Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Η φασιστική γερμανοευρωπαϊκή παγκοσμιοποίηση, στην ουσία έχει αχρηστεύσει και την Εργατική Πρωτομαγιά. Το νόημα αυτής της ημέρας έχει παραμορφωθεί και το καπηλεύονται οι κυβερνώντες που βρίσκονται στην υπηρεσία του άκρατου καπιταλισμού, και έχουν το θράσος να παριστάνουν τους «λαϊκούς αγωνιστές», και τους …«προστάτες της Εργατιάς». Οι Συριζαίοι, πρωταγωνιστές σκανδάλων, µε υπόγειες χρηματοδοτήσεις από τον βρικόλακα των Βαλκανίων Τζ. Σόρος, αυτοί που εφήρμοσαν όλα τα μέτρα κατά των πολιτών, και τη «γενοκτονία» των εργαζομένων κατά διαταγήν του Ιερατείου των Βρυξελλών, ποζάρουν στις συγκεντρώσεις, κρατώντας και τα απαραίτητα κόκκινα γαρύφαλλα, όπως απαιτεί η σκηνοθεσία για την κακόγουστη παράσταση.
ΑΛΛΟ ΝΟΗΜΑ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΣΤΟΧΟ έπρεπε να έχει η Πρωτομαγιά τώρα στην Ελλάδα, αλλά και διεθνώς. Εάν υπήρχε Αριστερά, θα όφειλε να μετατρέψει αυτήν την ιστορική ημέρα, σε ξεσήκωμα και κατακραυγή κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Διότι αυτή η «Ένωση» είναι που κατήργησε όλες τις κατακτήσεις των πολιτών και επανέφερε τον Εργασιακό Μεσαίωνα. Ό,τι επέτυχαν οι εργαζόμενοι μέσα στους αιώνες με αγώνες και αίμα, οι… «θεσμοί» τα έσβησαν χάριν της «ευρωπαϊκής οικογένειας». Και οι Ευρωπαίοι δυνάστες, επέτυχαν τα σχέδιά τους, χρησιμοποιώντας αργυρώνητους τυχοδιώκτες, με «αριστερή» ταμπέλα. Υπάρχει µια παρανόηση και μια λαθεμένη αντίληψη σχετικά με την Πρωτομαγιά. Δεν πρόκειται για αργία, αλλά για απεργία. Και εσφαλμένα συνδέουν πολλοί την αφετηρία της με τη δράση της Κομμουνιστικής Αριστεράς και τη Σοβιετική Ένωση. Διότι η ιστορική πραγματικότητα είναι, ότι η προέλευση της Πρωτομαγιάς τοποθετείται στην Αμερική του 19ου αιώνα. Συνήθως γι’ αυτήν την επέτειο, μνημονεύεται η μεγάλη ένοπλη εργατική εξέγερση στη Μόσχα, τον Δεκέμβρη του 1905. Δεν υποτιμά κανείς αυτήν την εξέγερση, αλλά δεν ήταν η αφετηρία. Στις 3 (16) Δεκέμβρη του 1905 το Σοβιέτ της Πετρούπολης, μαζί με άλλες επαναστατικές οργανώσεις της πόλης, εδημοσίευσε ένα «οικονομικό Μανιφέστο», με το οποίο καλούσε τον πληθυσμό της χώρας να μην πληρώνει φόρους, να ζητήσει να του επιστραφούν οι καταθέσεις του στα ταμιευτήρια, και να του πληρώσουν το μεροκάματο. Επίκαιρο, βέβαια, εκείνο το Μανιφέστο.
