Το σχήμα που είχε κατασκευάσει προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ για τη φύση και το χαρακτήρα της Ν.Δ. υπό τον Μητσοτάκη, δηλαδή ένα ακροδεξιό, σκληρά νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα που «ανοίγει διάπλατα το δρόμο στο φασισμό» κλπ, έρχεται σε σύγκρουση με την πραγματικότητα, έτσι όπως αυτή εξελίχθηκε και εξελίσσεται.
Ο Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ ήταν σταθερά προσανατολισμένος σε ένα κεντροδεξιό προφίλ και σε πολλές περιπτώσεις «άδειασε» τον ΣΥΡΙΖΑ, συνεχίζοντας πολιτικές που είχε εγκαινιάσει αυτός (π.χ. επιδόματα, κοινωνικά μερίσματα κλπ), διέγραψε όσους εκφράστηκαν ακροδεξιά και ρατσιστικά, αναθεώρησε την πολιτική του στο προσφυγικό. Στη συνέχεια, με την στάση του στον Έβρο, εξανάγκασε όλη την αντιπολίτευση να τον στηρίξει στο κλείσιμο των συνόρων (έχοντας βέβαια και τη συναίνεση της πλειοψηφίας της κοινωνίας). Με την πανδημία, η πολιτική του και οι διακηρύξεις του «αδειάζουν» ακόμα περισσότερο τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ με αυτό που περιγράφεται διεθνώς ως «προσωρινό κεϋνσιανισμό» και επιστροφή του κράτους, παρέχονται ορισμένα εργαλεία διαχείρισης και διακυβέρνησης που θα εμφανιστούν ως φιλολαϊκά. Η επιφανειακή, μικροπολιτική και άκρως καταγγελτική πολιτική δε θα είναι αποτελεσματική, ιδιαίτερα όταν παραμένει αποκλειστικά στα ζητήματα διαχείρισης και διακυβέρνησης.
Εδώ όμως ανοίγουμε μια παρένθεση. Τα ζητήματα που προκύπτουν δεν είναι εύκολο να αντιμετωπιστούν από μια μονοκομματική κυβέρνηση ή μια κυβέρνηση που αντιμετωπίζει την κατάσταση με μια στενή, κομματική ιδιοτέλεια. Δεύτερον, ιστορικά στην Ελλάδα, το κέντρο βάρους του πολιτικού σκηνικού γέρνει προς τα κεντροαριστερά και αυτός είναι ο λόγος που το κεντροδεξιό προφίλ έχει περισσότερες δυνατότητες από το ακραίο, βεριτάμπλ δεξιό ή και ακροδεξιό. Εδώ, η καραμανλική πτέρυγα που αναφέρεται στη λαϊκή δεξιά και σε μια πιο μεγάλη αναλογία κράτους και αγοράς από το νεοφιλελεύθερο μοντέλο, βλέπει κι αυτή να υπερκεράζεται από τον Κ. Μητσοτάκη. Ο Κ. Καραμανλής συνεχίζει τη σιωπή του ή απλά αναρτά οικογενειακές φωτογραφίες. Μόνο η πτέρυγα Σαμαρά κατηγορεί ανοικτά τον Μητσοτάκη ότι απομακρύνεται από το δεξιό κορμό εκβιάζοντας ή απειλώντας. Ο Κοττάκης βλέπει και σημειώνει τις μετατοπίσεις του Μητσοτάκη αλλά κράτα πισινές καθότι πιο κοντά στην καραμανλική πτέρυγα.
