Υπογράφηκε τριετής συμφωνία «εργασιακής ειρήνης». Του Φειδία Παϊρίδη.
Από μια άποψη η παράδοση κρατήθηκε. Η προηγούμενη συλλογική σύμβαση υπογράφτηκε άρον-άρον, ενώ οι εργαζόμενοι ήταν στους δρόμους για το ασφαλιστικό τους καταδίκασε σε λιτότητα και ακόμα μεγαλύτερη ευελιξία και τους «έδωσε να καταλάβουν» τι εννοούν οι αρχισυνδικαλιστές της ΓΣΕΕ όταν μιλάνε για αγώνες. Η φετινή λίγες μέρες μετά τη γενική απεργία για το ασφαλιστικό και ενώ ψηφιζότανε, υπό τις αποδοκιμασίες των κινητοποιημένων δημοσίων υπαλλήλων, το ασφαλιστικό των δημοσίων υπαλλήλων. Η προηγούμενη σύμβαση «έκλεισε» έναν κύκλο κινητοποιήσεων, παραδίδοντας τους εργαζόμενους στο έλεος του νεοφιλελευθερισμού. Αυτή κλείνει την πρώτη φάση της επίθεσης της τρόικας και του ΔΝΤ και νομιμοποιεί το Μνημόνιο και με τη βούλα των συνδικάτων.
Μια από τα ίδια, λοιπόν; Στην αντίληψη ναι, αλλά στην πράξη όχι. Γιατί αυτή τη φορά, η ΓΣΕΕ του δικομματισμού ξεπέρασε και τον εαυτό της. Έγινε η ΓΣΕΕ του Μνημονίου, της τρόικας και του ΔΝΤ, η ΓΣΕΕ της ανταγωνιστικότητας, η ΓΣΕΕ των εργοδοτών.
Το τι περιλαμβάνει η νέα σύμβαση είναι λίγο-πολύ γνωστό. Πάγωμα των μισθών για το 2010 και «αυξήσεις» στο πλαίσιο του πληθωρισμού της Ευρωζώνης (προβλέπεται 1,5 και 1,7% για τον β΄ εξάμηνο του 1011 και του 1012) για τα επόμενα δυο χρόνια.
Επίσης, σύμφωνα με τις δηλώσεις του Παναγόπουλου η ΓΣΕΕ πέτυχε τη μεγαλύτερη δυνατή διασφάλιση του 13ου και 14ου μισθού με το χαρακτηρισμό τους από τη σύμβαση ως τακτικές αποδοχές. Εν μέσω των πανηγυρισμών των ΜΜΕ για τη «μεγάλη επιτυχία» να παρατηρήσουμε ότι και για τους δημοσίους υπαλλήλους και τους συνταξιούχους ο 13ος και ο 14ος μισθός τακτικές αποδοχές ήταν και «εν μια νυκτί» μετατράπηκαν σε επιδόματα.
Όσο για τις αυξήσεις δύο παρατηρήσεις πέρα από το ότι, επιτέλους, στην Ελλάδα χάρη στη ΓΣΕΕ φτάσαμε την Ευρωζώνη στον υπολογισμό των αυξήσεων (το ότι υπολειπόμαστε στον πληθωρισμό και τους μισθούς αποτελεί λεπτομέρεια). Η πρώτη παρατήρηση αφορά το πρόσφατο παρελθόν. Η ίδια η ΓΣΕΕ είχε καταγγείλει πως οι εργοδότες δεν κατέβαλαν τις αυξήσεις τις οποίες προέβλεπε η προηγούμενη συλλογική σύμβαση με αφορμή την κρίση. Τι θα τους αναγκάσει του χρόνου να μην κάνουν το ίδιο; Η αγωνιστική επαγρύπνηση της ΓΣΕΕ; (λέμε, τώρα!). Δεύτερον αν (για οποιονδήποτε λόγο) η Ελλάδα βρεθεί εκτός Ευρωζώνης θα εξακολουθήσει να ισχύει η συμφωνία ή θα μπερδευτεί το πράγμα;
Βεβαίως, χαράς ευαγγέλια, υπογράφτηκε σύμβαση, ενώ ο ταξικός εχθρός πολεμάει τις συμβάσεις. Κατ’ αρχήν η εργοδοσία δεν πολεμάει καθόλου τις συμβάσεις. Μια χαρά υπογράφει ατομικές συμβάσεις με κάθε εργαζόμενο επιβάλλοντας τη θέλησή της. Το ίδιο ακριβώς έκανε και τώρα, υπογράφοντας μια τριετή εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας στα μέτρα της. Πού είναι η νίκη; Στο ότι υπογράφτηκε συλλογική σύμβαση με όρους ατομικής;
Όχι. Η νίκη βρίσκεται στο ότι ο Παναγόπουλος και η παρέα του διατήρησαν το ρόλο τους, ακόμα και αν αυτό προϋπέθετε να ξεπουλήσουν όσους υποτίθεται ότι εκφράζουν. Μικρό το κακό γιατί οι συγκεκριμένοι από χρόνια εκφράζουν κομματικούς μηχανισμούς και το δικομματισμό. Τώρα με τα νέα αφεντικά έδειξαν ότι μπορούν να προσαρμόζονται (λες και αμφέβαλε κανείς). Μάλιστα, ο μαχητικός πρόεδρος των εργαζομένων δήλωσε ότι το πάγωμα των μισθών δεν μπορούσε στην εθνική σύμβαση να συνδεθεί με το πάγωμα των απολύσεων αλλά μπορεί να συνδεθεί στις κλαδικές συμβάσεις! Δηλαδή, ό,τι δεν έκανε η ΓΣΕΕ θα το κάνουν οι ομοσπονδίες. Ποιον νομίζουν ότι δουλεύουν; Πολύ περισσότερο που το ζήτημα της διαιτησίας παραπέμφθηκε στις καλένδες, για να λήξει ή μάλλον για να μη λήξει, αφήνοντας κυριολεκτικά ξεκρέμαστους εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους.
Αν ήθελαν, έστω και στο πλαίσιο της ηττοπάθειας, θα μπορούσαν να έχουν υπογράψει μια μονοετή σύμβαση, θα μπορούσαν να εκβιάσουν για το θέμα της διαιτησίας, να… Αλλά τι ζητάμε και από ποιους… Οι άνθρωποι ζήλεψαν τη δόξα του Μακρή και του Θεοδώρου και έχουν βαλθεί να τους την κλέψουν.
Το μόνο «θετικό» από την όλη ιστορία είναι ότι δεν θα ανησυχούμε, στο μέλλον, για το χρώμα της ΓΣΕΕ. Ξεπέρασαν οι εργατοπατέρες το πράσινο και το μπλε και υιοθέτησαν το διακομματικό και διαχρονικό ΚΙΤΡΙΝΟ.
