Του Ηρόστρατου
Ο Λόρενς, η Ρεβέκκα κι εγώ…
Τι να γράψεις; Εφημερίδες, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, περιοδικά γοητεύονται από τους διάσημους νεκρούς που πάντα «σβήνουν», «φεύγουν» και ποτέ δεν πεθαίνουν. Μόνο εμείς, οι κοινοί θνητοί, πεθαίνουμε σε αυτή τη γη… Καθώς μεγαλώνω (μεγαλώνω= μετράω τις απώλειες γύρω μου) και το ένα πίσω από το άλλο τα σύμβολα της παιδικής και νεανικής μου ηλικίας αφήνουν το μάταιο κόσμο, ενώ εμείς εξακολουθούμε να ακούμε τη φωνή τους, να βλέπουμε τις ταινίες τους…
Δεν έχω όρεξη να γράψω κανέναν επικήδειο, αλλά μπορώ ποτέ να φανταστώ πώς θα ήταν η ζωή μου χωρίς τον Λόρενς της Αραβίας ή τη Ρεβέκκα; Έχω διανύσει χιλιόμετρα κινηματογραφικής ιστορίας. Έχω περπατήσει μέχρι τελικής πτώσης στα μονοπάτια φτιαγμένα από σελιλόιντ. Με πάθος για τον κινηματογράφο. Με ξενύχτια και μαραθώνιους.
Νιώθω σαν να έχω στήσει ένα δικό μου ξωκλήσι που είναι γεμάτο με εικόνες ανθρώπων που μάλλον δεν ήταν άγιοι. Όλο και λιγότεροι ζουν πια ανάμεσά μας. Σκηνοθέτες και ηθοποιοί. Πρώτοι και δεύτεροι ρόλοι… Σκηνές, εικόνες και μουσικές.
Μπορεί ο Λόρενς της Αραβίας να μην είναι η καλύτερη ταινία που έχω δει. Μπορεί να ήταν προπαγανδιστική. Ίσως να παραπληροφορούσε.
Όμως έμεινε χαραγμένη για πάντα. Από το θάνατο του ήρωα, με τον οποίο ξεκινάει η ταινία -έτσι που να μην μπορείς να δεις σκηνή χωρίς να σκέφτεσαι το μοιραίο τέλος- μέχρι τις πορείες στις ερήμους. Το ηλιοκαμένο, μελαγχολικό πρόσωπο του ήρωα να σου θυμίζει πως κάπως έτσι είναι τα πράγματα. Η βαριά ιστορία και η αβάσταχτη ελαφρότητα της ύπαρξης μας. Και το θυμόμουν πάντα όταν άκουγα το «…καληνύχτα Κεμάλ».
Η Ρεβέκκα, πάλι, με έκανε να αγαπήσω για πάντα αυτό το είδος θρίλερ. Το χαμένο βλέμμα της Τζόαν Φοντέν, ο φόβος της που απλώνεται σαν σκιά σιγά- σιγά. Η φοβερή και τρομερή οικονόμος. Τα φαντάσματα που σέρνουμε μέσα μας, όταν οι νεκροί μας καταλήγουν να μας κυριεύουν. Να μας παραλύουν.
Δεν ήθελα αν γράψω νεκρολογία, ούτε αν διασταυρώσω τι είναι αυτό που είδα πραγματικά στην οθόνη και πόση σχέση έχει με αυτό που θυμάμαι. Λέω να ξαναδώ τις ταινίες, αν και μερικές φορές διστάζω.
Πώς θα ήταν να δω σήμερα ένα κορίτσι που αγάπησα κι έχει μείνει για πάντα 17-18 χρονών στη μνήμη μου; Πώς θα ήταν να δω τις ρυτίδες στο πρόσωπό της και η νέα εικόνα να σκεπάσει εκείνη την παλιά; Κι, άραγε, το θέμα θα ήταν οι δικές της ρυτίδες ή μήπως οι δικές μου που θα μου έστελνε πίσω ως αντανάκλαση το πρόσωπό της;
Οι κινηματογραφικοί μας ήρωες, βεβαίως, δεν γερνάνε ποτέ. Όμως γερνάει το βλέμμα μας…
_________________________________________________
Ας ευθυμήσουμε με τον Πάνο…
Να μη βαρύνουμε κιόλας, χρονιάρες μέρες. Ο «κόκκινος Πάνος» φροντίζει για μας. Έτσι, σε μια stand-up comedy που ανέβασε με τους συνεργάτες-δημοσιογράφους στο MEGA τους είπε:
«Η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να προστατεύσει την προσωπική κατοικία του καθενός από τους πλειστηριασμούς».
«Τώρα η κυβέρνηση μπορεί και διαπραγματεύεται – και διαπραγματεύεται σκληρά…».
Με την ίδια επιτυχία, σκόρπισε γέλιο και στην αίθουσα της Βουλής:
«…Ο Αντώνης Σαμαράς και το οικονομικό επιτελείο δίνουν τη μάχη για να μειωθούν όσο είναι δυνατόν κάτω από αυτές τις έκτακτες συνθήκες οι απώλειες του εισοδήματος, ιδιαίτερα της μικρομεσαίας οικογένειας…».
Αν όλα αυτά τα κάνει στίχους, μπορεί να βγάλει κι αυτός μια ποιητική συλλογή σαν τον συνεπώνυμό του. Εκείνος «Αποτύπωμα» – ο Πάνος «Αποκούμπι». Σίγουρα κάποιος μεγάλος… αριστερός καλλιτέχνης θα βρεθεί να το μελοποιήσει.
