Όπως ήταν αναμενόμενο ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσισαν να πολώσουν και άλλο το προεκλογικό κλίμα με τον σικέ «ανένδοτο» αγώνα που ξεκίνησαν στη Βουλή. Χονδρικά, η κίνηση αυτή ήταν αναμενόμενη για διάφορους λόγους. Πρώτον, ο Αλέξης Τσίπρας γνωρίζει καλά ότι πρέπει να κλείσει και άλλο η ψαλίδα της διαφοράς μεταξύ του κόμματός του και της Νέας Δημοκρατίας. Άρα χρειάζεται πόλωση για να μαζέψει όσους περισσότερους ψήφους μπορεί, συμπιέζοντας τα μικρότερα κόμματα και ιδιαίτερα το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Δεύτερον, Οο Αλ. Τσίπρας είναι αναγκασμένος να κάνει κάποια ρελάνς αφού η πρόταση δυσπιστίας δεν του βγήκε αφού η Ν.Δ. δεν βγήκε τραυματισμένη από τη διαδικασία. Αντιθέτως φαίνεται ότι διάφοροι πιθανοί σύμμαχοι του ΣΥΡΙΖΑ, βλέπε καραμανλική πτέρυγα, δεν είναι ευχαριστημένοι από αυτή τη κίνηση της αξιωματικής αντιπολίτευσης αφού υποχρεώθηκαν να εκφράσουν την εμπιστοσύνη τους στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, παρά την υπαρκτή ενόχλησή τους γι’ αυτήν. Τρίτον, μεγάλωσε η γκρίνια στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ για την αναποτελεσματικότητα των κινήσεων της ηγεσίας – και όχι μόνο από την εσωκομματική αντιπολίτευση της «Ομπρέλας». Έτσι ο Αλέξης Τσίπρας ήθελε να αναστρέψει το κακό κλίμα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και να «τσιτώσει» τον κομματικό και εκλογικό μηχανισμό, αφού οι εκλογές πλησιάζουν επικίνδυνα
Γιατί όμως σικέ ο «ανένδοτος» του Αλέξη Τσίπρα; Ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει ότι οι παρακολουθήσεις των ανώτατων στρατιωτικών και του υπουργού Εργασίας από την ΕΥΠ αποτελούν αποδείξεις εκτροπής από την κυβέρνηση. Και για αυτό τον λόγο είναι πολιτικά και ηθικά έκπτωτη και δεν πρέπει να μείνει ούτε ένα λεπτό παραπάνω στη διακυβέρνηση της χώρας. Αυτό είναι όμως κάτι που είναι γνωστό εδώ και καιρό. Γιατί δεν έκανε αμέσως αυτή τη κίνηση ο Αλέξης Τσίπρας; Τι ακριβώς περίμενε για να την κάνει μέσα στην προεκλογική περίοδο; Η απάντηση είναι ότι χρειαζόταν ένα πυροτέχνημα πόλωσης σε επίπεδο εκλογικής τακτικής. Ο Αλέξης Τσίπρας έχει «σηκώσει» το θέμα της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης και της εκτροπής όλο αυτό το διάστημα θεωρώντας ότι έτσι μπορεί να μαζέψει ψήφους από το προοδευτικό ακροατήριο. Ουσιαστικά όμως, πολιτικά, δεν νοιάζεται για το ζήτημα αφού το χρησιμοποιεί μόνο για μικροπολιτικούς λόγους∙ όλες οι κινήσεις του οδηγούν στην κάλπη τη στιγμή που εδώ και καιρό θα έπρεπε να έχουν γίνει πολλά άλλα πράγματα για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα.