Με παράδοξο τρόπο επαληθεύεται ο ισχυρισμός Βενιζέλος, ότι όλα τα πολιτικά κόμματα έχουν αρκούντως πασοκοποιηθεί. Σχεδόν είμαστε όλοι πολύ ΠΑΣΟΚ και δεν το ομολογούμε: Η κεντροαριστερή φόρμουλα είναι πιο συμβατή για τα ελληνικά δεδομένα, αλλά όλοι γνωρίζουμε ότι οι διαχωριστικές έχουν κάπως ξεθωριάσει μέσα στο κοινωνικό σώμα. Υπάρχει ένα 50% του εκλογικού σώματος που δεν ακολουθεί καθόλου το κομματικό φαινόμενο όπως εξελίσσεται και θα ήθελε μια διαφορετική έκφραση. Προς το παρόν το πολιτικό σκηνικό κινείται με προδιαγραφές διαχείρισης, γρήγορων ή αργών ρεφλέξ, αποτελεσματικότητας και πάντα εντός κατεστημένου, άσχετα με το τι λέγεται…
Ο ΣΥΡΙΖΑ και όλη η Αριστερά πίσω του, κατασκευάζουν ένα σκιάχτρο και καταγγέλλοντάς το νομίζουν ότι κάνουν πολιτική. Ενώ όσοι από «πιο αριστερά» καταγγέλλουν συνολικά τον καπιταλισμό και το σύστημα, σε λίγο θα δούνε πάλι τον ΣΥΡΙΖΑ να τους απορροφά. Η φιλελεύθερη αριστερά είναι μέρος του συστήματος και υπηρετεί την παγκοσμιοποίηση και το μοντέλο της. Ο δικαιωματισμός είναι η αιχμή της και παράλληλα η απόχη της για να μαζεύει εκλογική πελατεία.
Η κεντροαριστερή φόρμουλα είναι πιο συμβατή για τα ελληνικά δεδομένα. Όμως δεν οδεύουμε προς την κανονικότητα αλλά σε καταστάσεις κρισιακές και στο πολιτικό πεδίο
ΓΙΑ ΝΑ ΓΥΡΙΣΟΥΜΕ λίγο στα πραγματικά επίδικα. Μέχρι τώρα τα πράγματα έχουν πάει καλά για τον Μητσοτάκη. Όμως όλα είναι εντελώς εύθραυστα και οι κίνδυνοι μεγάλοι. Η διαχείριση, ιδιαίτερα αν συνεχίσει χωρίς ουσιαστική στήριξη από Ε.Ε., θα αντιμετωπίσει πολλαπλά και μεγάλα προβλήματα.
Ακόμα περισσότερο, οι πολύ μεγάλες αλλαγές που έρχονται σε όλους τους τομείς και η πορεία των αναδιαρθρώσεων που θα προωθηθούν θα είναι οι βασικοί ελκυστές και του πολιτικού πεδίου. Την περίοδο των μνημονίων δοκιμάστηκαν πολλά κυβερνητικά σχήματα σχεδόν όλων των συνδυασμών, μονοκομματικά, συνεργασίας 2-3 κομμάτων κ.λπ. και όλοι οι πρωθυπουργοί αποδείχτηκαν «μιας χρήσης». Η πρόσκαιρη επιτυχία των δυο πρώτων κομμάτων στις τελευταίες εκλογές, να συγκεντρώσουν αθροιστικά πάνω από 70%, δεν οδήγησε σε καμία σταθεροποίηση του πολιτικού συστήματος. Δεν οδεύουμε προς την κανονικότητα αλλά σε καταστάσεις κρισιακές και στο πολιτικό πεδίο.
Ο «εθνολαϊκισμός» θα ξανάρθει στο προσκήνιο και οι μεγάλες αλλαγές που θα γίνουν στην Ευρώπη και τον κόσμο μέσα στην κρίση θα εκφραστούν και εσωτερικά. Οι όροι μιας μεγάλης πανεθνικής κρίσης, με έντονες κοινωνικές διαστάσεις, θα δοκιμάσουν όλες τις πολιτικές δυνάμεις και θα θέσουν με άλλους όρους την ανάγκη για μια νέου τύπου πολιτική.
Τα τραντάγματα θα είναι πολύ μεγάλα και οι «περίπατοι» που γίνονται μέχρι σήμερα θα αντικατασταθούν από «ανώμαλο δρόμο» πολλών χιλιομέτρων…
