Παρά τους κινδύνους μιας γενικευμένης ανάφλεξης στη Μέση Ανατολή και τους συνεχιζόμενους πολεμικούς σπασμούς στην Αρμενία και τα Βαλκάνια (βλέπε Κόσοβο), παρά τις σημαντικές αναταράξεις στις, έτσι και αλλιώς εύπλαστες και προσωρινές, τριγωνικές συμμαχίες των περιφερειακών δυνάμεων της περιοχής (Ιράν, Ισραήλ, Τουρκία) η ελληνική πολιτική ελίτ σε απόλυτη και αγαστή ομοφωνία προχωρά ταχύτατα στην ατζέντα μιας διατεταγμένης «συνεργασίας» με την Τουρκία που επιβάλλουν Ουάσιγκτον και Βερολίνο.
Ο πολιτικός κόσμος εγκλωβισμένος στο δόγμα «είμαστε η Δύση» και την παραπλανητική αντίληψη ότι «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος» έχουν επιλέξει την πλήρη παράδοση της χώρας στους αμερικάνικους σχεδιασμούς. Ορμητήριο του ΝΑΤΟ στο πόλεμο της Ουκρανίας, συστηματική σιωπή για το πόλεμο στην Αρμενία και πιο πρόσφατα η ανακάλυψη ωφελημάτων από την μετατροπή της χώρας σε «στρατηγικό βάθος του Ισραήλ».
Είναι αδιανόητο για τις συστημικές πολιτικές δυνάμεις της χώρας ακόμα και να αναλογιστούν για τις σημαντικές αναδιατάξεις που διαμορφώνονται στη γεωπολιτική σκακιέρα της περιοχής και παγκόσμια και, πολύ περισσότερο, στη βάση αυτή να διαμορφώσουν μια πολιτική με γνώμονα τα συμφέροντα της χώρας μας.
Έτσι ενώ η περιοχή μας φλέγεται και οι αντιθέσεις κορυφώνονται διαμορφώνοντας ένα απρόβλεπτο εγγύς μέλλον η ατζέντα της ελληνοτουρκικής συνεννόησης επιταχύνεται με ορίζοντα τη συνεδρίαση του 5ου κατά σειρά Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας στη Θεσσαλονίκη, υπό την προεδρία των Μητσοτάκη-Ερντογάν.
Στο πλαίσιο αυτό πραγματοποιήθηκαν την περασμένη βδομάδα δύο σημαντικές συναντήσεις. Η πρώτη μεταξύ του υφυπουργού Εξωτερικών, αρμόδιου για την «οικονομική διπλωματία», Κ. Φραγκογιάννη και του Τούρκου ομόλογου του, Μπ. Ακσαπάρ, με αντικείμενο την ανάπτυξη των σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών σε εμπόριο, οικονομία, ενέργεια, μεταφορές, υγεία και περιβάλλον. Ακολούθησε η συνάντηση μεταξύ της Αλεξάνδρας Παπαδοπούλου, υφυπουργού Εξωτερικών και πρώην πρέσβειρας στις ΗΠΑ, και του ομολόγου της, πρέσβη Μπ. Ακσαπάρ, με αντικείμενο τις «διμερείς σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας, περιφερειακά και διεθνή ζητήματα».
Αν η πρώτη συνάντηση αποσκοπούσε στη βελτίωση των οικονομικών σχέσεων μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας η δεύτερη αφορούσε μυστικές διαπραγματεύσεις για το σκληρό πυρήνα των ελληνοτουρκικών διαφορών. Και είναι βέβαιο ότι η συζήτηση δεν περιορίστηκε στο θέμα της οριοθέτησης ΑΟΖ αλλά, σύμφωνα άλλωστε και με τις δημόσιες τοποθετήσεις της τουρκικής πλευράς, η συζήτηση βολιδοσκοπεί το σύνολο των τουρκικών διεκδικήσεων από την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου ως την κυριότητα νήσων και νησίδων και τα θαλάσσια και εναέρια σύνορα.
Ο Κ. Μητσοτάκης, αποτιμώντας τις επαφές αυτές, δήλωσε ότι «επειδή η περιοχή μας έχει ήδη αρκετά προβλήματα, το να μπορέσουμε να βγάλουμε ακόμη μία εστία προβλημάτων –και αναφέρομαι στις ελληνοτουρκικές σχέσεις– είναι προς το αμοιβαίο όφελος των δύο χωρών».