Πάμε όμως πίσω στην Αμερική. Σε όλο το πρώτο μισό του 19ου αιώνα, είχαν φουντώσει οι κινητοποιήσεις και τα συλλαλητήρια µε στόχο να ψηφισθεί πολιτειακή και ομοσπονδιακή νομοθεσία για οκτάωρη εργασία. Ως το 1868 έξι Πολιτείες και πολλές πόλεις είχαν ήδη ψηφίσει νόμους για οκτάωρο. Οι νόμοι αυτοί όμως, άφηναν πολλά παράθυρα στους εργοδότες. Κάποιοι μάλιστα, μείωσαν τα μεροκάματα ανάλογα με την αλλαγή των ωρών. Οι βιομήχανοι φέρθηκαν πιο σκληρά κατά την περίοδο της οικονομικής ύφεσης του 1873-1879. Από τις διάφορες οργανώσεις που εμφανίστηκαν τότε, η πιο πολυπληθής και πιο δυναμική, ήταν το «Τάγμα των Ιπποτών Εργασίας», που ιδρύθηκε το 1886 και αριθμούσε 700.000 µέλη. Ανάμεσά τους, πολλοί μαύροι και γυναίκες. Σύνθημα του «Τάγματος», ήταν αυτό: «Ζημιά στον ένα, ζημιά για όλους»! Κυρίως, μετά το 1884 με την επιρροή Μαρξιστών που ανέλαβαν την ηγεσία της οργάνωσης, ο Τζωρτζ Έντμονστον, επιπλοποιός, ηγετική φυσιογνωμία, έκανε λόγο για μια «δεύτερη ημέρα της Ανεξαρτησίας», επειδή κάθε χρόνο στις 4 Ιουλίου, οι εργάτες συνήθιζαν να προβάλλουν τα αιτήματά τους, την ημέρα της επετείου της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ.
Να θυμηθούν όλοι οι βασανισμένοι πολίτες, έξω από κομματικές ταμπέλες, ότι η ελευθερία κερδίζεται με αγώνες και αίμα. Κι ότι με κάθε κόστος, πρέπει να σπάσουμε τις αλυσίδες πού μας πέρασαν οι καταχθόνιοι «εταίροι» με τα «προαπαιτούμενα» και τις «μεταρρυθμίσεις». Μόνο τότε θα γιορτάσουμε πραγματικά την εργατική Πρωτομαγιά
Για ποιο λόγο ο Έντμονστον επέλεξε την 1η του Μάη, και όχι την καθιερωμένη 4η Ιουλίου, δεν έχει διευκρινιστεί. Μερικοί συνδέουν την ημερομηνία με την «στρατηγική» των οικοδόμων, οι οποίοι επειδή υπέφεραν από ανεργία και φτώχεια, απέφευγαν να κάνουν συγκεντρώσεις μέσα στην βαρυχειμωνιά και την παγωνιά, και προτιμούσαν να κάνουν τις εκδηλώσεις τους την 1η του Μάη, που έμπαινε η άνοιξη. Τότε ακριβώς, ζητούσαν από τους εργοδότες την υπογραφή συμβάσεων εργασίας σε ετήσια βάση. Άλλοι όμως υπεστήριζαν ότι ο Έντμονστον επέλεξε την Πρωτομαγιά σε ανάμνηση της μεγάλης πορείας στο Σικάγο, την 1η Μαΐου 1867 για το οκτάωρο στην εργασία. Όταν όμως στην Ομοσπονδία Εργατικών Συνδικάτων μπήκαν οι αναρχικοί της Βοστώνης και της Φιλαδέλφειας του Σικάγου, οι απεργιακές κινητοποιήσεις επήραν διαφορετικό περιεχόμενο. Υιοθέτησαν ακόμα και την τρομοκρατία, σαν μέσο για κοινωνικές διεκδικήσεις. Τότε χύθηκε πολύ αίμα και οι αρχές τους χτύπησαν σκληρά.
