Του Γιώργου Γιαλούρη
, μάλιστα με σταμάτησε κάποτε μια κοπέλα στον δρόμο και με ρώτησε: «Είστε ο Γιώργος Γιαλούρης; Ο γνωστός συγγραφέας;», εγώ μετά την αρχική μου έκπληξη, απάντησα με ειλικρίνεια ότι «είμαι ο Γιώργος Γιαλούρης ναι, αλλά όχι ο γνωστός. Είμαι ο άγνωστος συγγραφέας». Αμέσως προκάλεσα συναισθήματα απογοήτευσης στην ομολογουμένως γοητευτική κοπέλα η οποία με ενθουσιασμό και αυτοπεποίθηση με είχε προσεγγίσει, «Τι κρίμα», μου αποκρίθηκε, «μοιάζετε τόσο πολύ, ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι ήσασταν ο γνωστός συγγραφέας» τιτίβισε με μία γλυκιά φωνή, «λυπάμαι, ειλικρινά λυπάμαι πολύ. Με μπερδεύεται με τον γνωστό. Σας διαβεβαιώ ότι είμαι ο άγνωστος, όχι ο γνωστός. Πρόκειται περί συνωνυμίας», της εξήγησα και συνέχισα να περπατώ προς τον σταθμό του μετρό χαμένος στις σκέψεις μου και η αλήθεια είναι αυτή, ότι ήμουν χαμένος στις σκέψεις μου οι οποίες δεν θυμάμαι ποιες ήταν, πάει καιρός, αν και τώρα που το σκέφτομαι, δεν πάει τόσος καιρός, την προηγούμενη βδομάδα ήταν, τι διάολο ήθελα στο μετρό, πού πήγαινα, μάλλον για κάποια δουλειά ή για να αγοράσω κάποιο βιβλίο, δεν θυμάμαι, έχω πήξει πια στα βιβλία, τόσα βιβλία, τόσο διάβασμα κι όμως τα βιβλία δεν τελειώνουν ποτέ, ούτε και οι εφημερίδες, καλά, οι εφημερίδες εδώ και καιρό δεν διαβάζονται εκτός από κάνα δυο, τη μία την κρατάτε στα χέρια σας, τι πιο ωραίο να διαβάζει κανείς τον «Δρόμο της αριστεράς» στην παραλία, ανοίγει η ψυχή του, εντάξει, για να λέμε και του στραβού το δίκιο ίσως όχι η ψυχή του, αλλά σίγουρα το μυαλό του, διότι στις εφημερίδες πια δεν περιμένει κανείς να διαβάσει ντε και καλά για τα τρέχοντα θέματα της επικαιρότητας, αλλά για το πώς αυτά αντανακλώνται στην ιστορική συνέχεια αυτής της χώρας σε σχέση με τα τεκταινόμενα στον πλανήτη, αφού ο πλανήτης, ο οποίος δεν είναι δικός μας, δεν είναι κανενός (ίσως διαφωνήσουν εδώ οι οπαδοί της θεϊκής δημιουργίας αλλά δεν πειράζει, θα το αντέξω), ο πλανήτης Γη λοιπόν, ο οποίος υπάρχει ίσως ως ένας πειραματισμός αυθόρμητων και αστόχαστων δυνάμεων του σύμπαντος, σε σχέση τουλάχιστον με τα ανθρώπινα πράγματα είναι πλέον πολυπολικός, multipolar, multinodular ή multinodal, ένας όρος ο οποίος θα ακούγεται όλο και περισσότερο, δηλαδή ένας πλανήτης με πολλά nodes, και τι είναι το node αγαπητοί μου, πρέπει να ορίσουμε για να προχωρήσουμε, εδώ τα μαθηματικά έχουν δίκιο, αν δεν ορίζουμε τις έννοιες, δεν πάμε πουθενά, αλλιώς πάμε όπου να ‘ναι, σαν την Ελλάδα ένα πράγμα, ας ορίσουμε λοιπόν το multinodal σύστημα και μόνο εδώ θα μάθετε τι σημαίνει multinodal αφού αν το βάλετε στο google θα καταλήξετε να χαζεύετε σεμινάριa για java APIs (application programing interfaces ντε), αν το βάλετε στο chagpt θα μάθετε πέντε πράγματα για τον θυρεοειδή, όμως εδώ δεν μας ενδιαφέρουν τόσο τα παραπάνω όσο το τι είναι αυτός ο multinodal κόσμος, και αυτός ο multinodal κόσμος είναι ένας κόσμος με πολλά nodes, δηλαδή με ομαδοποιήσεις συμφερόντων, συνεργασιών, κρατών και εξωθεσμικών παραγόντων τα οποία λειτουργούν με γνώμονα την αρμονική συμβίωση των εσωτερικών τους στοιχείων, με σεβασμό στις ιδιαιτερότητες του καθενός μέλους και επιθυμούν την εμπορική συνεργασία με άλλα nodes μέσω δικτύων (εμπορικών, πολιτισμικών, δικτύων υποδομής), με άλλα λόγια είναι ο κόσμος που δεν οραματίζονται οι πολεμοχαρείς φύλαρχοι της Ευρώπης, αλλά ο κόσμος που οραματίζονται πολλοί άλλοι με εμπροσθοφυλακή την Κίνα και τη Ρωσία, ωστόσο αυτός ο κόσμος δεν θα έρθει, πώς να το πω, ανώδυνα, αφού ο παλαιός, ιμπεριαλιστικός κόσμος της παρέμβασης στο εσωτερικό άλλων χωρών βλέπει μία υπαρξιακή απειλή σε αυτό το πλάνο, αν και από αυτό πλάνο, ακόμη και από αυτό το πλάνο, τούτος ο γαμημένος ιμπεριαλιστικός κόσμος το μόνο που θέλει είναι να βγάζει λεφτά. Και παράγει όπλα σαν τρελός. Ας καούν τα πάντα φτάνει να βγαίνουν λεφτά. Μέχρι να έρθει ο μεγάλος πόλεμος λοιπόν, ας συνεχίσουμε να απολαμβάνουμε τον Δρόμο στις παραλίες (ή όπου αλλού) και να μαθαίνουμε για συστήματα multinodal, για nodes και άλλους τέτοιους νεολογισμούς.
