Του Πέτρου Αλ Αχμάρ.Η Ουγγαρία βρίσκεται ξανά «ψηλά» στη διεθνή ειδησεογραφία. Αυτή τη φορά, όμως, όχι για το πρόβλημα της χρηματοδότησης του σχετικά μικρού χρέους της (82% του ΑΕΠ), αλλά λόγω του νέου συντάγματός της, που ψηφίστηκε μέσα σε πέντε μέρες τον Απρίλη και τέθηκε σε ισχύ την Πρωτοχρονιά.
Μερικές «συμβολικές» πρόνοιές του είναι η απάλειψη του όρου «Δημοκρατία» από την επίσημη ονομασία της χώρας, η ανάδειξη μιας «ουγγρικής εθνικής ιδέας» και του χριστιανισμού στο προοίμιο του συντάγματος, η προστασία του γάμου «ως ένωσης (μόνο) άντρα και γυναίκας» (άρθρο L) και της ζωής που ξεκινά ήδη από τη «σύλληψη του εμβρύου» (άρθρο ΙΙ).
Αυτές οι πρόνοιες, μπορεί να χαϊδεύουν τα αφτιά συντηρητικών ανθρώπων, ωστόσο, συνοδεύονται και από διατάξεις που θίγουν τον πυρήνα μιας αστικής δημοκρατίας. Για παράδειγμα, 2/3 των βουλευτών χρειάζονται πλέον για μια πρόταση δυσπιστίας προς τον πρωθυπουργό (άρθρο 20.4), αλλά και για τον ορισμό διαφόρων κρατικών αξιωματούχων, όπως του 9ετούς θητείας Ανώτατου Εισαγγελέα, του 6ετούς θητείας Επιτρόπου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, του 12ετούς θητείας Κρατικού Ελεγκτή και μελών του Συνταγματικού Δικαστηρίου, ακόμα και της αναστολής της κήρυξης της χώρας σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης (άρθρο 48.6). Προφανώς, ο πρωθυπουργός Βίκτωρ Ορμπάν, έχοντας πλειοψηφία 2/3 στη σημερινή Βουλή, επιθυμεί τη μακροημέρευση του καθεστώτος του, ακόμα κι αν ο ίδιος κάποια στιγμή ηττηθεί εκλογικά.
Η δημοκρατικά… ευαίσθητη Ε.Ε., που ενέταξε στους κόλπους της μια χώρα όπου το σφυροδρέπανο απαγορεύεται, ενώ το κόκκινο αστέρι επιτρέπεται να υπάρχει μόνο στην ετικέτα της μπίρας Heineken, εξέφρασε την «ανησυχία» της για το νέο σύνταγμα, ενώ οι ΗΠΑ, πέραν της επιστολής Κλίντον κατά του «πλήγματος στην ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης», μέσω του πρώην πρέσβη τους στη Βουδαπέστη (1986-1990) Palmer, εκτίμησαν πως η Ουγγαρία μπορεί να εκδιωχθεί από την Ε.Ε. Μετά το νόμο κατά των ΜΜΕ (όπου ποινικοποιείται η «έλλειψη αντικειμενικότητας»), η επικείμενη περιστολή της ανεξαρτησίας της Κεντρικής Τράπεζας, με δύο νέους νόμους, αποτελεί την «κόκκινη γραμμή» της ανοχής των πολιτικών εκπροσώπων του χρηματιστικού κεφαλαίου.
Γιατί, όμως, ο Ορμπάν, που «πέρασε» στο σύνταγμα πρόνοιες για ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και χρέος ώς 50% του ΑΕΠ (άρθρο 36), δηλαδή αυστηρότερες και από εκείνες της Συνθήκης του Μάαστριχτ, φτάνει στα άκρα τη σχέση Ουγγαρίας – Ε.Ε. – διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου;
Ο Ορμπάν και το κόμμα του (Ουγγρική Κοινωνική Ένωση-Fidesz) εκπροσωπούν τη μικρή και μεσαία «εθνική» αστική τάξη, που ασφυκτιούσε από την έντονη παρουσία των ξένων επιχειρήσεων στην οικονομία (70% έναντι 40,9% μέσος όρος στην Ε.Ε.), μια ιδιαίτερη αιτία της ουγγρικής κρίσης. Το στοιχείο αυτό εξηγεί και τη δυνατότητα του Ορμπάν να δέχεται τα συγχαρητήρια για την «εθνικά ανεξάρτητη στάση» του στις συγκρούσεις του με την Ε.Ε., ακόμα και από κοινωνικά κινήματα, όπως το Ουγγρικό Κοινωνικό Φόρουμ (επιστολή Εντρέ Σιμό, 13/12/2011).
