Η μοναδική αξιόλογη είδηση για τις εκλογές είναι ότι ο πρωθυπουργός Κυρ. Μητσοτάκης δήλωσε προ ημερών πως θα ηγηθεί και θα διεκδικήσει τρίτη θητεία. Το ακροατήριο έμεινε ατάραχο. Δεν τον πίστεψε; Ο κόσμος είπε, ίσως, ότι με τέτοιο χάλι των αντιπολιτευόμενων τι άλλο να περιμένεις; Η κ. Κωνσταντοπούλου εκτοξεύτηκε όπως μόνο οι εκλεκτοί των ΜΜΕ εκτοξεύονται αλλά τότε είναι ευάλωτοι στα αμφίβολα γούστα τους, που αλλάζουν ανάλογα με το πού φυσάει ο άνεμος. Αναμονή, επιμονή, υπομονή.
Ο χώρος της αντιπολίτευσης γυρίζει τη χώρα πολύ πίσω, στη δεκαετία του 50. Τότε, πολλά μικρά και ασήμαντα κόμματα ήταν στριμωγμένα στο κέντρο της σκηνής, όλα υπό την επιρροή και τον έλεγχο ξένων, πρωτίστως Αμερικανών και Άγγλων, ελάχιστα Ρώσων (προδιαγραφές Γιάλτας), σποραδικά Γερμανών και Γάλλων. Οι διαφορές από τότε αφορούν κυρίως στη συμπεριφορά και πολύ λιγότερο στην ουσία: κανείς πρεσβευτής δεν πετάει το παπούτσι του σε Έλληνα υπουργό όταν μπαίνει στο γραφείο του όπως ο Αμερικανός Πιουριφόι, αλλά οι ΗΠΑ έχουν πάντα κρίσιμο λόγο στις επιλογές της εκάστοτε κυβέρνησης τότε και σήμερα. Το αναφέρω επειδή αν ξεχνάμε και αποφεύγουμε τη σύγκριση με το παρελθόν, το παρόν θα μείνει γκρίζο και το μέλλον θα παραμείνει σκοτεινό.
Ο κ. Μητσοτάκης επιλέγει, όπως λέει, να συνταχθεί με την Ευρώπη και όχι με τις ΗΠΑ του Τραμπ. Είναι κρίσιμη απόφαση με πολλά ρίσκα. Και δεν θα αργήσει να φανεί ποιο ακριβώς είναι το βάρος της, καθώς θα πρέπει να ξεμπλέξουν τα καλώδια ελληνικών συμφερόντων στη γειτονιά της Κρήτης, των αμερικανικών εταιριών και της Τουρκίας που διαρκώς φυτρώνει εκεί που δεν την σπέρνουν. Η δυνατότητα βοήθειας από την Ευρώπη είναι περίπου στο μηδέν. Η σχέση με τη Ρωσία είναι ανοιχτή πληγή, με τον κ. Μητσοτάκη να είναι εκτός πάγιων συμφερόντων της χώρας και χωρίς αντίβαρο κέρδους για την Ελλάδα.
Ο Τραμπ διαφημίζει πόσο καλός φίλος του είναι ο Ερντογάν, αλλά προκαλεί κάποιες αμφιβολίες αν πρέπει να τον παίρνει κανείς τοις μετρητοίς. Οι Ισραηλινοί τι λένε;
Έτσι ή αλλιώς οι εδώ διεκδικητές της επόμενης πρωθυπουργίας ασχολούνται πώς θα υποσκάψουν τους κομματικούς συντρόφους και πώς θα μαχαιρώσουν τους πραγματικούς ή φανταστικούς ανταγωνιστές, δηλαδή με το αγαπημένο παιχνίδι των ανίκανων.
Επιστρέφοντας και πάλι στο παρελθόν, θυμίζω ότι η Ένωση Κέντρου του Γ. Παπανδρέου (δημιουργήθηκε το 1961), ήταν αντίβαρο στην ΕΔΑ, της ιστορικής Αριστεράς (ουδεμία σχέση με τα σημερινά, δήθεν «αριστερά» κόμματα) που αγγίζοντας το 24% απειλούσε την ενότητα / κυριαρχία του αστικού χώρου. Τότε, όπως τώρα, το σχήμα ήταν: Ένα κυρίαρχο κόμμα της Δεξιάς και πολλά μικρά κόμματα του λεγόμενου Κέντρου και στην άκρη η Αριστερά απομονωμένη.
Τώρα τέτοιος κίνδυνος δεν υπάρχει, οι ελίτ της χώρας, παρά τις τυχόν διαφωνίες τους, παραμένουν ενωμένες. Στα εθνικά παραμένουν ελεγχόμενες ώστε να μην ανησυχεί ούτε ο ξένος παράγων ούτε να προκύπτει αδιαπραγμάτευτος εσωτερικός ανταγωνισμός. Με δυο λόγια οι εκλογές όποτε γίνουν με τα σημερινά δεδομένα δεν θα είναι πηγή ανησυχίας για κανέναν. Ακόμα και ο Τσίπρας που βάζει πρόθυμα την υπογραφή του όπου του λένε, φαίνεται να έχει πνιγεί στα νερά της Λίμνης.
Όλοι, λοιπόν, λαός και Κολωνάκι, συνεχίζουμε απτόητοι, αποχαυνωμένοι, αυτόν τον κωμικοτραγικό χορό του Ζαλόγγου.
Το Αιγαίο, η Τουρκία και εμείς
Υ.Γ.: Στην ξεχωριστή, στον συντηρητικό χώρο, «Εστία» υπάρχει πρωτοσέλιδο εμπεριστατωμένο άρθρο της κ. Μ. Σκορδέλη με το ερώτημα αν θα χαρίσουμε τον έλεγχο στο μισό Αιγαίο στην Τουρκία, όπως διεκδικεί.
Τα λογικά ή νομικά επιχειρήματα για την Τουρκία έχουν, όπως ξέρουμε, επικουρική σημασία. Η Τουρκία βασίζεται στην Ισχύ επιδιώκοντας να γίνει Περιφερειακή Δύναμη. Αυτό δεν επιτυγχάνεται με μισές δουλειές. Η Τουρκία θέλει ΟΛΟ όλο το Αιγαίο, τώρα λέει τα προκαταρκτικά.
Το ερώτημα είναι αν ο Τραμπ θεωρεί πράγματι τον Ερντογάν τόσο φίλο όσο λέει ή αν στο μυαλό του ισχύει η ρήση του Κίσινγκερ, ότι είναι επικίνδυνο να είσαι αντίπαλος της Αμερικής αλλά είναι μοιραίο να είσαι φίλος της. Ερώτημα που δεν φαίνεται να απασχολεί την κυβέρνηση.
