Του Ηρόστρατου
Ζωρογιαννίδης: Εκ του Ζορό + Γιαννίδης;
Ομολογώ πως πρώτη φορά άκουσα το επίθετο Ζωρογιαννίδης, τη Δευτέρα, όταν διάβασα ποιοι αποτελούν το προσωρινό(;) Δ.Σ. του ΕΚΕΒΙ. Ο συγκεκριμένος είναι, μάλιστα, πρόεδρος. Ίσως λόγω επιθέτου, που φέρνει κάτι σε… Ζορό, να επελέγη για τη θέση! Ίσως, πάλι, να έπαιξε ρόλο το «Γιαννίδης» που δείχνει μια κάποια ευαισθησία. Ίσως και τα δύο: Άλλωστε στο Τριώδιο βρισκόμαστε!
Η επιλογή του υπουργού Τζαβάρα (καμία σχέση με τα Τζαβαράκια) είναι λαμπρή. Ο εν λόγω κύριος Ζωρογιαννίδης έχει γράψει πολλά βιβλία, όπως το Εγώ ο υπουργός σου! Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, με τη γνωστή κριτική του οξυδέρκεια (βλ. Μπογδάνος), τον είχε ανακαλύψει εδώ και χρόνια. Τον παρομοίαζε μάλιστα με τους εξής: «…Θυμίζει Τσέχοφ των διηγημάτων, αλλά και Ψαθά και Γιαλαμά και Τσιφόρο…», (Τα Νέα, 10/5/95) Όλα αυτά σε ένα! Λογικό να είναι πρόεδρος του ΕΚΕΒΙ.
Πριν γίνει Τσέχοφ, Ψαθάς, Γιαλαμάς και Τσιφόρος, ο Ζ. «μετά τις πανεπιστημιακές του σπουδές έγινε δημόσιος υπάλληλος (γενικός διευθυντής του υπουργείου Πολιτισμού)», όπως γράφει το βιογραφικό του στη… Βιβλιονέτ.
Θα πρέπει, όμως, να είναι προσεκτικός ο υπουργός διότι στο τελευταίο βιβλίο του με το χαρακτηριστικό τίτλο Ακρίδες, ο Ζ. τα βάζει με τους πολιτικούς που τους χαρακτηρίζει «απόστολους του πολέμου κατά της τιμιότητας», και προσθέτει ότι έσυραν τον τόπο μας στο γκρεμό και την ανυποληψία! Τώρα πώς γίνεται να συνεργάζεσαι με τις «ακρίδες»; Προφανώς για το καλό του τόπου! Ίσως για να δώσεις στους εργαζόμενους του ΕΚΕΒΙ τα χρωστούμενα μηνών. Δεν έχω διαβάσει Ζωρογιαννίδη κι ίσως να γίνομαι άδικος. Ωστόσο, τα έργα και τα σχέδια του υπουργού τα έχουμε διαβάσει και νομίζω πως έχουμε δίκιο να είμαστε καχύποπτοι.
Άλλωστε κι ο ίδιος ο Ζ. το γράφει στις Ακρίδες:
«Βουλή που δεν τη διευθύνει η λαϊκή θέληση, αλλά η θέληση του εκάστοτε πρωθυπουργού, δεν έχει καμιά σχέση με τη δημοκρατία και η πολιτική ζωή στον τόπο μας είναι μια συνεχής ενέδρα. Απ’ τη μια μεριά σωρεύεται η ασυνειδησία εκείνων που στήνουν την ενέδρα, κι απ’ την άλλη ανάβει η οργή κι η πίκρα των πολλών, που πέφτουν μέσα». Κρίμα, λοιπόν, ένας πολυγραφότατος συγγραφέας, ανιψιός του Ζαχαρία Παπαντωνίου, να πέφτει στις ενέδρες ενός Τζαβάρα…
Το Νεπάλ στο… Πάντειο
Ο Σπύρος Σακελλαρόπουλος, επίκουρος καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, μας είχε παρουσιάσει μέχρι σήμερα μια σειρά από σημαντικά βιβλία-μελέτες, κυρίως πάνω στην ελληνική πραγματικότητα (Τα αίτια του Απριλιανού πραξικοπήματος, Η Ελλάδα στη μεταπολίτευση κ.ά.). Το καινούργιο του βιβλίο, ωστόσο, μοιάζει να ξεφεύγει από τη μέχρι τώρα πορεία του και μας οδηγεί στο Νεπάλ. Όπως γράφει ο ίδιος στον πρόλογο: «… Απ’ όταν άρχισα να γράφω το βιβλίο για το Νεπάλ, πολύς κόσμος με ρωτούσε: «Μα, γιατί γράφεις για το Νεπάλ;». Συνήθως, τότε, έδινα τέσσερις διαδοχικές απαντήσεις: «Γιατί όχι;», «το Νεπάλ είναι μία από τις πιο φτωχές χώρες του κόσμου», «το Νεπάλ είναι η μόνη χώρα στην οποία η επαναστατική Αριστερά κατόρθωσε να φτάσει στην εξουσία», «για το Νεπάλ δεν έχει γραφτεί τίποτα στα ελληνικά». Η πραγματικότητα είναι ότι το βιβλίο ξεκίνησε με την προσπάθεια να απαντήσω στο ερώτημα πώς και γιατί ένα μικρό μαοϊκό κόμμα κατόρθωσε μέσα σε λίγα χρόνια να αποκτήσει τέτοια εμβέλεια και να διαδραματίσει αποφασιστικό ρόλο στην κατάργηση της μοναρχίας…».
