από τον Δημήτρη Ουλή
Το ότι η κοινωνία μας δεν εκφασίστηκε εντελώς ενώπιον του προσφυγικού, αλλά επέδειξε σε πολλές περιπτώσεις αξιοσημείωτες πράξεις αλληλεγγύης, είναι ένα. Το να χρησιμοποιείς το προσφυγικό ως κυβερνητικό διαπιστευτήριο «αριστερού» ανθρωπισμού, είναι άλλο. Το να μην ξεχωρίζεις τα πρόσωπα του ανθρώπινου πόνου και να είσαι παρών για το καθένα από αυτά, είναι ένα. Το να επικαλείσαι όμως τον «ανθρωπισμό» ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ που ξεπλένει το εθνικό σου ρεντίκολο, την καθολική σου ήττα και την ανατριχιαστική πολιτική σου ανικανότητα, είναι άλλο. Όπως επί Σαμαροβενιζέλων, η χούντα των μνημονίων και η ραγδαία φτωχοποίηση της κοινωνίας λανσαρίστηκε εξωραϊσμένη μέσω του ιδεολογήματος των «θυσιών» του ελληνικού λαού, έτσι και τώρα, πάνε να εξωραΐσουν τη συντελεσμένη προ πολλού μετατροπή της χώρας σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, λανσάροντας το ιδεολόγημα του «ανθρωπισμού». Είδες βρε παιδί μου τι ηθικά αποθέματα έχει η ελληνική κοινωνία; Προκειμένου να παράσχει ανθρωπιστική βοήθεια στους πρόσφυγες, προτίθεται ακόμα και την εθνική της κυριαρχίας να απολέσει.
Περισσότερο από κάθε άλλη φορά, σύντροφοι, πρέπει να διατηρήσουμε τη σκέψη μας καθαρή. Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση είναι παντελώς ανίκανη να διαχειριστεί το πρόβλημα, όχι γιατί δεν διαθέτει κάποιον στρατηγικό σχεδιασμό, καθώς λέγεται, αλλά γιατί η απουσία στρατηγικού σχεδιασμού είναι ο κατ’ εξοχήν στρατηγικός της σχεδιασμός. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πολιτική τέχνη από το να μην κάνεις απολύτως τίποτα – και αυτός είναι, πιστεύω, ο βασικός λόγος για τον οποίο τα Ευρωπαϊκά μας αφεντικά εξακολουθούν να κρατούν αυτήν την κυβέρνηση στην εξουσία, αλλά και την Ψωροκώσταινα στην Ευρωζώνη. Ποιος άλλος θα έκανε καλύτερα τη βρομοδουλειά; Ποιος θα χρύσωνε καλύτερα το χάπι;
Οπότε, πέφτει για ακόμα μία φορά στο ευρύτερο κίνημα της εξω-κοινοβουλευτικής αριστεράς να ιχνογραφήσουμε μια πρωτόλεια έστω μορφή στρατηγικής απέναντι στο πρόβλημα. Η συνδρομή των προσφύγων είναι πάντοτε ευκταία και χρήσιμη σε επίπεδο τακτικής. Σε επίπεδο στρατηγικής, όμως, φοβούμαι ότι υπολείπεται, διότι γίνεται αμέσως αντικείμενο καπηλείας από τον κυβερνητικό επικοινωνιακό οχετό. Το προσφυγικό ξεπερνά σε περιπλοκότητα και προοπτικές οποιοδήποτε άλλο κοινωνικό πρόβλημα γνώρισε η Ελλάδα από τη μεταπολίτευση και μετά. Γι’ αυτό, χρειάζεται επισταμένη μελέτη. Το Τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου αφιερώνει ολόκληρο το εαρινό εξάμηνο των «σεμιναρίων της Τετάρτης» στη μελέτη αυτή. Χαιρετούμε ενθουσιαστικά. Και παρακινούμε όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες να το παρακολουθήσουν κάθε Τετάρτη, στην αίθουσα Γ3 (νέο κτήριο, 3ος όροφος). Διότι μονάχα αν μελετήσουμε σε βάθος το προσφυγικό, θα μπορέσουμε να ελπίζουμε σε μια περισσότερο σφαιρική και στρατηγική αντιμετώπισή του. Μονάχα εάν αποκτήσουμε ενημερότητα για τις πολλαπλές όψεις του, θα καταφέρουμε να είμαστε πιο αποτελεσματικοί στην αγωνιστική αλληλεγγύη μας – αλλά και να αντιτάξουμε, επιτέλους, μια σοβαρή αντιπρόταση στο κυβερνητικό τίποτα.