Η στάση παραχωρήσεων και ένοχων σιωπών απέναντι στις τουρκικές διεκδικήσεις διαμορφώνουν τους πολιτικούς όρους για πλήρη αποδυνάμωση της χώρας στο άμεσο μέλλον. Η υπαγωγή της Ελλάδας στους σχεδιασμούς ΗΠΑ και Γερμανίας ανοίγουν σήμερα πληγές και διαμορφώνουν μελλοντικές υποθήκες που θέτουν σε κίνδυνο την ύπαρξη της χώρας με τη σημερινή της μορφή
Ποια άραγε είναι η εστία προβλημάτων που αφαιρέθηκε;
Η τουρκική πλευρά δεν έχει ποτέ υποχωρήσει από το αίτημα για πλήρη αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Ανατολικού και Βόρειου Αιγαίου αν και η ίδια διατηρεί ετοιμοπόλεμη μια σημαντική στρατιωτική αποβατική δύναμη απέναντί τους.
Η Τουρκία δεν έχει πάψει να ζητά την αναθεώρηση της Συνθήκης της Λοζάνης και να αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία επί μεγάλου αριθμού νησιών και νησίδων. Δεν έχει πάψει να θεωρεί ως προϋπόθεση για την συμφωνία επί της ΑΟΖ στο Αιγαίο την επιστροφή υπό την κυριαρχία της όσων νήσων και νησίδων θεωρεί «γκρίζες» Δεν έχει πάψει να θεωρεί «αιτία πολέμου» την άσκηση του νόμιμου δικαιώματος της Ελλάδας για επέκταση των χωρικών της υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια. Δεν αναγνωρίζει το FIR Αθηνών και επιβάλλει ματαίωση στρατιωτικών ασκήσεων που δεν παίρνουν υπόψη τους τις τουρκικές διεκδικήσεις με την πλήρη ανοχή του ΝΑΤΟ και των δυτικών επικυρίαρχων. Επιμένει και απειλεί με χρήση στρατιωτικής βίας κάθε κίνηση που αμφισβητεί το παράνομο τουρκολιβυκό σύμφωνο και τη μονομερή χάραξη ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο.
Για την επίτευξη μιας προσωρινής ηρεμίας στο Αιγαίο έχει εξαναγκάσει την χώρα να εγκαταλείψει πλήρως την Κύπρο στις τουρκικές βλέψεις και να απέχει από κάθε μέτρο που συνδέει τις σχέσεις των δύο χωρών αλλά και τις σχέσεις Τουρκίας-Ε.Ε. με την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων από το νησί και τη δίκαιη επίλυση του Κυπριακού. Η Ελλάδα ανέχεται αδιαμαρτύρητα την, ενώπιον της γ.σ. του ΟΗΕ, απαίτηση της Τουρκίας για διχοτόμηση της Κύπρου και αναγνώριση δύο κρατών κατά παράβαση των αποφάσεων του Σ.Α. του ΟΗΕ. Ανέχεται αδιαμαρτύρητα τα νέα τετελεσμένα στην Αμμόχωστο, την αμφισβήτηση από την τουρκική πλευρά της κυπριακής κυριαρχίας πράσινη ζώνη, τις απειλές και την αμφισβήτηση του ενεργειακού προγράμματος της Λευκωσίας.
Και όλα αυτά συμβαίνουν την περίοδο των «ήρεμων νερών» και της υποτιθέμενης βελτίωσης των σχέσεων των δύο χωρών. Ας φανταστούμε τι θα συμβεί αν, υπό το βάρος των εξελίξεων στην περιοχή, τροποποιηθούν τα δεδομένα και διαρραγούν οι σημερινές συμφωνίες.
Το βέβαιο είναι ότι η στάση παραχωρήσεων και ένοχων σιωπών απέναντι στις τουρκικές διεκδικήσεις διαμορφώνουν όχι μόνο ένα αρνητικό νομικό προηγούμενο αλλά και πολιτικούς όρους για πλήρη αποδυνάμωση της χώρας στο άμεσο μέλλον. Η υπαγωγή της Ελλάδας στους σχεδιασμούς ΗΠΑ και Γερμανίας ανοίγουν σήμερα πληγές και διαμορφώνουν μελλοντικά όρους που θέτουν σε κίνδυνο την ύπαρξη της χώρας με τη σημερινή της μορφή.
