Η εξομολόγηση ενός Σύρου αντιπολιτευόμενου. Του Mike Giglio
Είναι ένας αντιπολιτευόμενος που ρίχτηκε στην επανάσταση της Συρίας από τις πρώτες στιγμές της. Οργάνωσε διαδηλώσεις, κατέγραψε την αιματηρή καταστολή, διέδωσε την είδηση, βάζοντας σε ρίσκο την ίδια του τη ζωή. Όταν η αντιπολίτευση πήρε τα όπλα, συνεργάστηκε στενά με τις αντάρτικες ομάδες, βοηθώντας να διαδοθεί το μήνυμα της αντίστασης και καταγράφοντας τις απώλειες του πολέμου σε περιοχές στις οποίες οι δημοσιογράφοι δεν είχαν πρόσβαση. Το έργο του έχει κερδίσει ευρεία αναγνώριση και μέχρι σήμερα ασχολείται ενεργά με τον αγώνα- αν και ο ίδιος δεν τον χαρακτηρίζει πια επανάσταση. Ο ακτιβιστής δραστηριοποιείται με το πραγματικό του όνομα, αλλά ζήτησε ανωνυμία προκειμένου να μπορέσει να παρουσιάσει την αληθινή εικόνα της σύγκρουσης.
«Θα ήταν σκέτη καταστροφή αν κάποιος με άκουγε να λέω ότι θέλω να νικήσει ο Άσαντ. Όμως, δημιουργήσαμε ένα τέρας. Για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα ασχολούμασταν υπερβολικά με τα εγκλήματα του καθεστώτος κι όχι όσο χρειαζόταν με τα δικά μας προβλήματα, με συνέπεια η αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων να καθυστερεί συνεχώς.
»Είχαμε αντιληφθεί ότι υπήρχε ένας ισλαμικός προσανατολισμός στη σύγκρουση ήδη από το 2012, αλλά θέλαμε να το αγνοούμε διότι λέγαμε πως όπου να ‘ναι όλα θα τελειώσουν – σε δύο εβδομάδες ο Άσαντ θα έχει πέσει, σε ένα μήνα ο Άσαντ θα έχει πέσει, ο Άσαντ θα πέσει στο Αλέπο… Κάθε φορά πιστεύαμε ότι όλα θα τέλειωναν πολύ σύντομα με αποτέλεσμα να κλείνουμε τα μάτια στα λάθη που γίνονταν στους κόλπους της επανάστασης. Σκεφτόμασταν: οk, το καθεστώς θα πέσει και μετά θα τα λύσουμε αυτά. Πρώτα όμως πρέπει να απαλλαγούμε από τον Άσαντ. Αυτό ήταν μεγάλο λάθος.
»Στο πλαίσιο αυτό δημιουργήσαμε την Ίσις (ισλαμικό κράτος του Ιράκ και του Λεβάντε, μία ισχυρή οργάνωση προσκείμενη στην Αλ-Κάιντα που κερδίζει έδαφος στην εξέγερση), αλλά και την Αλ-Νούσρα (επίσης ομάδα με δεσμούς με την Αλ-Κάιντα).
»Έχουμε φθάσει στο σημείο να έχουμε δύο μόνο δυνάμεις που αναγνωρίζονται από τη διεθνή κοινότητα: το Συριακό καθεστώς και τις εξτρεμιστικές ομάδες. Η τρίτη πλευρά (η μετριοπαθής αντιπολίτευση) είναι πολύ αδύναμη, παρ’ ότι αποτελεί την πλειοψηφία στη Συρία. Δεν υπάρχει κανείς να την στηρίξει. Δεν έχουμε όπλα. Δεν έχουμε χρήματα. Δεν έχουμε Μέσα Ενημέρωσης στο πλευρό μας.
»Οπότε ναι, αν πρέπει να επιλέξω ποια πλευρά θα ήθελα να νικήσει σε αυτή τη χρονική στιγμή, θα επέλεγα την πλευρά που βρίσκεται ήδη στην εξουσία, παρά να δω την πλευρά των εξτρεμιστών να ανεβαίνει στην εξουσία και να καταστρέφει όλους τους άλλους. Οι εξτρεμιστικές ομάδες δεν επιδιώκουν μία επανάσταση στη Συρία ή τουλάχιστον όχι μια δημοκρατική επανάσταση. Θέλουν μία ισλαμική επανάσταση. Κάτι που δεν είναι αποδεκτό από την πλειοψηφία στη χώρα, είτε κάποιος υποστηρίζει τον Άσαντ είτε όχι. Θα προτιμούσα να νικήσει ο Άσαντ σε μία φάση σαν κι αυτή για έναν λόγο: όλες οι άλλες επιλογές είναι εντελώς μη αποδεκτές. Δεν θα πανηγυρίσω με μία νίκη του Άσαντ, ούτε θα συνέδραμα, αλλά θα την αποδεχτώ.