Οπωσδήποτε, κορυφαία εκδήλωση στην πορεία του παγκόσμιου εργατικού κινήματος, παραμένει η Πρωτομαγιά του 1886, με την κινητοποίηση 400.000 εργατών, στις μεγαλύτερες πόλεις της Αμερική. Ο Χέρμπερτ Μορέ, καθηγητής και υπερασπιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (1905-1970) έλεγε, ότι: «Η εξέλιξη του συνδικαλιστικού κινήματος αναπτύχθηκε σαν μέρος της πάλης του αμερικανικού λαού, εναντίον της τυραννίας των μονοπωλίων. Το μεγάλο άλμα προς τον βιομηχανικό συνδικαλισμό. ήταν η απάντηση στα τραστ και στον έλεγχο που ασκούσαν οι μεγάλες βιομηχανικές αυτοκρατορίες. Η εργατική τάξη γεννήθηκε και αναπτύχθηκε μέσα από την πάλη της με τα μονοπώλια…». Μην ξεχνάμε, ότι τα αιματηρά γεγονότα στην πλατεία Χεϊμάρκετ του Σικάγου και μετά στο Μιλγουόκι, με πολλούς τραυματίες και νεκρούς, εντυπωσίασαν τους ευρωπαίους ηγέτες των εργατικών κινημάτων, και των σοσιαλιστικών κομμάτων. Το 1889, τρία χρόνια μετά το Συνέδριο της Β’ Διεθνούς που συνήλθε στο Παρίσι, η Πρωτομαγιά καθιερώθηκε σε ολόκληρη την Ευρώπη, σαν ημέρα διεθνούς εκδήλωσης, για την προβολή και υπεράσπιση των εργατικών διεκδικήσεων. Στα χρόνια που κύλισαν, όλες οι προβλέψεις και οι «διαπιστώσεις» περί ήττας του καπιταλισμού, έπεσαν τραγικά έξω. Ο καπιταλισμός αναδιπλωνόταν, αλλά επανερχόταν όλο και πιο απειλητικός. Μικρά φωτεινά διαλείμματα, ξεγελούσαν. Όπως τότε στη Γαλλία, με τον σοσιαλιστή πρωθυπουργό του «Λαϊκού Μετώπου», τον Λεόν Μπλουμ, ο οποίος για πρώτη φορά επέτυχε σοβαρά φιλολαϊκά μέτρα υπέρ των εργαζομένων, που δεν πίστευαν στα μάτια τους. Σαράντα ώρες εργασία την εβδομάδα, εθνικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας, πληρωμένες άδειες, κ.λπ. Πολλοί εργάτες του έστελναν συγκινητικά γράμματα να τον ευχαριστήσουν, επειδή για πρώτη φορά είχαν την ευκαιρία να πάνε διακοπές με τις οικογένειές τους, και να γνωρίσουν τα παιδιά τους τη θάλασσα, που δεν την είχαν δει ποτέ.
ΟΣΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ κατακτήθηκαν µε αγώνες και αίμα, τα εξαφάνισε στις μέρες µας η Ευρωπαϊκή Ένωση, με τους ανάλγητους τραπεζίτες της. Επιστρέψαμε στις εργασιακές γαλέρες, στην απάνθρωπη αποικιοκρατία, στην κατάργηση του Εργατικού Δικαίου. Και οι δυνάστες κοροϊδεύουν τον κόσμο με «αριστερούς» υπηρέτες και δήμιους του Καπιταλισμού, και με άλλους «αντιπολιτευόμενους» ευρωλάγνους, που αποτελούν την άλλη όψη του αυτού νομίσματος. Όλοι τους υποκριτές και πολιτικοί απατεώνες. Εάν υπήρχε σήμερα πραγματικός αγωνιστικός φορέας, θα όφειλε να ξεσηκώσει την Πρωτομαγιά τους πάντες, για να διαδηλώσουν και να απαιτήσουν, ότι αυτή η δικτατορική γερμανοευρωπαϊκή Ένωση, πρέπει να πάρει τέλος. Κι ότι η Ελλάδα, δεν μπορεί πλέον να ζήσει μέσα σ’ αυτό το γκέτο. Θα θέλαμε αυτήν την προδομένη Πρωτομαγιά, να ανεμίζουν στους αιθέρες οι «τρομερές σημαίες της λευτεριάς» του Σικελιανού. Να πάρουν κουράγιο οι «κολασμένοι» της γης, από τον Θούριο του Ρήγα, από τους Κομμουνάρους της παρισινής εξέγερσης, από τα θύματα της πλατείας των χειμερινών ανακτόρων, από τους κρεμασμένους της Καντώνας, από τους Ισπανούς γκουερίλλος που ξεψυχούσαν σε κάποιον τοίχο, ενώ ο Λόρκα τους απήγγελλε τα τραγούδια του. Να θυμηθούν τους μάρτυρες του Σκοπευτηρίου της Καισαριανής και του «συνήθους τόπου». Να θυμηθούν όλοι οι βασανισμένοι πολίτες, έξω από κομματικές ταμπέλες, ότι η ελευθερία κερδίζεται με αγώνες και αίμα. Κι ότι με κάθε κόστος, πρέπει να σπάσουμε τις αλυσίδες πού μας πέρασαν οι καταχθόνιοι «εταίροι» με τα «προαπαιτούμενα» και τις «μεταρρυθμίσεις». Μόνο τότε θα γιορτάσουμε πραγματικά την εργατική Πρωτομαγιά.
