Αναζήτηση συμμαχιών και όροι για μια ελπιδοφόρα πορεία
Του Απόστολου Αποστολόπουλου
Εφόσον ο Σαμαράς τελικά εκδιωχθεί, η νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ -αυτοδύναμη ή όχι- θα έχει, μέσα σε λίγα 24ωρα, να αντιμετωπίσει τους δανειστές, στην τελική διαπραγμάτευση που θα έκανε η σημερινή κυβέρνηση. Ο Σημίτης αντιμετώπισε (πριν καν ορκιστεί) εμπόλεμη κατάσταση στα Ίμια και κατέληξε στο θλιβερό «ευχαριστώ» στους Αμερικανούς. Η νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι λίαν πιθανόν ότι θα αντιμετωπίσει ίδιας βιαιότητας «οικονομικά Ίμια» λίγα 24ωρα μετά την εκλογική νίκη της. Ο Τσίπρας, για να μην καταλήξει να πει «ευχαριστώ» στους Ευρωπαίους, πρέπει να έχει βρει χρηματοδότη πριν καν κερδίσει τις εκλογές – είναι δύσκολο αλλά όχι ανέφικτο. Οι Βρυξέλλες είναι σαφέστατες: Δεν μας νοιάζει ποιος κυβερνάει στην Αθήνα, έχουν πει. Στο ίδιο Ταμείο όλοι. Αφού δεν γίνεται να πάρουν υπογραφή (υποταγής) από τον Τσίπρα πριν από εκλογές, θα την απαιτήσουν μετά. Ποια η διαφορά;
Ωστόσο, όσο πιο ισχυρή είναι η πλειοψηφία τόσο πιο δυσχερές θα είναι, ακόμα και στο Βερολίνο, να πιάσει από το λαιμό τη νέα κυβέρνηση την επομένη των εκλογών. Δεν είναι παραμύθι, ούτε λόγια του αέρα ότι ο λαός αποφασίζει. Υπάρχουν τέτοιες κρίσιμες στιγμές κι αυτές οι εκλογές είναι ακριβώς αυτό. Αρκεί και η κυβέρνηση να είναι αποφασισμένη, ως υπεύθυνη ηγεσία για τη σωτηρία του τόπου. Λένε ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα καταπολεμηθεί, από τους εντός και τους εκτός, για να παραδειγματιστούν οι άλλοι -Ποδέμος, Ιταλοί, Γάλλοι κ.λπ. Το πρόβλημα είναι διεθνές. Το βλέπουμε και στο παιχνίδι με τις τιμές του πετρελαίου και του χρυσού με στόχο τη Ρωσία. Αν η Ελλάδα είναι το έδαφος όπου θα καταγραφεί μια σημαντική νίκη ή ήττα της γερμανικής αλαζονείας, της πολιτικής του ευρωιερατείου που στηρίζει τη Μέρκελ, τότε η Ελλάδα μπορεί να έχει συμμάχους όλους τους άλλους. Και θα τους έχει αν από τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ κινηθεί, τους ενημερώσει, τους πείσει να συντρέξουν για να κερδίσουν μαζί με την Ελλάδα ένα σημαντικό γύρο προς όφελός τους.
Με μια σημείωση: Οι συμμαχίες δεν είναι πια «για πάντα» ούτε εφ’ όλης της ύλης. Μπορεί να είναι ευκαιριακές, συμπτωματικές -για έναν μόνο στόχο- συχνά αντικρουόμενες, όπως π.χ. η διεύρυνση των οικονομικών σχέσεων Ρωσίας-Τουρκίας δεν αίρει στο ελάχιστο τη στρατηγική αντιπαλότητα των δυο χωρών. Το αμοιβαίο συμφέρον κάνει Ρωσοεβραίους ολιγάρχες να μεσολαβούν για να πάρει από ρωσική τράπεζα η Λεπέν δάνειο 40 εκατ. ευρώ που της το αρνούνταν οι δυτικές τράπεζες. Οι Δυτικοί αρνούνται να βοηθήσουν όποιον μάχεται για την πατρίδα του (δεξιό ή αριστερό) και, επιπλέον, αντιμετωπίζει, στο ίδιο πλαίσιο, θετικά τη Ρωσία του Πούτιν. Πατρίδα ή παγκοσμιοποίηση και νεοφιλελευθερισμός είναι, αυτή τη στιγμή, η διαχωριστική γραμμή. Ίσως αύριο κιόλας αυτό αλλάξει, αλλά θα το δούμε μόλις τελειώσει η νύχτα. Η Ελλάδα, ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει να φοβάται και τις πιο «τρελές» συγκλίσεις, αρκεί να βασίζονται στο αμοιβαίο συμφέρον.
Η ισχνή νίκη της Ν.Δ. το 2012 βασίστηκε στο φόβο. Περιμένουμε επανάληψη στο τετράγωνο. Για τα τρέχοντα, ποιος θα ψηφίσει τι, θα πουν πολλοί πολλά, ώσπου να μπαϊλντίσουμε. Η γενική, συνολικά εικόνα, όμως, στην Ευρώπη είναι περίπου όμοια με την ελληνική πραγματικότητα. Οι συσπειρώσεις των διαμαρτυρόμενων αγγίζουν δημοσκοπικά (και εκλογικά στο πρόσφατο παρελθόν) περίπου το ένα τρίτο του εκλογικού σώματος. Δεν είναι αρκετό· είναι μάλιστα πολύ λίγο. Υπάρχει δυναμική αλλά οφείλεται περισσότερο στα ίδια τα πράγματα που υπόσχονται χειρότερες μέρες, παρά στο μαγνητισμό των ηγεσιών, στην καθαρή και τολμηρή ματιά τους. Αντί να προσδοκούμε την αλληλεγγύη των άλλων, Ποδέμος κ.λπ., καλύτερα είναι να γίνει συνείδηση ότι το βάρος, κυριολεκτικά την πρωτοπορία, θα την έχει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός θα πείσει τους άλλους λαούς ότι ένας άλλος δρόμος είναι εφικτός. Το Ποντέμος, λένε, παίρνει το δρόμο της μετριοπάθειας ενόψει πιθανής ανάληψης της κυβέρνησης. Και η Λεπέν, όμως, μετατρέπει το Εθνικό Μέτωπο, ταχέως, σε ένα «κλασικό» δεξιό κόμμα με γκολικό χρώμα, επικαλούμενη τη «δόξα της Γαλλίας», απέναντι στη θλιβερή καρικατούρα του Ολάντ. Το σύστημα έχει, ακόμα, δυνατή «έδρα» αλλά όχι ανίκητη. Όλοι, όμως, αντιλαμβάνονται ότι χρειάζονται πολλοί να μαζευτούν για να το ταρακουνήσουν, και ο τελευταίος οπαδός, έστω ο απλός, διστακτικός, ψηφοφόρος.
Το ζητούμενο, τώρα, είναι να μπει ένας φραγμός στην ατέλειωτη κατηφόρα, στον εξανδραποδισμό. Κάθε πράγμα στον καιρό του…
