από τον Δημήτρη Ουλή
Είχα τη χαρά να συμμετάσχω και στις τρεις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας που έλαβαν χώρα στην Πλατεία Συντάγματος στις 5, 11 και 15 Φεβρουαρίου. Περισσότερο αμήχανη και διερευνητική η πρώτη, περισσότερο μαζικές και συνειδητοποιημένες οι δεύτερες – πλην όμως, όλες τους με σαφή προτάγματα εθνικής αξιοπρέπειας και κοινωνικής δικαιοσύνης. Δεν είμαστε παιδούλες και τσουτσέκια για να μπλοφάρετε πάνω στην καμπούρα μας. Δεν είμαστε διατεθειμένοι να παίξουμε ρώσικη ρουλέτα για την πάρτη σας. Αλλά την ίδια στιγμή: προσέξτε, κύριοι της κυβέρνησης, σε ποιον λογοδοτείτε. Προσέξτε, γιατί εμείς που σας ανεβάσαμε, μπορούμε και να σας κατεβάσουμε.
Το κίνημα των πλατειών μεταστοιχειώνεται, προσλαμβάνει εκβλαστήσεις που υπόσχονται μονάχα συναρπαστικές δυνατότητες. Περισσότερο αλογόκριτο και απελευθερωμένο τώρα, είναι υπέροχο να παρακολουθείς τον τρόπο με τον οποίο αφυπνίζεται σιγά-σιγά από τη χειμερία του νάρκη, υπερβαίνει σταδιακά τις αναστολές του και επανακάμπτει δημιουργικά. Είναι υπέροχο να παρακολουθείς πώς οικειοποιείται ξανά τον δημόσιο χώρο, κονιορτοποιώντας το φασιστικό ιδεολόγημα περί της «δημόσιας εικόνας» (=βιτρίνας) της χώρας. Και είναι υπέροχο, τέλος, να διαπιστώνεις ότι όλο αυτό το ετερόκλητο πλήθος ανθρώπων θεματοποιείται ξανά ως αντικείμενο μελέτης και στοχασμού.
Ανάμεσα στους φίλους που συνάντησα μέσα στην κοσμοσυρροή, ήταν και δύο μεταπτυχιακοί φοιτητές του Τμήματος Κοινωνικής Ανθρωπολογίας της Παντείου, οι οποίο κατέβηκαν στο Σύνταγμα, καθώς μου είπαν, για να κάνουν επιτόπια έρευνα. Όπως είναι προφανές, απάντησα στις ερωτήσεις τους με ιδιαίτερο ενθουσιασμό. Με ρώτησαν αν συμμετέχω στη συγκέντρωση για να στηρίξω την κυβέρνηση. Απάντησα αρνητικά: συμμετέχω στη συγκέντρωση για να πιέσω την κυβέρνηση. Με ρώτησαν αν πιστεύω ότι ισχύει κάτι ανάλογο για το συγκεντρωμένο πλήθος. Απάντησα θετικά: Δεν έχει κανείς παρά να διαβάσει τα κεντρικά συνθήματα των τριών συγκεντρώσεων. Σε ήρεμους τόνους, οπωσδήποτε, και με πνεύμα κριτικής συμπάθειας προς την νέα κυβέρνηση -πλην όμως, όλα τους υπαινίσσονται την ανάγκη πίεσης από τα αριστερά. «Τα μνημόνια δεν βελτιώνονται». «Ούτε βήμα πίσω στους εκβιασμούς της Ε.Ε.-ΕΚΤ-ΔΝΤ». «Δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε». «100% διαγραφή του μνημονίου».
Το γεγονός αυτό με κάνει να σκεφτώ ότι ίσως να επήλθε, επιτέλους, κάποιο ρήγμα στο ήθος του οπαδισμού. Ίσως ο κόσμος να αρχίζει σιγά-σιγά να συνειδητοποιεί ότι να «βάζεις πλάτη» σε μια κυβέρνηση έχει αξία μονάχα στο βαθμό που την υποχρεώνεις να λογοδοτεί διαρκώς απέναντί σου, και στο βαθμό που την κάνεις όχι απλώς να σε «υπολογίζει», αλλά -ας μου επιτραπεί η έκφραση- να σε φοβάται. Διότι είναι γεγονός, κατά το μότο αγαπημένου μου υπερήρωα, ότι οι λαοί δεν πρέπει να φοβούνται τις κυβερνήσεις τους. Οι κυβερνήσεις πρέπει να φοβούνται τους λαούς τους.
Κατά τα υπόλοιπα, αρνούμαι να εκφράσω οποιαδήποτε «άποψη», σύντροφοι και φίλοι. Πήξαμε στο δημοσιογραφικό οχετό των σεναρίων και των φημολογιών. Νισάφι πια. Ας στηρίξουμε, πιέζοντας. Και ας περιμένουμε να δούμε. Όταν θα έχουμε αρκετά και ασφαλή δεδομένα για να μιλήσουμε, θα μιλήσουμε. Και θα μιλήσουμε πολύ δυνατά!
