Οι υποκριτικές ΗΠΑ και Ε.Ε. αντί να προχωρήσουν αποφασιστικά στη δημιουργία ζώνης χωρίς πυρηνικά όπλα στη Μ. Ανατολή, όπως έχουν δεσμευτεί, ανησυχούν δήθεν για την εξαιρετικά απόμακρη δυνατότητα του Ιράν να κατασκευάσει πυρηνικό όπλο, καλύπτουν το ήδη πυρηνικό Ισραήλ που διαθέτει 75-100 πυρηνικές κεφαλές και ενισχύουν τα προγράμματα πυρηνικών όπλων του Πακιστάν και της Ινδίας. Το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα αποτελεί πρόσχημα για το γεωπολιτικό παιχνίδι ισχύος.
Του Νόαμ Τσόμσκι
Σύμφωνα με την έκθεση του Διεθνούς Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών, Military Balance 2010, το Ιράν υποστηρίζει την τρομοκρατία βοηθώντας τη Χεζμπολάχ και τη Χαμάς, μεγάλες πολιτικές δυνάμεις στον Λίβανο και την Παλαιστίνη, εάν φυσικά έχουν σημασία οι εκλογές. Ο συνασπισμός γύρω από τη Χεζμπολάχ κέρδισε κατά κράτος τη λαϊκή ψήφο στις πιο πρόσφατες εκλογές του Λιβάνου (2008). Η Χαμάς πλειοψήφησε στις παλαιστινιακές εκλογές του 2006, και η απάντηση των ΗΠΑ και του Ισραήλ ήταν η κτηνώδης και σκληρή πολιορκία της Γάζας, για να τιμωρήσουν τους εγκληματίες που δεν ψήφισαν σωστά σε εκλογές που διεξήχθησαν ελεύθερα. Αυτές ήταν οι μόνες σχετικά ελεύθερες εκλογές στον αραβικό κόσμο. (…)
Οι τρομοκρατικές πράξεις που αποδίδονται στη Χαμάς και στη Χεζμπολάχ ωχριούν μπροστά στην τρομοκρατία των ΗΠΑ-Ισραήλ στην ίδια περιοχή, ωστόσο είναι χρήσιμο να αναφέρουμε ορισμένα γεγονότα.
Ο Λίβανος πριν από λίγο καιρό είχε την εθνική γιορτή του, την Ημέρα της Απελευθέρωσης, υπενθυμίζοντας την απόσυρση του ισραηλινού στρατού από το νότο της χώρας, ύστερα από 22 χρόνια, ένα αποτέλεσμα της αντίστασης της Χεζμπολάχ –μια αντίσταση στην ισραηλινή κατοχή που περιγράφηκε από τις ισραηλινές Αρχές ως «επίθεση του Ιράν» εναντίον του Ισραήλ στον κατεχόμενο από το Ισραήλ Λίβανο (Ephraim Sneh). Και αυτό είναι σύνηθες στην ιμπεριαλιστική γλώσσα. (…)
Η Χαμάς αντιστέκεται στη στρατιωτική κατοχή του Ισραήλ και τις παράνομες και βίαιες πράξεις του στα κατεχόμενα εδάφη. Κατηγορείται ότι αρνείται να αναγνωρίσει το Ισραήλ (τα πολιτικά κόμματα δεν αναγνωρίζουν κράτη). Αντιθέτως, οι ΗΠΑ και το Ισραήλ όχι μόνο δεν αναγνωρίζουν την Παλαιστίνη αλλά ενεργούν ολόκληρες δεκαετίες έτσι ώστε να εξασφαλίσουν ότι δεν πρόκειται να υπάρξει παλαιστινιακό κράτος. Το κυβερνών κόμμα του Ισραήλ, στο πρόγραμμά του για τις εκλογές του 1999, αποκλείει την ύπαρξη οποιουδήποτε παλαιστινιακού κράτους.
Η Χαμάς κατηγορείται ότι εκτοξεύει ρουκέτες στους παραμεθόριους ισραηλινούς οικισμούς, μια εγκληματική πράξη αναμφίβολα, αν και πολύ λιγότερο βίαιη από τις πράξεις του Ισραήλ στη Γάζα. Είναι σημαντικό να έχουμε κατά νου ότι οι ΗΠΑ και το Ισραήλ γνωρίζουν πολύ καλά πώς μπορούν να τερματίσουν την τρομοκρατία για την οποία μιλούν με τόσο πάθος. Το Ισραήλ παραδέχεται επισήμως ότι δεν εκτοξεύονταν ρουκέτες όσο τηρούσε, έστω και μερικώς, την εκεχειρία το 2008. Απέρριψε την πρόταση της Χαμάς να ανανεώσουν την εκεχειρία, προτιμώντας να εξαπολύσει τη δολοφονική και καταστροφική επιχείρηση Cast Lead εναντίον της Γάζας, τον Δεκέμβριο του 2008, με την πλήρη υποστήριξη των ΗΠΑ, χωρίς κανένα αξιόπιστο πρόσχημα νομικό ή ηθικό.