Το βιβλίο Νεπάλ: Εθνότητες, Κάστες, Τάξεις στην κορυφή του κόσμου (1769-2008), Εκδόσεις Τόπος, παρουσιάζεται την Τρίτη, 12 Μαρτίου, στις 7:00 στο Πάντειο Πανεπιστήμιο (Αμφιθέατρο Σάκης Καράγιωργας) με ομιλητές τον συγγραφέα και τους: Μανώλη Αρκολάκη, διδάσκοντα στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο, Χρίστο Γιοβανόπουλο, υποψήφιο διδάκτορα Κοινωνιολογίας, Diana Riboli, λέκτορα στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Τη συζήτηση θα διευθύνει ο δημοσιογράφος Π. Παπακωνσταντίνου.
Ενδοοικογενειακή βία
Από τα θέματα-ταμπού στην Ελλάδα, ένας κόσμος αθέατος, πίσω από κλειστές πόρτες που τον σκεπάζει η σιωπή. Ένα θεατρικό έργο, το The Pillowman (O Μαξιλαρένιος) του Μάρτιν Μακ Ντόνα που έχει ως βασικό του θέμα την παιδική κακοποίηση και την ενδοοικογενειακή βία εκτυλίσσεται σε ένα φανταστικό απολυταρχικό καθεστώς: Ο Κατούριαν, ένας διηγηματογράφος, συλλαμβάνεται γιατί μερικές από τις ιστορίες του μοιάζουν με τους πρόσφατους φόνους παιδιών στην πόλη.
Το έργο που πρωτοπαρουσιάστηκε το 2003 στο Royal National Theatre της Μ. Βρετανίας, κινείται στο γενικό ανατρεπτικό πνεύμα που γράφει ένα είδος σύγχρονων εφιαλτικών παραμυθιών.
Η παραγωγή και η μετάφραση είναι της Θεατρικής Ομάδας Παράβαση και η σκηνοθεσία του Θοδωρή Κυριακού.
Παίζουν: Γιάννης Ζωγράφος, Κατερίνα Λουδιανού, Λευτέρης Τσίτας, Μάνος Τσούτης.
Info: Θέατρο Παραμυθίας, Παραμυθίας 27 και Μυκάλης, Κεραμεικός 210 3457904. Κάθε Σάββατο, στις 21:30.
Το τελευταίο τραγούδι του Έλβις στο Χαλάνδρι
Η ταινία του Βασίλη Ραΐση Το τελευταίο τραγούδι του Έλβις (α’ Βραβείο της Επιτροπής «Ψηφιακός Αλέξανδρος» και Βραβείο Κοινού στο 50ό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης – Τμήμα Digitalwave), θα παρουσιαστεί στο Χαλάνδρι την Τρίτη, 12 Μαρτίου, στις 19:30 στον Χώρο Διαλόγου Αβέρωφ 7Α.
Η ταινία που γυρίστηκε από το καλοκαίρι του 2008 ώς το καλοκαίρι του 2009, με μηδενικό μπάτζετ, ερασιτέχνες ηθοποιούς και με την εθελοντική προσφορά τεχνικών, ήταν από την αρχή σχεδιασμένο να διανέμεται ελεύθερα στο Διαδίκτυο.
Η προβολή στο Χαλάνδρι θα γίνει παρουσία του σκηνοθέτη και άλλων συντελεστών της ταινίας. Πέρα από το ίδιο το έργο που, σύμφωνα με την Κριτική Επιτροπή του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ξεχώρισε «για τη γοητευτική και αβίαστη διήγηση, την υιοθέτηση στοιχείων αυτοσχεδιασμού αλλά και ντοκιμαντερίστικης παρατήρησης και τη σύνθεση μιας φρέσκιας και ειλικρινούς προσέγγισης στο είδος της ρομαντικής κωμωδίας», έχει ενδιαφέρον η συζήτηση που θα αγγίξει και θέματα για την καλλιτεχνική δημιουργία σε μια δύσκολη εποχή….
