Τρεις «Αγανακτισμένοι» από τη Χαλκίδα έστειλαν και δημοσιεύτηκε στο dikaioma.gr ένα άρθρο με πολύ πλούσιο προβληματισμό για το Κίνημα των Πλατειών.
Όπως αναφέρουν στην αρχή, «το κείμενο αυτό το υπογράφουμε κάποιοι πολίτες που συμμετέχουμε στις εκδηλώσεις των “Αγανακτισμένων στη Χαλκίδα”. Αφορμή για τις σκέψεις που διατυπώνουμε είναι οι απόψεις που εκφράζονται στις καθημερινές συνελεύσεις και στις συζητήσεις που γίνονται μεταξύ μας. Είναι προφανές ότι δεν θέλουμε να θεμελιώσουμε το “ευαγγέλιο” του κινήματος. Απλά, φιλοδοξούμε να συμβάλουμε στο διάλογο και τον προβληματισμό».
Από το ιδιαίτερα ενδιαφέρον άρθρο δημοσιεύουμε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα (ολόκληρο μπορείτε να το διαβάσετε στο www. dikaioma.gr).
Πιστεύουμε ότι η ελληνική και η παγκόσμια ιστορία των κοινωνικών εξεγέρσεων περιέχει πολλά στοιχεία που μπορούμε να αξιοποιήσουμε. Εμπειρίες από τις νίκες των κινημάτων, τις ήττες και τα ναυάγιά τους. Ασφαλώς δεν είναι στους στόχους αυτού του κειμένου να κάνει μακροσκελή ιστορική αναδρομή. Είναι χρήσιμο, όμως, να έχουμε αναφορές από την εμπειρία εξεγέρσεων, όπως ο Μάης του ’68 στη Γαλλία, το κίνημα του 1-1-4 στη χώρα μας, ο Νοέμβρης του ’73 στο Πολυτεχνείο, η πλατεία Ταχρίρ μόλις προχθές.
Καμία απ’ αυτές τις εξεγέρσεις δεν κατέληξε σε δημιουργία κόμματος, καμία δεν οδήγησε το κίνημα σε κατάληψη της πολιτικής εξουσίας. Ορισμένες μάλιστα απ’ αυτές τις εξεγέρσεις πνίγηκαν στο αίμα, σύμφωνα με μια μυωπική ερμηνεία, νικήθηκαν.
Δεν είναι όμως έτσι. Τίποτα δεν έμεινε το ίδιο μετά απ’ αυτές. Ο Μάης του ’68 σφράγισε –πολιτικά και πολιτιστικά– μια ολόκληρη εποχή στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Το Πολυτεχνείο στη χώρα μας, η άνθηση της δράσης της νεολαίας που ακολούθησε τη μεταπολίτευση, δεν έφεραν τη «λαϊκή εξουσία», επηρέασαν όμως τις κατοπινές πολιτικές εξελίξεις. Από τις εξεγέρσεις της αραβικής νεολαίας έπεσαν αιμοσταγή καθεστώτα, είναι βέβαιο ότι θα αναδειχθούν νέες κοινωνικές δυνάμεις.
Το κίνημά μας, που τώρα γεννιέται, έχει όλα τα χαρακτηριστικά για να γίνει σταθμός στις εξελίξεις που επέρχονται. Αναδεικνύοντας αιτήματα της κοινωνίας, τα οποία κανένας πολιτικός σχεδιασμός των ελίτ δεν θα μπορεί στη συνέχεια να αγνοήσει. Δημιουργώντας την «κόκκινη» γραμμή του λαού απέναντι στις επιδιώξεις των ξένων δανειστών και του ντόπιου δοσιλογισμού. Φέρνοντας μια νέα κουλτούρα δημοκρατίας, που μπορεί να σαρώσει τα υπάρχοντα κόμματα, να οδηγήσει σε νέους σχηματισμούς. Προϋπόθεση γι’ αυτό είναι η επιμονή μας, με την παρουσία μας στις πλατείες, την καλύτερη οργάνωση των συνελεύσεών μας, το άνοιγμα του διαλόγου με όλο και περισσότερους συμπολίτες μας. (…)
Δεν είμαστε μόνοι μας. Ταυτόχρονα με μας, ο κόσμος, η νεολαία κατεβαίνει στις πλατείες πολλών ευρωπαϊκών πόλεων. Ο αγώνας μας είναι κοινός, τα αιτήματά μας απέναντι στις κυβερνήσεις και απέναντι στα διεθνή διευθυντήρια είναι κοινά. Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός. Οι λαοί πάνω από τα κέρδη και οι κοινωνίες πάνω από τις αγορές.
