Την ώρα που προχωρά το μπαράζ «μεταρρυθμίσεων» για τον «πολυδύναμο εκσυγχρονισμό» που προωθεί η κυβέρνηση, και στήνονται γέφυρες με τα υπόλοιπα συστημικά κόμματα για να περάσουν νομοσχέδια που θα τον υλοποιήσουν (κάτι σαν πρόβες μελλοντικών συνεργασιών και αναδιατάξεων του πολιτικού σκηνικού), ξετυλίγεται ένα crash test απέναντι στην κοινωνία – η οποία βλέπει όλες οι πλευρές της ζωής είναι επί ξύλου κρεμάμενες, αβέβαιες, και ο αγώνας για την επιβίωση συνεχής, διαρκής, αγχωτικός.
Αυτό το crash test έχει τη σημασία του: δείχνει ότι δεν είναι «περίπατος», ούτε φτάνει ένα «41%». Αγρότες, φοιτητές, εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, αλλά και μεγάλα τμήματα της κοινωνίας που δεν συμφωνούν με τον «γάμο» (δηλαδή τεκνοθεσία, παρενθεσία, εμπορευματοποίηση κ.λπ.), δηλώνουν ένα ρήγμα στην προώθηση της συστημικής ατζέντας. Αυτό θα εκφραστεί μέσα από τις χαραμάδες ή τις αντιθέσεις που διαπερνούν το πολιτικό σκηνικό.
Όμως πέρα από αυτήν την πλευρά –που είναι σημαντική επειδή αφορά το «κοινωνικό»– υπάρχει και μια άλλη, πολύ επικίνδυνη πτυχή που εφαρμόζεται, χωρίς να συγκεντρώνει την απαραίτητη προσοχή: μέσα σε πολύ λίγο διάστημα η εξωτερική πολιτική και η στρατιωτική πολιτική έχουν κάνει άλματα στην πιο ενεργή και δεσμευτική ΝΑΤΟϊκή και στρατιωτική ευρωενωσιακή εκστρατεία.
Ο 5ος γύρος «Στρατηγικού διαλόγου ΗΠΑ-Ελλάδας» που έγινε στην Ουάσιγκτον «δένει» ακόμα περισσότερο τη χώρα σε πολεμικές εξαρτήσεις και υποχρεώσεις τόσο στον πόλεμο της Ουκρανίας, όσο και στη Μέση Ανατολή και την Ερυθρά θάλασσα. Η συμμετοχή της χώρας στην πολεμική αρμάδα που αποφάσισε και συγκρότησε –για πρώτη φορά σε τέτοια κλίμακα– η Ε.Ε. με ονομασία «EUNAVFOR ASPIDES» έχει επικεφαλής Έλληνα αρχιπλοίαρχο. Η επιχειρησιακή έδρα της αρμάδας είναι το στρατηγείο της Λάρισας και η αποστολή της είναι η αντιμετώπιση των Χούθι. Έτσι έχουμε άμεση στρατιωτική εμπλοκή της χώρας ενάντια στην Υεμένη, σε έναν πόλεμο που πιθανόν να κλιμακωθεί επικίνδυνα.
Οι αμερικανικές και αγγλικές δυνάμεις έχουν ήδη πραγματοποιήσει πυραυλικές επιθέσεις κατά της Υεμένης, του Ιράκ και της Συρίας, ενώ δεν λείπουν οι απειλές για πόλεμο με το Ιράν. Την ίδια στιγμή, η γενοκτονία ενάντια στον Παλαιστινιακό λαό από το σιωνιστικό Ισραήλ είναι σε πλήρη εξέλιξη (και σε αυτό το μακελειό ενεργό ρόλο έχουν η βάση της Σούδας και το αεροδρόμιο της Ελευσίνας, απ’ όπου γίνεται ο ανεφοδιασμός των αμερικανικών δυνάμεων αλλά και του ισραηλινού στρατού).
Δεν είναι διόλου τυχαίο που η χώρα μας «φρόντισε» να πολλαπλασιάσει τους εχθρούς της σε μια ταραγμένη περιοχή. Εμπλέκεται στις συρράξεις της Ουκρανίας και της Μέσης Ανατολής όχι μόνο πολιτικά, αλλά και στρατιωτικά. Αυτό είναι άκρως επικίνδυνο και ανησυχητικό. Στηρίζουμε πλήρως «το δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα», ευθυγραμμιζόμαστε με τις απαιτήσεις του και στρατιωτικά. Εμπλεκόμαστε στον πόλεμο της Ουκρανίας αγκαλιάζοντας το καθεστώς Ζελένσκι και στέλνοντάς του στρατιωτικό οπλισμό: Στις αρχές της εβδομάδας έγινε γνωστό ότι αναχώρησε μία ακόμα εφοδιοπομπή με πυρομαχικά από την 387 Προκεχωρημένη Αποθήκη Πυρομαχικών στη Δράμα, με τελικό προορισμό το Κίεβο… Ενώ είναι εκφρασμένη η «διάθεση» να παραδοθεί και όλος ο οπλισμός σοβιετικής ή ρωσικής προέλευσης στην Ουκρανία (και οι S300;).
Αυτός ο «οργασμός» των στρατιωτικών συμπλεύσεων, που πολλαπλασιάζει τους εχθρούς της χώρας για χάρη των ΗΠΑ και άλλων ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων, εξυπηρετεί πλήρως και την επιδίωξη της Τουρκίας για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, για το αδυνάτισμα της αποτρεπτικής και αμυντικής ισχύος σε κρίσιμες περιοχές.
Γιατί να κηρύξουμε τον πόλεμο και ενάντια στους Χούθι; Γιατί να υπάρχουν ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις έξω από τα σύνορα της χώρας; Γιατί να προωθείται η αποστρατιωτικοποίηση των νησιών; Γιατί να γινόμαστε εξαρτήματα της στρατιωτικής μηχανής του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, της Ε.Ε.; Γιατί να μετέχουμε σε πολέμους στην καρδιά της Ευρώπης; Γιατί να θεωρούμε τη Ρωσία εχθρό; Γιατί να στηρίζουμε μια γενοκτονία και εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων στο πλευρό του Ισραήλ;
Όλα αυτά είναι άκρως επικίνδυνα και εντελώς τυχοδιωκτικά. Οι «φτερούγες» της Δύσης σε έναν κόσμο που αλλάζει δεν παρέχουν την ασφάλεια που νομίζουν οι ελληνικές ελίτ. Και έρχονται μεγάλες καταιγίδες, πρώτα-πρώτα μέσα από τη «Συμμαχία του ΝΑΤΟ», δηλαδή τον τουρκικό επεκτατισμό και τις ανάγκες Αμερικάνων και ισχυρών της Ευρώπης (Γερμανία, Αγγλία, Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία) στην περιοχή.
Ετούτη τη στιγμή οι πολιτικές επιλογές όλου του συστημικού τόξου (κυβέρνησης, στρατιωτικής ηγεσίας, λοιπών κομμάτων) δείχνουν πως ο ΝΑΤΟπροσηλωμένος μεταπρατικός τυχοδιωκτισμός είναι στο τιμόνι. Και αυτός είναι άκρως επικίνδυνος για τη χώρα και την κοινωνία.