Αλέξη, δώστα όλα
Η προεκλογική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ εκτός από το θέμα «δημοκρατία και δικαιοσύνη παντού» περιλαμβάνει και το θέμα «παροχολογία» – αδιαφορώντας παράλληλα για όλα τα υπόλοιπα μεγάλα θέματα που απασχολούν τη χώρα: εθνικά, γεωπολιτικά κ.ά. Έτσι στην πρόσφατη ομιλία του ο Αλέξης Τσίπρας, στο Περιστέρι, εξήγγειλε μια σειρά από παροχές σχετικά με τον κατώτατο μισθό, τις συντάξεις κ.ά. προσπαθώντας με αυτόν τον τρόπο να απαντήσει στις αντίστοιχες παροχές Μητσοτάκη και να διεισδύσει εκλογικά σε ακροατήρια όπου τα ποσοστά του καταγράφουν χαμηλά νούμερα. Και εδώ παίζεται το αντίστοιχο θέατρο. Κανείς δεν πιστεύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αν βγει κυβέρνηση, ούτε καν το πιο φανατικό κομματικό μέλος, θα κάνει όλα αυτά αλλά αν κάνει έστω και κάτι, καλό είναι – αυτή είναι η ψυχολογία της κοινωνίας που ακούει τις εξαγγελίες. Όμως με το ίδιο ακριβώς τρόπο η κοινωνία ακούει και τις παροχές Μητσοτάκη. Άρα ισοπαλία το επιμέρους ματς; Οψόμεθα και στο φινάλε αυτοί που αποφασίζουν για τις «παροχές» είναι αυτοί που δίνουν και το χρήμα, δηλαδή οι ξένοι του Ταμείου Ανάκαμψης.
Έχει δυναμική;
Με βάση τα παραπάνω τίθεται το ερώτημα: Έχουν δυναμική ή όχι ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας; Εκλογική δυναμική ίσως λίγη, πολιτική δυναμική μάλλον καθόλου. Γιατί αυτό; Γιατί ο μεγαλύτερος εχθρός του Αλέξη Τσίπρα είναι η αναξιοπιστία του. Γιατί η κοινωνία γνωρίζει καλά τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας. Είναι πολύ πρόσφατα τα κυβερνητικά δείγματα γραφής αυτού του κόμματος. Και παρόλο που προσπαθεί να ρεφάρει ενσωματώνοντας ένα μέρος του πρώην πασοκισμού τα εκλογικά οφέλη είναι λίγα. Μπορεί κάποιο κομμάτι από την απηυδισμένη, κουρασμένη και απελπισμένη κοινωνία, να ακουμπήσει στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά αυτό γίνεται χωρίς πολλές ελπίδες για το μέλλον. Και το πώς θα αποτυπωθεί αυτό στην κάλπη μένει να φανεί.
Γιατί τσακώνονται ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ;
Και ενώ τα δύο κόμματα, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, διένυαν περίοδο καλών σχέσεων, ξαφνικά έχουμε άρπαγμα. Ο τσακωμός ξεκίνησε όταν ο ΣΥΡΙΖΑ, διά της Π. Τσαπανίδου αλλά και του Αλ. Τσίπρα, έθεσε το θέμα ότι αν υπάρξει συνεργασία Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ μετά τις εκλογές, αυτή μπορεί να είναι αποτέλεσμα εκβιασμών Αυτό αποτέλεσε κόκκινο πανί για τη Χαριλάου Τρικούπη που θεώρησε ότι για να το λέει αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ μάλλον θα θεωρεί ότι από την παρακολούθηση του Ν. Ανδρουλάκη ίσως προέκυψε κάτι με το οποίο μπορεί να εκβιαστεί. Και ακολούθησε ορυμαγδός δηλώσεων από την μεριά του ΠΑΣΟΚ που κατηγόρησε τον ΣΥΡΙΖΑ για «σταλινικές» και «γκεμπελικές» πρακτικές. Ο πραγματικός λόγος του αρπάγματος λέγεται οριοθέτηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να σιγουρέψει τόσο τους ψήφους που φαίνεται να ελκύει από το ΠΑΣΟΚ –αλλά και τους αυγατίσει– όσο και να αποτρέψει μια συνεργασία Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ μετά την πρώτη κάλπη. Από την άλλη το ΠΑΣΟΚ έχει πιεστεί πολιτικά και εκλογικά από την πόλωση που έχουν δημιουργήσει τα δύο μεγάλα κόμματα μεταξύ τους, αλλά και από την ειδική εκλογική πλαγιοκόπηση που του κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, και προσπαθεί να απαντήσει με διμέτωπο αγώνα. Και έτσι είναι αναγκασμένο το ΠΑΣΟΚ να «ρίξει» και αρκετά «καρούλια» στον ΣΥΡΙΖΑ στην προσπάθεια να κρατήσει τα ποσοστά του πάνω από το 10%. Σε κάθε περίπτωση, πάρτε θέση, γιατί θα παιχτούν και άλλα επεισόδια μέχρι τις εκλογές.
