Κοντεύουν να συμπληρωθούν 3 χρόνια από τη στρατιωτική ήττα της εγκαταλειμμένης από τους πάντες Αρμενίας στη σύγκρουσή της με το Αζερμπαϊτζάν, και της οδυνηρής συμφωνίας για οριστική λήξη των εχθροπραξιών στο Ναγκόρνο Καραμπάχ – ή Αρτσάχ, όπως αποκαλείται στα αρμενικά, όντας η κοιτίδα του αρμενικού έθνους[1]. Με τη συμφωνία αυτή ένα μεγάλο τμήμα του αρμενικού θύλακα πέρασε στην κυριαρχία του Αζερμπαϊτζάν, ενώ υποτίθεται ότι οι Ρώσοι επιδιαιτητές θα διασφάλιζαν τον αρμενικό πληθυσμό της περιοχής, και τον διάδρομο του Λατσίν – τη μοναδική δίοδο από και προς την καθαυτό Αρμενία. Σύντομα όμως το αζέρικο δικτατορικό καθεστώς κατέστησε σαφές ότι δεν θα αρκούνταν σε αυτή τη «διευθέτηση»: τον επόμενο χρόνο Αζέροι… «οικολόγοι», καθοδηγούμενοι από την κυβέρνηση του Μπακού, άρχισαν να εμποδίζουν τη διέλευση προσώπων και ειδών πρώτης ανάγκης από τον εν λόγω διάδρομο, επικαλούμενοι «καταστροφή του περιβάλλοντος»!
Φέτος το Αζερμπαϊτζάν εγκατέλειψε τα προσχήματα: Αζέροι στρατιώτες αντικατέστησαν τους «οικολόγους»[2], σε μια προσπάθεια να εξαναγκαστούν οι Αρμένιοι –υπό τον εκβιασμό της πείνας και των ασθενειών– να εγκαταλείψουν τα πατρογονικά τους. Σε όλο αυτό το διάστημα τόσο οι Ρώσοι «κυανόκρανοι» όσο και συνολικά η λεγόμενη διεθνής κοινότητα το μόνο που έκαναν ήταν να περιορίζονται σε προτροπές για την «εκτόνωση της κατάστασης». Για να είμαστε δίκαιοι, όχι σύμπασα η διεθνής κοινότητα: η Τουρκία και το Ισραήλ, που από κοινού εξόπλισαν μέχρι τα δόντια το Αζερμπαϊτζάν το 2020, εξακολουθούν να το υποστηρίζουν ανοιχτά. Στη γενική συνέλευση του ΟΗΕ ο Ερντογάν δεν παρέλειψε να καταστήσει σαφές ότι το Ναγκόρνο Καραμπάχ/Αρτσάχ πρέπει να περιέλθει πλήρως υπό αζέρικη κυριαρχία (τι να γίνει με τους γηγενείς κατοίκους του, δεν είπε – αλλά το «υπόδειγμα» της κατεχόμενης βόρειας Κύπρου μιλά από μόνο του).
ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΤΑΣΗ κρατούν οι μεγάλες και περιφερειακές δυνάμεις και τώρα, που με μια απρόκλητη επίθεση-αστραπή οι πανίσχυρες αζέρικες ένοπλες δυνάμεις εξανάγκασαν σε παράδοση άνευ όρων τους λιγοστούς υπερασπιστές του Αρτσάχ. Μεταξύ άλλων εναντίον των αρμένικων λιανοντούφεκων ρίχτηκαν εκατοντάδες πύραυλοι και βόμβες διασποράς, ενώ δεν βοήθησε ούτε καν η «μητέρα Αρμενία» – της οποίας η πολιτική τάξη προτιμά να αρπάζεται για τις καρέκλες. Ο πρωθυπουργός Πασινιάν από τη μια με το δίκιο του εγκαλεί τη Ρωσία για την κυνική της αδράνεια, κι από την άλλη κάνει πιρουέτες «ρεαλισμού» – φτάνοντας στο σημείο να δηλώνει χθες ότι «έχουμε έτοιμα τα πάντα για να υποδεχθούμε 40.000 οικογένειες»! Δηλαδή αποδέχεται τη μετατροπή του συνόλου των κατοίκων του Αρτσάχ σε πρόσφυγες… Η δε αντιπολίτευση χρησιμοποιεί την τραγωδία αποκλειστικά ως ευκαιρία να ξεφορτωθεί τον «προδότη» Πασινιάν, οργανώνοντας αντικυβερνητικές διαδηλώσεις αλλά μη προτείνοντας ουσιαστικά κάτι διαφορετικό από την αποδοχή των τετελεσμένων.
Βέβαια συγκλήθηκε το αρμόδιο για έκδοση επίσημων ευχολογίων Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, κατόπιν πρωτοβουλίας της Γαλλίας – που έχει ρίξει την καταπληκτική ιδέα να αντικατασταθούν οι Ρώσοι «κυανόκρανοι» από Γάλλους και λοιπούς Δυτικούς, ώστε να πατήσουν σε πόδι σε μια απαγορευμένη γι’ αυτούς ως τώρα περιοχή (αφού θεωρούνταν «έδαφος ρωσικού ζωτικού συμφέροντος»). Πάντως ο Αρμένιος υπουργός Εξωτερικών Α. Μιρζογιάν, έστω και για την τιμή των όπλων, κατέθεσε στον ΟΗΕ αποδείξεις της επιχειρούμενης εθνοκάθαρσης, και κάλεσε τη διεθνή κοινότητα να υπερασπίσει το δικαίωμα των γηγενών να παραμείνουν με ασφάλεια στα σπίτια τους. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω… Εν τη ερήμω των εκατοντάδων νεκρών και τραυματιών (στην πλειοψηφία τους αμάχων) και των χιλιάδων Αρμενίων που διώχθηκαν ήδη από τα χωριά τους και τριγυρνούν πεινασμένοι και αλλόφρονες στο επίσης απειλούμενο Στεπανακέρτ – την ασφυκτικά αποκλεισμένη (πλέον και ανυπεράσπιστη) πρωτεύουσα του Αρτσάχ. Ακόμη και εκεί δεν υπάρχει ηλεκτρικό ρεύμα, ενώ τα σούπερ-μάρκετ, τα φαρμακεία κ.λπ. είναι εντελώς άδεια…
ΠΡΟΦΑΝΩΣ οι 120.000 Αρμένηδες του Αρτσάχ (από τους οποίους 30.000 είναι παιδιά και 20.000 ηλικιωμένοι) ανήκουν κι αυτοί, όπως οι Παλαιστίνιοι, οι Κύπριοι, οι Κούρδοι κ.ά., στα τέκνα ενός κατώτερου θεού. Όπως και στο μαύρο παρελθόν, στην καλύτερη περίπτωση προορίζονται για πρόσφυγες – αλλιώς μπορούν να επιλέξουν ανάμεσα στον θάνατο και στην «αφομοίωση στο αζέρικο έθνος». Α, τι ατυχία να μην είναι Ουκρανοί!
[1] Οδυνηρή συνθηκολόγηση (φύλλο 519).
[2] Από το Σουδάν στην Αρμενία (φύλλο 635).