Ισορροπίες και κυρώσεις
Παρά τα σοβαρά του ελαττώματα, το μοντέλο δημοκρατίας στο μουσουλμανικό κόσμο είναι η Τουρκία, η οποία διεξάγει σχετικά ελεύθερες εκλογές και έχει επίσης γίνει αντικείμενο πολύ σκληρής κριτικής από τις ΗΠΑ. Η πιο ακραία περίπτωση ήταν τότε που η τουρκική κυβέρνηση, παίρνοντας υπόψη της το 95% της τουρκικής κοινής γνώμης, αρνήθηκε να συμμετάσχει στην εισβολή στο Ιράκ, πράγμα που προκάλεσε τη σκληρή καταδίκη της Ουάσιγκτον, γιατί δεν κατόρθωσε να καταλάβει πώς θα έπρεπε να συμπεριφέρεται μια δημοκρατική κυβέρνηση: σύμφωνα με την αμερικανική αντίληψη περί δημοκρατίας, το αφεντικό καθορίζει την πολιτική και όχι η σχεδόν ομόφωνη γνώμη των Τούρκων πολιτών.
Η κυβέρνηση του Ομπάμα εξοργίστηκε, επίσης, όταν η Τουρκία μαζί με τη Βραζιλία υπέγραψε συμφωνία με το Ιράν για τον περιορισμό του εμπλουτισμού του ουρανίου του. Ο Ομπάμα είχε επαινέσει την πρωτοβουλία με μια επιστολή προς τον Βραζιλιάνο πρόεδρο Λούλα ντα Σίλβα, υπολογίζοντας προφανώς ότι θα αποτύγχανε και έτσι θα βοηθούσε στην προπαγάνδα εναντίον του Ιράν.
Όταν η πρωτοβουλία πέτυχε, οι ΗΠΑ έγιναν έξαλλες και αμέσως την υπονόμευσαν προωθώντας ένα ψήφισμα του Σ.Α. του ΟΗΕ που ενέκρινε νέες κυρώσεις εις βάρος του Ιράν, που ήταν τόσο χωρίς νόημα, ώστε η Κίνα μετά χαράς τις ψήφισε αμέσως –κατανοώντας ότι ως επί το πλείστον οι κυρώσεις θα δυσκόλευαν τα δυτικά συμφέροντα να ανταγωνιστούν την Κίνα για τους πόρους του Ιράν. (…) Η Τουρκία και η Βραζιλία καταψήφισαν τις κυρώσεις στο Σ.Α. και το άλλο μέλος της περιοχής, ο Λίβανος, απείχε. Αυτές οι στάσεις προκάλεσαν κατάπληξη στην Ουάσιγκτον. Ο Φ. Γκόρντον, κορυφαίος διπλωμάτης αρμόδιος για ευρωπαϊκές υποθέσεις, προειδοποίησε την Τουρκία ότι οι πράξεις της δεν είναι κατανοητές στις ΗΠΑ και ότι πρέπει να «δείχνει ότι είναι όντως αφοσιωμένη στη συνεργασία με τη Δύση», ανέφερε το ΑΡ, «μια επιτίμηση που σπανίως γίνεται σε κρίσιμο νατοϊκό σύμμαχο». (…)
Δεν υπάρχει ένδειξη ότι άλλες χώρες της περιοχής ευνοούν τις κυρώσεις των ΗΠΑ περισσότερο απ’ όσο η Τουρκία. Π.χ. το Ιράν και το Πακιστάν, που συναντήθηκαν στην Τουρκία, υπέγραψαν πρόσφατα μια συμφωνία για ένα νέο αγωγό. Το πιο ανησυχητικό για τις ΗΠΑ είναι ότι ο αγωγός θα μπορούσε να επεκταθεί στην Ινδία. Η συνθήκη του 2008 μεταξύ ΗΠΑ και Ινδίας, που υποστηρίζει τα πυρηνικά προγράμματά της –και εμμέσως το πρόγραμμα για κατασκευή πυρηνικών όπλων, αποσκοπούσε να αποτρέψει τη συμμετοχή της Ινδίας στον εν λόγω αγωγό, σύμφωνα με τον Μοοέντ Γιουσούφ, ένα σύμβουλο περί Ανατολικής Ασίας στο Ινστιτούτο Ειρήνης των ΗΠΑ, ο οποίος εξέφρασε την κοινή ερμηνεία. Η Ινδία και το Πακιστάν είναι δύο από τις τρεις πυρηνικές δυνάμεις που έχουν αρνηθεί να υπογράψουν τη Συνθήκη μη Διάδοσης των Πυρηνικών, η τρίτη είναι το Ισραήλ. Και οι τρεις ανέπτυξαν πυρηνικά όπλα με την υποστήριξη των ΗΠΑ και αυτό συνεχίζεται.
