49 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου και πραγματοποιήθηκαν σε όλη τη χώρα οι ανάλογοι εορτασμοί και συγκεντρώσεις, που κορυφώθηκαν στις κατά τόπους πορείες. Ομολογουμένως, ο τόνος, το ύφος, ο παλμός δίνονται κάθε φορά από τις δύο μεγαλύτερες κινητοποιήσεις που πραγματοποιούνται σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
Τα τελευταία χρόνια η συμμετοχή ήταν αρκετή περιορισμένη τόσο λόγω της πανδημίας όσο και της πολύ χαμηλής διαθεσιμότητας του λαϊκού παράγοντα. Οι πορείες που πραγματοποιήθηκαν φέτος είχαν σίγουρα μεγαλύτερη συμμετοχή, αντικατοπτρίζοντας και τη διάθεση ενός κόσμου να καταδείξει την αντίθεσή σου σε όσα συντελούνται. Κάτι τέτοιο φάνηκε άλλωστε και από τις απεργιακές κινητοποιήσεις της περασμένης εβδομάδας.
Αυτή η γενικότερη διάθεση όμως δεν κατάφερε όχι απλά να χρωματίσει το πνεύμα και τα μηνύματα των κινητοποιήσεων, αλλά σε ένα βαθμό δεν χώρεσε καν. Χαρακτηριστικό ήταν πως αρκετός κόσμος παρακολουθούσε με ενδιαφέρον τις πορείες ή κινούταν παράλληλα σε αυτές. Πώς όμως να μπορέσει να έρθει πιο κοντά; Να συνομιλήσει ή και να εκφραστεί μέσα από αυτές;
Ακόμη μια φορά πολλαπλές συγκεντρώσεις, διαφορετικές πορείες αποτελούμενες από σκληρά κομματικά μπλοκ. Συνθήματα (σε ελάχιστες περιπτώσεις φωναχτά) γραμμένα σε πανό τα οποία θύμιζαν άλλες χρονιές, άλλα επίδικα, άλλες ανάγκες. Η αντίθεση στον πόλεμο, την «πολεμική οικονομία» και την ακρίβεια-φτωοχοποίηση που πηγάζουν από αυτά έμειναν στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων στην άκρη. Κυριάρχησαν γενικά συνθήματα. περασμένων ετών ή τέτοια που να ενισχύουν τη στρατοπέδευση. Μια στρατοπέδευση που μπορεί να κρύβεται πίσω από το να «πέσει η κυβέρνηση που δεν έλεγξε την ακρίβεια ή που υποκλέπτει συνομιλίες» ή ενάντια στην αστυνομοκρατία ή στην καλύτερη από τις γενικόλογες αντι-ιμπεριαλιστικές κορώνες.
Τα κομματικά μπλοκ μπορεί να ήταν ενισχυμένα, αλλά δεν είχαν πραγματικό παλμό και κυρίως δεν μπορούσαν να προκαλέσουν ένα ενδιαφέρον, να χτίσουν γέφυρες με έναν κόσμο που ψάχνει τρόπο να εκδηλώσει την αγανάκτηση και τις αγωνίες του. Η όλη οργάνωση έγινε από τα εκάστοτε επιτελεία με το βλέμμα στις επερχόμενες κάλπες.
Για άλλη μια φορά πραγματοποιούνται μαζικές σε όγκο κινητοποιήσεις, οι οποίες όμως δεν έχουν μαζική απεύθυνση. Αφήνουν στην άκρη τα καίρια σημεία της περιόδου και επ’ ουδενί δεν αναμετριούνται με τις ανάγκες της χώρας και του λαού.
Ας περιμένουμε τα 50 χρόνια λοιπόν, με την προσδοκία πως ο λαϊκός παράγοντας θα είναι πιο συγκροτημένος, θα έχει ανατάξει σε κάποιο βαθμό το φρόνημά του και θα χρωματίσει αυτός την επόμενη επέτειο.
Νίκος Γεωργιάδης
Φωτ.: Τα πανό της ΚΟΕ στις συγκεντρώσεις της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης
