Τώρα φαίνεται και η παρακμή των ανατολικών χωρών. Πόσο γρήγορα η καπιταλιστική κουλτούρα των διακρίσεων καρποφόρησε. Ασφαλώς υπήρχε το υπόβαθρο. Επί χρόνια, η κοινωνική πολιτική στο σοσιαλιστικό μπλοκ ήταν πολιτική αλληλεγγύης, η οποία, όμως, δεν ξερίζωσε την προϋπάρχουσα στην Ευρώπη ξενοφοβία, αν δεν την υπέθαλψε κιόλας στα χρόνια της παρακμής. Και μετά, ήρθε η πανηγυρική παλινόρθωση του καπιταλισμού και μαζί του η αναζωογόνηση των χειρότερων ενστίκτων των κοινωνιών. Το βλέπει κανείς αυτό στις Βαλτικές χώρες, το βλέπει στην Ουγγαρία, το βλέπει στην Ουκρανία, σχεδόν παντού. Τώρα, οι πολιτικές και οι νοοτροπίες για τους ξένους δεν διαφέρουν σε Δύση και Ανατολή. Η Αγγλία δεν θέλει πρόσφυγες, κι ας είναι η πρώτη που βομβαρδίζει τα σπίτια τους και τις χώρες τους, και η Δανία σταματάει τα τρένα της για να μην περάσουν, ενώ τα περισσότερα κράτη αρνούνται να τους δεχτούν.
Χώρες πολύ πιο φτωχές, στην Ανατολή, όπως η Τουρκία, η Ιορδανία και ο Λίβανος σηκώνουν το τεράστιο βάρος εκατομμυρίων προσφύγων, όπως και η Ελλάδα, με αξιοθαύμαστη ανοχή και συμπόνια. Και όχι οι Ευρωπαίοι που προσπαθούν να μοιράσουν μεταξύ τους, με χολή και απόρριψη, μερικές χιλιάδες απ’ αυτούς που προέρχονται από τις εμπόλεμες περιοχές.
Και στην Ελλάδα, η γκρίνια και η αντίθεση θα ήταν ακόμα πιο περιορισμένα φαινόμενα εάν η πολιτεία, το κράτος, δεν ήταν τόσο υποτελές, άβουλο και ανοργάνωτο. Αλλά και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που είχε μια διαφορετική ανθρωπιστική προσέγγιση, ολιγώρησε απελπιστικά, δεν έκανε τα στοιχειώδη ώστε το πρόβλημα, στη μεγάλη του ένταση φέτος το καλοκαίρι, να εκτονώνεται γρήγορα. Παρ’ όλο που, ενώ δεν προχώρησε στην καταγγελία της συμφωνίας Δουβλίνο ΙΙ, όπως είχε δεσμευτεί προεκλογικά, στην πράξη, σιωπηρά, άνοιξε τα σύνορα στο βορρά επιτρέποντας καθημερινά σε χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες να φεύγουν αυτοβούλως, όπως πάντα ζητούσαν, προς την κεντρική Ευρώπη. Εάν η Ελλάδα είχε κάνει το ίδιο από την αρχή, θα είχαν γλυτώσει πολλοί άνθρωποι από τον εγκλωβισμό τους, ενδεχομένως θα είχε αναγκαστεί η Ευρώπη να νιώσει το πρόβλημα στο πετσί της νωρίτερα και δεν θα είχε γιγαντώσει η Χρυσή Αυγή η οποία τράφηκε από το μεταναστευτικό και το προσφυγικό πρόβλημα, που οι πολιτικές των υποτελών υπερδιόγκωναν για να μην δυσαρεστήσουν τους κηδεμόνες τους. Αλλά ενώ αυτό το παράνομο και αντιευρωπαϊκό μέτρο, της ανοιχτής διέλευσης των συνόρων, αποδείχτηκε εξαιρετικά αποτελεσματικό, και εντελώς ανέξοδο, αλλά και ανθρώπινο, σε σχέση με τις «σκούπες» και τις επαναπροωθήσεις και τις απελάσεις και τα κρατητήρια και τα στρατόπεδα και τη βιομηχανία των αδειών παραμονής, είναι ακατανόητο πώς η κυβέρνηση δεν ενίσχυσε τις υποδομές στα νησιά, με περισσότερο προσωπικό, με υπαλλήλους και εθελοντές, προκειμένου να μην υπάρξουν αυτές οι ταλαιπωρίες, οι συνωστισμοί και οι τριβές από τις αδικαιολόγητες καθυστερήσεις αναχώρησης των προσφύγων προκαλώντας μεγάλες εντάσεις στα νησιά, που μπορούσαν εύκολα να έχουν αποφευχθεί. Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Γιάννης Πανούσης, παρ’ όλες τις εκκλήσεις από τη Λέρο και άλλα νησιά, αντί να στείλει από δέκα αστυφύλακες στο κάθε νησί για να προχωράει γρήγορα η καταγραφή, που είναι προϋπόθεση για την επιβίβαση των προσφύγων στα πλοία, έστειλε ΜΑΤ, και μάλιστα σε μια εποχή που τα νησιά ήταν γεμάτα τουρίστες! Ούτε, βέβαια, το υπουργείο Μετανάστευσης έκανε τίποτα καλύτερο, παρ’ όλο που πολίτες από τα νησιά και μέλη του ΣΥΡΙΖΑ είχαν εγκαίρως ενημερώσει την υπουργό Μετανάστευσης Τασία Χριστοδουλοπούλου για το πρόβλημα και είχαν προτείνει απλές και πρακτικές λύσεις. Η κράτηση χιλιάδων προσφύγων στα νησιά για λόγους γραφειοκρατικούς, ενώ είχε αρχίσει η μαζική έξοδός τους από τα σύνορα, ήταν έγκλημα σε βάρος των τοπικών κοινωνιών και των προσφύγων, αλλά και πυροκροτητής για τη λουφαγμένη Χρυσή Αυγή που ξαναβγήκε στο προσκήνιο εκμεταλλευόμενη την ολιγωρία και ανικανότητα της κεντρικής εξουσίας.
Τα ζώα μου αργά,
Γκαούρ