Ναι μεν, αλλά…
Ουδείς λογικός άνθρωπος θέλει να αναπτύξει το Ιράν πυρηνικό όπλο, ούτε και καμιά άλλη χώρα. Ένας πασιφανής τρόπος για να μετριαστεί ή να εξαλειφθεί αυτή η απειλή είναι να καθιερωθεί μια ζώνη χωρίς πυρηνικά στη Μ. Ανατολή. Το θέμα αυτό τέθηκε (και πάλι) στη συνδιάσκεψη που έγινε για τη συνθήκη στην έδρα του ΟΗΕ, στις αρχές Μαΐου 2010.
Η Αίγυπτος, ως προεδρεύουσα των 118 χωρών του Κινήματος των Αδεσμεύτων, πρότεινε να υιοθετήσει η συνδιάσκεψη ένα σχέδιο που θα καλεί σε έναρξη των διαπραγματεύσεων για μια ελεύθερη από πυρηνικά Μ. Ανατολή μέσα στο 2011. (…)
Η Ουάσιγκτον τυπικά συμφωνεί, αλλά επιμένει να εξαιρεθεί το Ισραήλ –και δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι επιτρέπει να εφαρμοστούν τέτοιες διατάξεις στην ίδια. Η Χ. Κλίντον δήλωσε στη συνδιάσκεψη ότι δεν είναι ώριμη ακόμη η δημιουργία της ζώνης, ενώ οι ΗΠΑ επέμειναν ότι δεν μπορεί να γίνει δεκτή όποια πρόταση καλεί να τεθεί το πυρηνικό πρόγραμμα του Ισραήλ υπό την αιγίδα της Διεθνούς Υπηρεσίας Ατομικής Ενέργειας ή που καλεί τα κράτη που υπογράφουν τη Συνθήκη, ειδικά τις ΗΠΑ, να δώσουν στη δημοσιότητα πληροφορίες για τις «πυρηνικές εγκαταστάσεις και δραστηριότητες του Ισραήλ, συμπεριλαμβανομένων πληροφοριών που αναφέρονται στις προηγηθείσες μεταφορές πυρηνικού υλικού στο Ισραήλ». Η τακτική διαφυγής του Ομπάμα είναι να υιοθετεί τη θέση του Ισραήλ ότι κάθε τέτοια πρόταση πρέπει να έχει ως όρο μια συνολική συμφωνία ειρήνης, την οποία οι ΗΠΑ μπορούν να καθυστερούν επ’ αόριστον, όπως κάνουν επί 35 χρόνια, με σπάνιες και προσωρινές εξαιρέσεις. (…)
Σπανίως αναφέρεται ότι οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο έχουν ειδική ευθύνη για την ίδρυση μιας ζώνης ελεύθερης από πυρηνικά στη Μ. Ανατολή. Προσπαθώντας να καλύψουν κατά το δυνατόν την εισβολή τους στο Ιράκ το 2003, επικαλέστηκαν το Ψήφισμα 687 (1991) του Σ.Α., το οποίο καλούσε το Ιράκ να τερματίσει την ανάπτυξη όπλων μαζικής καταστροφής. Οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο ισχυρίστηκαν ότι αυτό δεν είχε γίνει. Δεν χρειάζεται να δώσουμε σημασία στη δικαιολογία, αλλά αυτό το Ψήφισμα υποχρεώνει όσους το υπέγραψαν να δημιουργήσουν ζώνη χωρίς πυρηνικά στη Μ. Ανατολή. (…)
Η ρητορική δέσμευση του Ομπάμα στη μη διάδοση των πυρηνικών έχει επαινεθεί πολύ, του δόθηκε ακόμη και βραβείο Νόμπελ. Ένα πρακτικό βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση είναι η δημιουργία ζωνών χωρίς πυρηνικά. Ένα άλλο είναι το να αποσύρει την υποστήριξη προς τα πυρηνικά προγράμματα του Πακιστάν, της Ινδίας και του Ισραήλ. Όπως συμβαίνει συχνά, σπανίως συμπίπτουν τα λόγια με τα έργα, και αυτό περνά σχεδόν απαρατήρητο.
Αντί να προχωρήσουν σε πρακτικά βήματα προς την εξάλειψη μιας φρικτής απειλής διάδοσης των πυρηνικών όπλων, οι ΗΠΑ προχωρούν σε ενέργειες που ενισχύουν τον αμερικανικό έλεγχο στις ζωτικές πετρελαιοπαραγωγούς περιοχές της Μ. Ανατολής, με τη βία, αν δεν το πετυχαίνουν με άλλα μέσα. Αυτό είναι κατανοητό και λογικό ίσως, βάσει του κυρίαρχου ιμπεριαλιστικού δόγματος.
