Η φωτογραφία του μουσαμά με τα εικονικά εκδοτήρια εισιτηρίων στη Θεσσαλονίκη, ήταν άκρως συμβολική και μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι κυκλοφόρησε και σχολιάστηκε τόσο πολύ. Η εξήγηση δεν είναι δύσκολη, και έχει το δικό της «background».
Βλέποντας ο ΣΥΡΙΖΑ τον κίνδυνο να «πατώσει» εκλογικά στη Μακεδονία, κυρίως λόγω της Συμφωνίας των Πρεσπών, έπρεπε να προχωρήσει σε ορισμένες κινήσεις για να σώσει ό,τι μπορεί. Η ομιλία του Αλ. Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη πριν τρεις βδομάδες, εγγράφηκε αρνητικά και έφερε τα αντίθετα από τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Έπρεπε να κινητοποιηθούν ευάριθμες αστυνομικές δυνάμεις για να εκφωνηθεί ένας λόγος ουσιαστικά εχθρικός προς τους «καθυστερημένους» πολίτες που δεν αντιλαμβάνονται τα μεγαλόπνοα σχέδια της κυβέρνησης για τη «Μακεδονία της δημοκρατίας», όπως προκλητικά ανέφερε η σχετική αφίσα.
Χρειαζόταν λοιπόν κάτι περισσότερο από μια αποτυχημένη εκδήλωση που απευθυνόταν μόνο στο κομματικό ακροατήριο. Φτάσαμε έτσι στη χριστουγεννιάτικη παρουσία του πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη. Στο πνεύμα των ημερών, ο Αλ. Τσίπρας εμφανίστηκε με δώρα που δείχνουν ότι θεωρεί πως απευθύνεται σε «ιθαγενείς».
Ο σάκος είχε «Διεθνές Πανεπιστήμιο». «Το εξαγγέλλουμε και βλέπουμε» θα σκέφτηκαν (πόσοι θυμούνται μήπως το… Πανεπιστήμιο της Ολυμπίας που είχε τάξει ο ΓΑΠ μετά τις πυρκαγιές του 2007 στην Ηλεία;). Το νέο ίδρυμα δεν είναι παρά ένα τρικ, αφού θα προκύψει από τη συνένωση ήδη υπαρχόντων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων με νέο περιτύλιγμα. Συγκεκριμένα, σκοπεύουν να συγχωνεύσουν το Διεθνές Πανεπιστήμιο που λειτουργεί ήδη από το 2008 με τρία ΤΕΙ, χωρίς κανένα σοβαρό σχέδιο. Αυτός ήταν άλλωστε και ο λόγος που έκανε τον πρόεδρο της Διοικούσας Επιτροπής του υφιστάμενου Διεθνούς Πανεπιστημίου Κ. Γραμμένο να παραιτηθεί αμέσως μετά τις «φαντεζί» εξαγγελίες…
Το αποκορύφωμα, φυσικά, ήταν τα «εγκαίνια» ενός σταθμού του Μετρό, το οποίο ετοιμάζεται δεκαετίες και αναμένεται να ολοκληρωθεί μετά από λίγα χρόνια. Μνημείο παλαιοκομματισμού, με τον «ηγέτη» να επιθεωρεί το έργο μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες και έναν μικρό στρατό παρατρεχάμενων πίσω του. Η εικόνα με τον μουσαμά, ήταν το κερασάκι στην τούρτα που μετέτρεψε την επικοινωνιακή κίνηση του επιτελείου του Μαξίμου σε ρίψη μπούμερανγκ, κάνοντας όλη την Ελλάδα να απορεί ή να γελάει με την απόπειρα φτηνής εξαπάτησης.
Είναι γνωστό ότι το περιβάλλον Τσίπρα χαρακτηρίζεται από την έμφαση που δίνει στο επικοινωνιακό παιχνίδι. Προσπαθώντας διαρκώς να βγάλει άσσους από το μανίκι, θεωρεί ότι μπορεί να «γυρίζει» ευκαιριακά κάθε φορά την «παρτίδα», αδιαφορώντας για μια πιο μακροπρόθεσμη πολιτική. Οι «πιρουέτες» του 2015 (δημοψήφισμα, συμβούλιο αρχηγών, τρίτο μνημόνιο, εκλογές Σεπτεμβρίου) ήταν, από αυτή την άποψη, εμβληματικές.
Το ζήτημα είναι ότι τα τελευταία χρόνια ζούμε την παρακμή αυτής της τακτικής. Είναι πλέον σαφές ότι τίποτα δεν «βγαίνει», και όσα επιχειρούνται φέρνουν από καθόλου έως τα αντίθετα αποτελέσματα. Οι συνέπειες της Συμφωνίας των Πρεσπών υποτιμήθηκαν σφόδρα, ενώ είναι εκτεταμένες και δεν αντιστρέφονται. Οι μεταμνημονιακές φιέστες που ετοιμάζονταν το καλοκαίρι ακυρώθηκαν από την τραγωδία στο Μάτι. Αυτή έδειξε ανάγλυφα την κατάσταση του κρατικού μηχανισμού και της κυβέρνησης, αλλά και πολύ κυνισμό και αναλγησία. Τα προεκλογικά ταξίματα, τέλος, έχουν κι αυτά τα δικά τους όρια.