Ν.Δ.: Φθορά και «σταθερότητα»
Η προεκλογική τακτική της Ν.Δ. είναι να προσπαθήσει να συμμαζέψει τη φθορά που έχει από τις κυβερνητικές πολιτικές της και να μαζέψει ψήφους σε περιοχές (π.χ. Δυτική Μακεδονία) και κατηγορίες πολιτών (π.χ. νεολαία) που τα ποσοστά της είναι χαμηλά. Έτσι προωθεί και αυτή ό,τι παροχές και ταξίματα μπορεί στις λίγες εβδομάδες που έχει μπροστά της μέχρι τις εκλογές. Την ίδια στιγμή θέλει να σταθεροποιήσει τα ποσοστά της, μέσω πάλι προεκλογικών παροχών, σε ακροατήρια που έχει δύναμη, όπως οι συνταξιούχοι. Στο πολιτικό της αφήγημα βασικό χώρο καταλαμβάνει η ρητορική περί σταθερότητας ενώ στις επιθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με το σκάνδαλο των υποκλοπών απαντά με το παιχνίδι του συμψηφισμού (βλέπε υποθέσεις Καλογρίτσα και Παππά). Ο συμψηφισμός μπορεί να αυξάνει την πόλωση, κάτι που θέλει και η Ν.Δ., όπως παράγει και μπόλικη απαξία συνολικά για το πολιτικό σύστημα που μπορεί να φανεί και αυτή στις κάλπες με διάφορους τρόπους. Την ίδια στιγμή η υπόθεση Θεοδωρικάκου και οι πιθανές διασυνδέσεις της με άλλες ύποπτες υποθέσει φαίνεται να δημιουργεί νέα πεδία προβλημάτων για το Μαξίμου.
Κόμμα Κασιδιάρη: Ψηφοθηρία και κίνδυνοι
Κατατέθηκε η κυβερνητική τροπολογία για τον αποκλεισμό της συμμετοχς του κόμματος Κασιδιάρη στις προσεχείς εκλογές. Οι κακές γλώσσες λένε ότι ο υπουργός Γεραπετρίτης στο πλαίσιο των επαφών που είχε για να πετύχει τη μέγιστη συναίνεση συναντήθηκε και με τον Γιώργο Κατρούγκαλο του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό μάλλον πριν ο ΣΥΡΙΖΑ εξαγγείλει τον σικέ «ανένδοτό» του και αποφασίσει κατ’ εξαίρεση να ψηφίσει τη δικιά του πρόταση για το θέμα. Πάντως ειδικά μετά το 3,2% που δίνουν κάποιες δημοσκοπήσεις στο κόμμα του Κασιδιάρη, γρήγορα-γρήγορα θα ψηφίσουν στη Βουλή το κόμμα αυτό να μην πάρει μέρος στις εκλογές και έτσι να μην κόψει ψήφους πολύτιμους ψήφους από τα μεγάλα κόμματα. Όμως έτσι, όπως επισημάναμε και στα δύο προηγούμενα φύλλα του Δρόμου, ανοίγουν επικίνδυνες κερκόπορτες για την ποιότητα της δημοκρατίας στην Ελλάδα. Την ίδια στιγμή είναι σίγουρο ότι ο Κασιδιάρης, πολιτικά, θα προσπαθήσει να απαντήσει και να έχει μια ενεργητική στάση, προσπαθώντας να συσπειρώσει το κόμμα του κα τους υποστηρικτές του. Δεν πρόκειται δηλαδή να μείνει με σταυρωμένα τα χέρια, όπως αφελώς νομίζουν κάποιοι και πιστεύουν, επίσης αφελώς, ότι θα του πάρουν εύκολα τους ψήφους.