Έτσι, εν τη απουσία μαζικού πολιτικού υποκειμένου, με την κομμουνιστική Αριστερά διασπασμένη ελέω ευρωπαϊσμού, «υπερασπιστές της Δημοκρατίας» αναδεικνύονται οι σοσιαλιστές και οι προσκείμενες σε αυτούς κυρίως κοινωνικές οργανώσεις. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα, ωστόσο, προσανατολισμένο στις Βρυξέλλες και τις ΗΠΑ, είναι ένα κόμμα που εκπροσωπεί το μεγάλο και το πολυεθνικό κεφάλαιο. Ο δε σοσιαλιστής πρώην πρωθυπουργός Γκιουρτσάνι, που αλυσοδέθηκε στα κάγκελα της Βουλής και συνελήφθη «για τη Δημοκρατία», είχε και αυτός εισάγει αντιδημοκρατικά νομοθετήματα, ενώ, τώρα που διώκεται, το πρώην κόμμα του, ως τυπικά συνέχεια του κυβερνητικού -ώς το 1989- Ουγγρικού Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος, «απαντά» ότι τα στελέχη του τότε ήταν μόλις 15 ετών! Με τους σοσιαλιστές επικεφαλής, και την ένοπλη κοινοβουλευτική ακροδεξιά (Jobbik-Κίνημα για Καλύτερη Ουγγαρία) να «τη βγαίνει από τα αριστερά» στον Ορμπάν, ο αγώνας για την υπεράσπιση της δημοκρατίας, ασύνδετος από τον εθνοανεξαρτησιακό αγώνα, είναι, δυστυχώς, μέχρι στιγμής άκαρπος. Είναι, όμως, δυνατόν, μια μεσαία «εθνική» αστική τάξη να αθετεί συμφωνίες με το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα και παγκόσμιους δρώντες σαν την Ε.Ε. και τις ΗΠΑ, που κινδυνεύουν να χάσουν το «υπόδειγμά» τους στις ανατροπές του ’89, αλλά και τα χρήματά τους από τις εθνικοποιήσεις του «λαϊκοδεξιού» πρωθυπουργού στο χρηματοπιστωτικό τομέα;
Μια πιθανή εξήγηση βρίσκεται στη στροφή του Ορμπάν προς την Κίνα, δίχως να παραμερίζει τα συμφέροντα της Γερμανίας (ως χώρας), «παιδί» της οποίας, άλλωστε, υπήρξε το κόμμα του. Τον περασμένο Φλεβάρη υπογράφτηκε μια συμφωνία 1,6 δισ. δολαρίων για την εξαγορά της ουγγρικής χημικής βιομηχανίας Borsodchem, ενώ τον Ιούνη υπογράφτηκαν νέες συμφωνίες αξίας 3,6 δισ. δολαρίων, που αφορούσαν επενδύσεις στην παραγωγή ενέργειας, τη χημική βιομηχανία, τα γιγαντιαία διαμετακομιστικά κέντρα εμπορευμάτων (όπως το παλιό Αεροδρόμιο του Szombathely), τις τηλεπικοινωνίες. Αυτές οι συμφωνίες, από κοινού με υποσχέσεις για εξαγορά τμήματος του χρέους, πέραν των ελπίδων για αύξηση της απασχόλησης, αποτελούν θέλγητρο και για τις υπόλοιπες χώρες του Visegrad και κατ’ επέκταση τις καθιστούν εν δυνάμει πύλη για την κινεζική οικονομική επέκταση στην Ε.Ε. και πιθανούς υπέρμαχους της χαλάρωσης του εμπάργκο όπλων στην Κίνα.
Έχοντας εξασφαλίσει, λοιπόν, ζωτικό χώρο για τη μικρομεσαία αστική τάξη, ένα «ισχυρό» θεσμικό πλαίσιο, καίτοι αντιδημοκρατικό, ευνοεί τις μεγάλες «μπίζνες». Μπροστά σε αυτές, οι 58 νεκροί από το ψύχος άστεγοι το τελευταίο 3μηνο (από τους 90.000 συνολικά, στους οποίους, μάλιστα, επιβάλλεται και πρόστιμο 185 ευρώ), τα 2.000 σπίτια σε πλειστηριασμό ετησίως, το 25% ΦΠΑ, η επιβολή ενιαίου γενικού φόρου εισοδήματος στο 16%, η δυνατότητα απόλυσης εγκύων με τον τροποποιημένο Αντ-Εργατικό Κώδικα, είναι απλές λεπτομέρειες. Μαζί και οι αυθόρμητες και κλαδικές διαδηλώσεις αντίστασης, στο βαθμό που αυτές παραμένουν ανερμάτιστες.
