Του Αριστοτέλη Γ. Καλλή
Όλα βαίνουν καλώς λοιπόν σε μια κοινωνία εικονικής πραγματικότητας, όπου ο άνθρωπος εκπαιδεύτηκε ως «σκύλος» του πειράματος Παβλόφ (βλ. πείραμα εξαρτημένων ανακλαστικών), να περιμένει την προκαθορισμένη ώρα το αντίτιμο της υπακοής του στο σύστημα (βλ. επίδομα), έχοντας μια μόνιμη εξάρτηση, συμπάθεια και συμπόνια, για τους απαγωγείς του (βλ. Σύνδρομο Στοκχόλμης), που τυγχάνει στην προκειμένη να αφορά την «απαγωγή» οραμάτων, ιδεών και αξιών άμεσα συνδεδεμένων με την Ελευθερία,την Δικαιοσύνη, την Ισότητα ανάμεσα στους ανθρώπους, τις κοινωνίες, τις χώρες.
«Αόρατοι άνθρωποι», στο «λιμάνι τής αγωνίας», σ’ αυτούς τους «μοντέρνους καιρούς» όπου η τεχνητή νοημοσύνη καθορίζει έναν ελεύθερο κόσμο βάση των επιταγών μιας «φωτισμένης» οικονομικής ελίτ, που εξατομικεύει την… «θεραπεία» των εξαρτημένων, παρέχοντας ακόμη μεγαλύτερη δόση υποταγής και εξαθλίωσης ως μια ειδική τάξη «ευαίσθητων» και ιδιοφυών (μαστόρων (…) της ψυχανάλυσης του όχλου, πού θεωρεί πλέον το παράλογο και καταστροφικό (με πρόσχημα πάντα τον κίνδυνο εκτροχιασμού του προϋπολογισμού), ως τη μόνη λύση σ’ ένα αδιέξοδο, καλά δομημένο και αποστασιοποιημένο από την ιστορία και την πραγματικότητα που ζει και υπάρχει πέρα και έξω από τις οθόνες και τους καλά πληρωμένους «ντίλερς» της επικοινωνίας που εκπαιδεύτηκαν να λειτουργούν πλέον ως οι πληρωμένοι δολοφόνοι χαρακτήρων, γεγονότων, ιδεών και κινημάτων, αφού πρώτα εξασφάλισαν τον παροπλισμό του καθ’ ενός πίσω από έναν γυάλινο κόσμο χωρίς μόνιμη εργασία, με ένα ελαστικό πολλές φορές, νομικό πλαίσιο που υπηρετεί με έξυπνο τρόπο (δημοκρατικοφανές… ας μου επιτραπεί η έκφραση) τη νέα (φεουδαρχία πού εξαπλώνεται ως μια μορφή χολέρας στον σύγχρονο κόσμο ‒ τον χωρίς εγγυημένη εργασία, τροφή, παιδεία, περίθαλψη, πολιτισμό) που έχει ανάγκη από Πυραμίδες του Χέοπα, μαυσωλεία και «στρατούς» πρόθυμων… ηλίθιων, έτοιμων να θυσιαστούν για κάτι «μεγάλο και θαυμαστό» που δεν προσδιορίζεται από την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων, αλλά επαγγέλλεται αόριστα ενταγμένο σ’ ένα καλά δομημένο χάος που στόχο έχει την ανασύνταξη και την αναδόμηση μιας νέας τάξης πραγμάτων, όμοιας με εκείνης του Όργουελ στο 1984 (βλ. 1948) ή των ναζιστικών στρατοπέδων αυτοεπιβράβευσης μιας κτηνωδίας της ψυχασθένειας που ακούει στο όνομα φασισμός…
Θα τους το επιτρέψουμε;
Η απάντηση είναι ένα ηχηρό «Όχι».
Αντισταθείτε…
Αυτός ο κόσμος μπορεί και πρέπει να γίνει καλύτερος!
