πρέπει να ολοκληρωθεί.
Η επιτακτική ανάγκη για παρεμβάσεις προϋποθέτει σχέδιο και προσανατολισμούς. Το καίριο πρέπει να βρεθεί εκ νέου και να αναδειχτεί. Το στοίχημα για τα επόμενα τεύχη, παραμένει λοιπόν ανοιχτό.
* Ο Γιάννης Τσούτσιας είναι επικεφαλής της Κίνησης Δημοτών Βριλησσίων «Δράση για μια Άλλη Πόλη»