Αυτές οι πρόνοιες, μπορεί να χαϊδεύουν τα αφτιά συντηρητικών ανθρώπων, ωστόσο, συνοδεύονται και από διατάξεις που θίγουν τον πυρήνα μιας αστικής δημοκρατίας. Για παράδειγμα, 2/3 των βουλευτών χρειάζονται πλέον για μια πρόταση δυσπιστίας προς τον πρωθυπουργό (άρθρο 20.4), αλλά και για τον ορισμό διαφόρων κρατικών αξιωματούχων, όπως του 9ετούς θητείας Ανώτατου Εισαγγελέα, του 6ετούς θητείας Επιτρόπου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, του 12ετούς θητείας Κρατικού Ελεγκτή και μελών του Συνταγματικού Δικαστηρίου, ακόμα και της αναστολής της κήρυξης της χώρας σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης (άρθρο 48.6). Προφανώς, ο πρωθυπουργός Βίκτωρ Ορμπάν, έχοντας πλειοψηφία 2/3 στη σημερινή Βουλή, επιθυμεί τη μακροημέρευση του καθεστώτος του, ακόμα κι αν ο ίδιος κάποια στιγμή ηττηθεί εκλογικά.
Η δημοκρατικά… ευαίσθητη Ε.Ε., που ενέταξε στους κόλπους της μια χώρα όπου το σφυροδρέπανο απαγορεύεται, ενώ το κόκκινο αστέρι επιτρέπεται να υπάρχει μόνο στην ετικέτα της μπίρας Heineken, εξέφρασε την «ανησυχία» της για το νέο σύνταγμα, ενώ οι ΗΠΑ, πέραν της επιστολής Κλίντον κατά του «πλήγματος στην ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης», μέσω του πρώην πρέσβη τους στη Βουδαπέστη (1986-1990) Palmer, εκτίμησαν πως η Ουγγαρία μπορεί να εκδιωχθεί από την Ε.Ε. Μετά το νόμο κατά των ΜΜΕ (όπου ποινικοποιείται η «έλλειψη αντικειμενικότητας»), η επικείμενη περιστολή της ανεξαρτησίας της Κεντρικής Τράπεζας, με δύο νέους νόμους, αποτελεί την «κόκκινη γραμμή» της ανοχής των πολιτικών εκπροσώπων του χρηματιστικού κεφαλαίου.
Γιατί, όμως, ο Ορμπάν, που «πέρασε» στο σύνταγμα πρόνοιες για ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και χρέος ώς 50% του ΑΕΠ (άρθρο 36), δηλαδή αυστηρότερες και από εκείνες της Συνθήκης του Μάαστριχτ, φτάνει στα άκρα τη σχέση Ουγγαρίας – Ε.Ε. – διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου;
Ο Ορμπάν και το κόμμα του (Ουγγρική Κοινωνική Ένωση-Fidesz) εκπροσωπούν τη μικρή και μεσαία «εθνική» αστική τάξη, που ασφυκτιούσε από την έντονη παρουσία των ξένων επιχειρήσεων στην οικονομία (70% έναντι 40,9% μέσος όρος στην Ε.Ε.), μια ιδιαίτερη αιτία της ουγγρικής κρίσης. Το στοιχείο αυτό εξηγεί και τη δυνατότητα του Ορμπάν να δέχεται τα συγχαρητήρια για την «εθνικά ανεξάρτητη στάση» του στις συγκρούσεις του με την Ε.Ε., ακόμα και από κοινωνικά κινήματα, όπως το Ουγγρικό Κοινωνικό Φόρουμ (επιστολή Εντρέ Σιμό, 13/12/2011).
