Σε μια σημαντική απόφαση, ενδεικτική της γενικότερης αυστηροποίησης της πολιτικής της Ε.Ε. στο μεταναστευτικό, κατέληξε το Ανώτατο Διοικητικό Δικαστήριο της Γερμανίας (το αντίστοιχο ΣτΕ). Το εν λόγω δικαστήριο, με έδρα τη Λειψία, απέρριψε τις αιτιάσεις 2 αιτούντων άσυλο (ενός από τη Λωρίδα της Γάζας και ενός Σομαλού) που εισήλθαν μέσω της Τουρκίας στην Ελλάδα και έλαβαν προσωρινή άδεια παραμονής (το 2017 και 2018 αντίστοιχα), ενώ στη συνέχεια ταξίδεψαν στη Γερμανία, όπου αιτήθηκαν και πάλι άσυλο. Συγκεκριμένα, οι Γερμανοί δικαστές έκριναν πως η απέλαση των αιτούντων πίσω στη χώρα εισόδου –δηλαδή την Ελλάδα– είναι εφικτή, καθώς εκεί μπορούν να καλυφθούν οι στοιχειώδεις τους ανάγκες («ψωμί, κρεβάτι και σαπούνι», κατά τη χαρακτηριστική δήλωση του προεδρεύοντος δικαστή Ρόμπερτ Κέλερ!).
Η απόφαση αυτή κρίνεται συμβατή με το γράμμα της συνθήκης του Δουβλίνου (που προβλέπει πως οι χώρες πρώτης εισόδου είναι αποκλειστικά υπεύθυνες για τη διαδικασία εξέτασης της αίτησης ασύλου), αλλά και με τις προεκλογικές αντιμεταναστευτικές εξαγγελίες των κομμάτων που σχηματίζουν τη νέα γερμανική συγκυβέρνηση. Έτσι, ανοίγει η πόρτα για μαζικές απελάσεις αιτούντων άσυλο από τη Γερμανία προς τη χώρα μας (μόνο το 2024, 25.112 μετανάστες που είχαν προηγουμένως αναγνωριστεί ως πρόσφυγες στην Ελλάδα υπέβαλαν αίτηση ασύλου στη Γερμανία), και προοπτικά συνολικά από τις χώρες του Ευρωπαϊκού Βορρά προς τις περιφερειακές χώρες του Νότου της Ε.Ε.
Ενδεικτική του κλίματος που έχει διαμορφωθεί ήδη στη Γερμανία, και πλέον –παρά τις αντιδράσεις «ανθρωπιστικών οργανώσεων»– παγιώνεται και στις θεσμικές αποφάσεις, είναι η δήλωση του προέδρου της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Μετανάστευσης, Χανς-Έκχαρντ Ζόμερ: «Θα εφαρμόσουμε άμεσα αυτή την απόφαση στην πράξη, και θα απορρίπτουμε με συνέπεια, ως μη αποδεκτές, αιτήσεις ασύλου από άτομα αυτής της ομάδας. Για να καταστεί σαφές ότι η περαιτέρω μετανάστευση στη Γερμανία δεν αξίζει τον κόπο, οι απελάσεις στην Ελλάδα πρέπει τώρα να πραγματοποιηθούν γρήγορα».
Αδιέξοδη μεταναστευτική πολιτική
Η Ελλάδα αρκείται προς ώρας να εκφράσει την ανησυχία της για αποφάσεις όπως αυτή, που απειλούν να καταστήσουν και πάλι (αν έπαψαν ποτέ) την Ελλάδα τόπο εγκλωβισμού των μεταναστών και προσφύγων που απορρίπτονται από μια Ευρώπη-φρούριο – παρά τις ευρωπαϊκές υποσχέσεις περί του αντιθέτου. Για κινήσεις πίεσης προς τη Γερμανία, ούτε λόγος. Συνεχίζουν μάλιστα οι αυταπάτες για μια δικαιότερη και αποτελεσματικότερη πολιτική ασύλου της Ε.Ε. με την πρωτοβουλία των χωρών της Μεσογείου (Μάλτα, Ισπανία, Ιταλία, Ελλάδα, Κύπρος), που αποτελούν ταυτόχρονα και τις βασικές πύλες εισόδου. Έτσι ζητούν… ενίσχυση της Frontex (της ίδιας Frontex που ζητά την τιμωρία της Ελλάδας από την Κομισιόν για τις επαναπροωθήσεις μεταναστών!) και ενίσχυση των μηχανισμών επαναπατρισμού των αιτούντων άσυλο που απορρίπτονται.
Στην πράξη, το ευρωπαϊκό κέντρο θα συνεχίσει να θεωρεί τις χώρες της περιφέρειας, και ειδικά την Ελλάδα, τόπους διαλογής και εγκλωβισμού των μεταναστευτικών ροών. Την ίδια στιγμή, οι άλλες χώρες του Νότου (ειδικά Ισπανία και Ιταλία) θα συνεχίσουν να αναζητούν παραθυράκια ιδιαίτερης μεταχείρισης και διακρατικών συμφωνιών που τις θωρακίζουν σε ενδεχόμενη νέα μεταναστευτική κρίση (βλ. στρατιωτικοποίηση των ελέγχων στους θύλακες της Θέουτα και της Μελίγια για την Ισπανία, κέντρα απορριπτόμενων σε αλβανικό έδαφος για την Ιταλία). Κι έτσι Ελλάδα και Κύπρος, εν μέσω πολλαπλών γεωπολιτικών απειλών (υπαρξιακής φύσης), θα συνεχίσουν να καλούνται μόνες τους να διαχειριστούν ενδεχόμενες νέες αυξημένες προσφυγικές ή μεταναστευτικές ροές – είτε ως αποτέλεσμα των πολεμικών συγκρούσεων στη Μέση Ανατολή, είτε ως μέσο πίεσης από την Τουρκία.
Χωρίς ουσιαστικές πολιτικές ενίσχυσης των χωρών προέλευσης, χωρίς αντιμετώπιση των αιτιών του ξεριζωμού, χωρίς ουσιαστικό επιμερισμό των βαρών σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, δεν πρόκειται να υπάρξει βιώσιμη διαχείριση της μετανάστευσης. Το αποτέλεσμα είναι και θα είναι τραγωδίες, όπως τα δεκάδες ναυάγια με θύματα πρόσφυγες και μετανάστες στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο, που θα συνεχίσουν να καταγράφονται ως μια παράπλευρη στατιστική απώλεια – παρά τα κατά καιρούς κροκοδείλια δάκρυα των ιθυνόντων και όσων επωφελούνται από τον οικονομικό κύκλο της μετανάστευσης (φθηνή εργασία, παραοικονομία, ΜΚΟ κ.ά.)…