Άμεσο αίτημα του κινήματος στη χώρα μας είναι να φύγουν τώρα. Η κατάρρευση της παρούσας κυβέρνησης θα είναι μια μεγάλη νίκη μας, μια πρώτη νίκη σε μια μεγάλη μάχη, στην οποία θα υπάρξουν αναμφισβήτητα και επόμενες συγκρούσεις και η έκβασή της θα κριθεί στην πορεία.
Το σύστημα επεξεργάζεται εναλλακτικές μορφές εξουσίας και καθυπόταξης του λαού. Ορισμένες απ’ αυτές είναι ήδη διακηρυγμένες: κυβερνήσεις «εθνικής συνεννόησης», κυβερνήσεις «τεχνοκρατών» κ.λπ. Το κίνημά μας θα πρέπει να έχει αντίθεση σε οποιαδήποτε εξουσία που εξυπηρετεί την ίδια πολιτική. Την πολιτική, δηλαδή, που προκρίνουν οι δανειστές και τραπεζίτες σε βάρος των λαϊκών αναγκών και της προοπτικής της χώρας να σταθεί στα πόδια της και να προκόψει.
Το Μνημόνιο και όλα τα υπόλοιπα μνημόνια και μεσοπρόθεσμα που το ακολουθούν ούτε επαναδιαπραγματεύεται ούτε φτιασιδώνεται. (…) Όποιος ισχυρίζεται ότι θα το επαναδιαπραγματευθεί, αποδέχεται την υποδούλωση αλλά συζητά πόσο μεγάλη θα είναι. Το κίνημά μας πρέπει να είναι αδιαπραγμάτευτο: Δεν συζητάμε την υποδούλωση της χώρας και του λαού. (…)
Μας ρωτάνε επίσης: «Είναι όλοι το ίδιο;» Απαντάμε: Ασφαλώς όχι. Το κίνημά μας πρωτίστως αντιστρατεύεται τα κόμματα που στηρίζουν την πολιτική των Μνημονίων, την πολιτική της εθνικής υποδούλωσης καθώς και όλες εκείνες τις δυνάμεις του συστήματος (ΣΕΒ, Τράπεζες, ΜΜΕ) που συναποτελούν το «μνημονιακό» μέτωπο. Πιστεύουμε όμως ότι και «αντιπολιτευόμενες» δυνάμεις, κόμματα, συνδικάτα κ.λπ. έχουν ευθύνες. Λειτουργούν «θεσμικά», «γραφειοκρατικά», αποκομμένα από τις κοινωνικές διεργασίες. Απέναντι στα προβλήματα της χώρας και του λαού, συνεχίζουν να αρθρώνουν μια «ξύλινη» γλώσσα, που δεν αγγίζει κανέναν. Επομένως, η ανατροπή αφορά το σύνολο του πολιτικού σκηνικού. Κανένας από εδώ και μπρος δεν μπορεί να είναι ο ίδιος. Η ευκαιρία για όποιον θέλει να εγκαταλείψει το καράβι του συστήματος που βουλιάζει είναι εδώ: Μαζί μας στις πλατείες. Ιδού η Ρόδος… Πρέπει να διαβούν το ποτάμι. Είμαστε στην άλλη όχθη. Το μπορούν;
Πολλά θέματα χρειάζονται μεγαλύτερη επεξεργασία και πιστεύουμε ότι θα πρέπει να αποτελέσουν αντικείμενο θεματικών συζητήσεων. Άλλωστε, είπαμε: το κείμενο αυτό αποτελεί πλαίσιο προβληματισμού και περαιτέρω διαλόγου. (…).
Δημήτρης Βασταρδής
Σάκης Ισαακίδης