Έτσι, εν τη απουσία μαζικού πολιτικού υποκειμένου, με την κομμουνιστική Αριστερά διασπασμένη ελέω ευρωπαϊσμού, «υπερασπιστές της Δημοκρατίας» αναδεικνύονται οι σοσιαλιστές και οι προσκείμενες σε αυτούς κυρίως κοινωνικές οργανώσεις. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα, ωστόσο, προσανατολισμένο στις Βρυξέλλες και τις ΗΠΑ, είναι ένα κόμμα που εκπροσωπεί το μεγάλο και το πολυεθνικό κεφάλαιο. Ο δε σοσιαλιστής πρώην πρωθυπουργός Γκιουρτσάνι, που αλυσοδέθηκε στα κάγκελα της Βουλής και συνελήφθη «για τη Δημοκρατία», είχε και αυτός εισάγει αντιδημοκρατικά νομοθετήματα, ενώ, τώρα που διώκεται, το πρώην κόμμα του, ως τυπικά συνέχεια του κυβερνητικού -ώς το 1989- Ουγγρικού Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος, «απαντά» ότι τα στελέχη του τότε ήταν μόλις 15 ετών! Με τους σοσιαλιστές επικεφαλής, και την ένοπλη κοινοβουλευτική ακροδεξιά (Jobbik-Κίνημα για Καλύτερη Ουγγαρία) να «τη βγαίνει από τα αριστερά» στον Ορμπάν, ο αγώνας για την υπεράσπιση της δημοκρατίας, ασύνδετος από τον εθνοανεξαρτησιακό αγώνα, είναι, δυστυχώς, μέχρι στιγμής άκαρπος. Είναι, όμως, δυνατόν, μια μεσαία «εθνική» αστική τάξη να αθετεί συμφωνίες με το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα και παγκόσμιους δρώντες σαν την Ε.Ε. και τις ΗΠΑ, που κινδυνεύουν να χάσουν το «υπόδειγμά» τους στις ανατροπές του ’89, αλλά και τα χρήματά τους από τις εθνικοποιήσεις του «λαϊκοδεξιού» πρωθυπουργού στο χρηματοπιστωτικό τομέα;
Μια πιθανή εξήγηση βρίσκεται στη στροφή του Ορμπάν προς την Κίνα, δίχως να παραμερίζει τα συμφέροντα της Γερμανίας (ως χώρας), «παιδί» της οποίας, άλλωστε, υπήρξε το κόμμα του. Τον περασμένο Φλεβάρη υπογράφτηκε μια συμφωνία 1,6 δισ. δολαρίων για την εξαγορά της ουγγρικής χημικής βιομηχανίας Borsodchem, ενώ τον Ιούνη υπογράφτηκαν νέες συμφωνίες αξίας 3,6 δισ. δολαρίων, που αφορούσαν επενδύσεις στην παραγωγή ενέργειας, τη χημική βιομηχανία, τα γιγαντιαία διαμετακομιστικά κέντρα εμπορευμάτων (όπως το παλιό Αεροδρόμιο του Szombathely), τις τηλεπικοινωνίες. Αυτές οι συμφωνίες, από κοινού με υποσχέσεις για εξαγορά τμήματος του χρέους, πέραν των ελπίδων για αύξηση της απασχόλησης, αποτελούν θέλγητρο και για τις υπόλοιπες χώρες του Visegrad και κατ’ επέκταση τις καθιστούν εν δυνάμει πύλη για την κινεζική οικονομική επέκταση στην Ε.Ε. και πιθανούς υπέρμαχους της χαλάρωσης του εμπάργκο όπλων στην Κίνα.
Έχοντας εξασφαλίσει, λοιπόν, ζωτικό χώρο για τη μικρομεσαία αστική τάξη, ένα «ισχυρό» θεσμικό πλαίσιο, καίτοι αντιδημοκρατικό, ευνοεί τις μεγάλες «μπίζνες». Μπροστά σε αυτές, οι 58 νεκροί από το ψύχος άστεγοι το τελευταίο 3μηνο (από τους 90.000 συνολικά, στους οποίους, μάλιστα, επιβάλλεται και πρόστιμο 185 ευρώ), τα 2.000 σπίτια σε πλειστηριασμό ετησίως, το 25% ΦΠΑ, η επιβολή ενιαίου γενικού φόρου εισοδήματος στο 16%, η δυνατότητα απόλυσης εγκύων με τον τροποποιημένο Αντ-Εργατικό Κώδικα, είναι απλές λεπτομέρειες. Μαζί και οι αυθόρμητες και κλαδικές διαδηλώσεις αντίστασης, στο βαθμό που αυτές παραμένουν ανερμάτιστες.
Σχόλια