»Δεν μπορώ να προσφέρω εγγυήσεις σε περιοχές που ελέγχονται από την κυβέρνηση ότι σε περίπτωση που αυτές “απελευθερωθούν”, θα είναι ασφαλείς. Ότι αυτοί που θα έχουν το πάνω χέρι δεν θα είναι η Ίσις και η Αλ-Νούσρα και ότι δεν θα αναγκαστεί ο κόσμος να ζήσει με τους δικούς τους νόμους. Αν μπορούσα να προσφέρω τέτοιες εγγυήσεις, τότε θα υποστήριζα την ανατροπή του καθεστώτος χωρίς μία πολιτική λύση. Δεν υπάρχει επικοινωνία μεταξύ της κοινωνίας των πολιτών και των ισλαμικών Aρχών στη Συρία αυτήν τη στιγμή.
»Όπως αν καταφερθείς κατά του Άσαντ είσαι χαμένος, με τον ίδιο τρόπο αν πεις κάτι εναντίον του Θεού, είσαι επίσης χαμένος. Πρόκειται για τον ίδιο τρόπο αντίδρασης. Όμως το ισλαμικό σύστημα είναι πολύ πιο θανατηφόρο, γιατί στηρίζεται σε μια ιδεολογία που λέει: “Ο Θεός που είναι ο δημιουργός των πάντων λέει ότι εμείς κυβερνάμε. Αν αντιδράσεις σε αυτό, τότε σου παίρνουμε το κεφάλι, σου κόβουμε τα χέρια. Σε μαστιγώνουμε. Σε εμποδίζουμε να μιλήσεις”. Πιστεύω πως ο κίνδυνος οι ισλαμικές Αρχές και οι συγκεκριμένες εξτρεμιστικές ομάδες να κάνουν κακό στους πολίτες της Συρίας είναι πολύ μεγαλύτερος από εκείνον που αντιπροσωπεύει το Συριακό καθεστώς.
»Πολλοί υποστηρίζουν ότι σε περίπτωση που το καθεστώς νικήσει, δεν θα υπάρχει καθόλου χώρος για άλλη επανάσταση, διότι το καθεστώς θα επανέλθει 10 φορές ισχυρότερο. Αυτό λέει η πλειοψηφία, αλλά νομίζω ότι αυτά είναι εντελώς ανοησίες. Σήμερα στη Συρία έχουμε τοπικά συμβούλια, καθώς και πολιτικές οργανώσεις και ομάδες ακτιβιστών, ενώ πριν από τον Μάρτιο του 2011 δεν είχαμε τίποτα. Μόνο κάποιοι λίγοι δραστηριοποιούνταν ανώνυμα στο Διαδίκτυο. Σήμερα έχουμε οργάνωση, έχουμε εμπειρία, ξέρουμε πώς να διαδηλώσουμε, πώς να αξιοποιούμε τα Μέσα Ενημέρωσης. Ξέρουμε πώς να προσφέρουμε βοήθεια και να στήσουμε αυτοσχέδια νοσοκομεία. Πρόκειται για μία εντελώς διαφορετική κατάσταση. Επιπλέον, έχουμε μάθει από τα λάθη μας.
»Πιστεύω ότι είναι μεγάλη η πιθανότητα να δούμε μία επανάσταση στο μέλλον. Αν, όμως, δεν παραδεχθούμε ότι έχουμε χάσει –ότι η επανάστασή μας σταμάτησε, ότι μπήκε σε pause, και αυτό αποτελεί μία μεγάλη διαμάχη μεταξύ των αντιπολιτευόμενων– τότε αυτό σημαίνει ότι όλα όσα συμβαίνουν τώρα και όλα τα εγκλήματα που έγιναν από την Αλ-Νούσρα και την Ίσις, θα περάσουν στην Ιστορία ως τμήμα της συριακής επανάστασης. Αν κινηθούμε σε αυτή την γραμμή, θα μετατρέψουμε την επανάστασή μας σε μία ισλαμική επανάσταση και νομίζω ότι αυτό θα γραφτεί στην Ιστορία ως ισλαμική επανάσταση της Συρίας.
»Δεν μπορώ να πω τέτοια πράγματα δημοσίως, διότι είναι πολύ εύκολο να παρανοηθούν και να διαστρεβλωθούν. Η κατάσταση στη Συρία είναι πολύ περίπλοκη και είναι μεγάλος ο κίνδυνος να κατηγορηθεί κάποιος ότι είναι πράκτορας της Δύσης ή της κυβέρνησης».
* Ο Mike Giglio είναι αρθρογράφος του γνωστού αμερικανικού ιστότοπου
BuzzFeed, από όπου και προέρχεται η συνέντευξη που αναδημοσιεύουμε
Μετάφραση: Ελεάννα Ροζάκη