Εκλογική χρονιά
Έτσι, σχεδόν οι πάντες αντιλαμβάνονται ότι η «έξοδος από τα Μνημόνια» δεν οδηγεί σε κανένα πραγματικό ξέφωτο. Κι αυτό γιατί δεν συνοδεύεται σε καμιά περίπτωση από πολιτικές κάποιας διεξόδου, υπέρβασης ή ανάταξης, αλλά από την ανακύκλωση του ξοφλημένου πολιτικού συστήματος με τους ίδιους ναρκοθετημένους κανόνες και όρους. Η «πάλη ενάντια στο παλιό» ή «ενάντια στη Δεξιά», αλλά και ο κοινός αγώνας όλων ενάντια στον «εθνολαϊκισμό», διεξάγονται πολιτικάντικα εντός αυτών των ορίων, με τα ίδια και χειρότερα νοσηρά μέσα.
Η χώρα οδηγείται σε μια άκρως προεκλογική χρονιά. Βουλευτικές, ευρωπαϊκές, περιφερειακές και δημοτικές εκλογές, κάλπες και λίστες για όλα τα γούστα, και ένα κρεσέντο υποσχέσεων, ψεύτικων λόγων και «βλαχοδημαρχίας», εν όψει. Το σκηνικό αυτό, όχι μόνο δεν φαίνεται να εγκυμονεί κάτι θετικό, αλλά ενέχει και δυο σημαντικούς κινδύνους
Την ίδια στιγμή, και οι υπόλοιποι «παίκτες» στο επίσημο πολιτικό σκηνικό δεν έχουν κανένα ρεύμα, καμιά δυναμική, γιατί κι εκείνοι δεν έχουν τίποτα να επιδείξουν. Προσπαθούν απλώς να εκμεταλλευτούν τη φθορά των κυβερνώντων για μια «επιστροφή» σε γνώριμες συνταγές και πρόσωπα που κανείς δεν εμπιστεύεται και στα οποία κανείς ουσιαστικά δεν ελπίζει.
Με αυτά πάνω κάτω τα δεδομένα, η χώρα οδηγείται σε μια άκρως προεκλογική χρονιά. Βουλευτικές, ευρωπαϊκές, περιφερειακές και δημοτικές εκλογές, κάλπες και λίστες για όλα τα γούστα, και ένα κρεσέντο υποσχέσεων, ψεύτικων λόγων και «βλαχοδημαρχίας», εν όψει. Το σκηνικό αυτό, όχι μόνο δεν φαίνεται να εγκυμονεί κάτι θετικό, αλλά ενέχει και δυο σημαντικούς κινδύνους.
Ο ένας είναι η πλήρης «μπαχαλοποίηση», το περεταίρω γενικό ξεχαρβάλωμα σε όλα τα επίπεδα. Διαδικασία ήδη δρομολογημένη, που αναμένεται όμως να φτάσει τώρα στα άκρα. Η ευθύνη να κρατηθούν όρθιοι κρίσιμοι κοινωνικοί, ή και κρατικοί, χώροι και τομείς, θα πέσει και πάλι στους ώμους των πολλών, εκείνων που την έχουν σηκώσει άλλωστε όλα τα τελευταία χρόνια.
Ο δεύτερος κίνδυνος, έχει να κάνει με τον κλιμακούμενο αποπροσανατολισμό τμημάτων του λαού μπροστά σε εικονικές αντιπαραθέσεις και «μάχες» χωρίς αντίκρισμα και βάθος. Οι περισσότεροι, βέβαια, δεν τρώνε εύκολα το «κουτόχορτο» ή τον «σανό» που θα προσφερθεί απλόχερα. Χρειάζεται, όμως, και συνειδητή προσπάθεια ενάντια στον αποχαυνωτικό βομβαρδισμό που έχει ήδη ξεκινήσει και θα ενταθεί.
Ενώ όμως η αντιπαράθεση οξύνεται για προεκλογικούς λόγους, στην πραγματικότητα ο δρόμος θα ανοίγει για συμμαχικές κυβερνήσεις κάθε είδους, ακόμα και των δύο μεγαλύτερων κομμάτων. Ο ανασχηματισμός πριν λίγους μήνες, έδειξε ότι τα σύνορα εντός του πολιτικού σκηνικού είναι διαπερατά, ενώ και ο νέος εκλογικός νόμος ευνοεί μεταγραφές και αγοροπωλησίες στο επίπεδο των τοπικών αρχών.
Σε κάθε περίπτωση, το πολιτικό τοπίο δεν θα παραμείνει το ίδιο. Σημαντικές ανακατατάξεις και αλλαγές είναι στα σκαριά. Αυτές, όμως, θα αφορούν στις διαχειριστικές πλευρές της επικυριαρχούμενης Ελλάδας και του υποταγμένου πολιτικού προσωπικού.
