Έντονη η εσωκομματική αντιπαράθεση στην Die Linke,
Στην γερμανική αριστερά έχει ξεσπάσει μια πολεμική όσον αφορά την πορεία του κόμματος Die Linke, την ηγεσία του, την πολιτική του γραμμή. Παρόλο που όλοι συμφωνούν ότι το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν ικανοποιητικό, υπάρχουν ποιοτικά στοιχεία που έχουν βάλει σε μεγάλη ανησυχία στελέχη και εκπροσώπους. Η εντυπωσιακή άνοδος του ακροδεξιού AfD με την ταυτόχρονη ανάδυση ενός σκληρού νέου γερμανικού εθνικισμού, η «μετανάστευση» 430.000 ψηφοφόρων του Die Linke προς το AfD, προξένησαν τριγμούς και συζητήσεις. Η παρέμβαση του Όσκαρ Λαφοντέν, που έθεσε θέμα πολιτικής του κόμματος για το προσφυγικό και το ζήτημα της «κοινωνικής δικαιοσύνης», άνοιξε τους κρουνούς της αντιπαράθεσης. Η ιδιότυπη κατανομή εξουσιών μέσα στο κόμμα αυτό, οδήγησε σε μια οξύτατη συνεδρίαση κεκλεισμένων των θυρών της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, όπου επικεφαλής της είναι η Ζάρα Βάγκενκνεχτ η οποία συντάσσεται με τις απόψεις του Λαφοντέν εκφράζοντας την αριστερή μαχητική πτέρυγα του κόμματος.
Είναι εντυπωσιακό, πως ενώ θίγεται ένα πολύ σοβαρό θέμα, το προσφυγικό, και υποστηρίζεται μια θέση που κοντράρει την κυρίαρχη άποψη του γερμανικού κεφαλαίου για καλά επιλεγμένες αλλά ταυτόχρονα πολύ μαζικές προσφυγικές εισροές ώστε να καλυφθούν αναγκαίες θέσεις εργασίας, δεν αγγίζονται ζητήματα για το ρόλο ης Γερμανίας εντός της Ε.Ε. και του ρόλου της γενικότερα. Η αριστερά σε μια χώρα σαν την Γερμανία, δεν έχει απλά το καθήκον να υποστηρίξει τους ασθενέστερους πολίτες της, έχει τη δύσκολη υποχρέωση να συγκρουστεί με τον ντόπιο ιμπεριαλισμό σε όλες τις εκφάνσεις του. Κι αυτή η κατεύθυνση συνεπάγεται και συγκεκριμένες πολιτικές αιχμές. Διαφορετικά, η ανάδειξη –έστω με κριτικό τρόπο– του προσφυγικού μοιάζει να οφείλεται αποκλειστικά σε ζητήματα εκλογικών τακτικών και ποσοστών και όχι στην πολιτική μιας βαθιάς εναλλακτικής πρότασης για ολόκληρη την Ευρώπη.
Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα σε Γερμανία και Ελλάδα. Στην Γερμανία το προσφυγικό ξεκινά από την ανάγκη διαχείρισης και αύξησης του εργατικού δυναμικού και η εισροή προσφύγων γίνεται με αυτά τα κριτήρια. Το γεγονός αυτό είναι φυσικό να τροφοδοτεί με δυσαρέσκεια τα φτωχά εργατικά στρώματα που αξιοποιεί στη συνέχεια η φασίζουζα ακροδεξιά. Στην Ελλάδα, το προσφυγικό λειτουργεί ως αιχμή δόρατος μιας πολιτικής η οποία αποσκοπεί στην μετατροπή της χώρας σε ένα μεγάλο hotspot και μέσω αυτής στον, όχι απίθανο, διαμελισμό της. Αν το προσφυγικό έχει μετατραπεί στην διεθνή κονίστρα σε γεωπολιτικό όπλο, επηρεάζει φυσικά ολόκληρη την Ευρώπη, αλλά με ιδιαίτερα επικίνδυνο τρόπο, την Ελλάδα. Η Γαλλία δέχθηκε να δεχτεί στο έδαφός της 35.000 πρόσφυγες. Μπορεί να συγκριθεί ο αριθμός αυτός μιας μεγάλης χώρας, με τις 17.000 που υπάρχουν στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου (Λέσβο, Χίο, Σάμο, Λέρο κ.λπ.) με τις 60.000 συνολικά που βρίσκονται στην Ελλάδα; Υπενθυμίζουμε παρεμπιπτόντως ότι η συμφωνία Ε.Ε.- Τουρκίας η οποία διεκδικεί το μισό Αιγαίο και αμφισβητεί όλες τις διεθνείς συμβάσεις, απαγορεύει στην Ελλάδα να μεταφέρει τους πρόσφυγες από τα νησιά σε άλλες περιοχές της ηπειρωτικής Ελλάδας. Όπως αντιλαμβάνεται ο καθένας τίποτα από αυτά δεν έχει σχέση με την ανθρωπιστική διάσταση του ζητήματος…
Ν.Τ.
