Η Ελλάδα ως φιλμ νουάρ
Ώρες-ώρες νομίζω ότι ζω ένα σκοτεινό νουάρ μυθιστόρημα. Μικρές λάμψεις αισιοδοξίας που και που, αλλά γενικά το χρώμα που κυριαρχεί είναι το γκρι. Όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης έχουν ροκανίσει σιγά- σιγά τα όνειρά μας. Το παλεύουμε βεβαίως. Απόδειξη ότι υπάρχει αυτή η εφημερίδα και οι άνθρωποι που κάθε βδομάδα δίνουν το ραντεβού τους γράφοντας, διαβάζοντας ή και τα δυο.
Υπάρχουν οι άνθρωποι που δίνουν τις μάχες τους στα πιο ετερόκλητα πόστα. Εκπαιδευτικοί που με δυσκολία τα βγάζουν πέρα, αλλά προσπαθούν να δώσουν ό,τι καλύτερο μπορούν στους μαθητές τους.
Γιατροί που, μέσα σε όλο και πιο δύσκολες συνθήκες, δίνουν τις μάχες τους και τόσο εύκολα το ξεχνάμε όταν γίνουν όλα περαστικά.
Δημοσιογράφοι που ακόμη προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους.
Εργάτες και υπάλληλοι που δουλεύουν σκληρά και κρατάνε την ανθρωπιά τους.
Μπαμπάδες και μαμάδες που, κόντρα στον καιρό, μεγαλώνουν τα παιδιά τους όσο καλύτερα μπορούν.
Μαθητές και φοιτητές που δεν το βάζουν κάτω. Ερευνούν και δημιουργούν. Διαβάζουν, πέρα από τα ασφυκτικά πλαίσια του εκπαιδευτικού μηχανισμού.
Βιβλιοθηκάριοι που κρατάνε τη σπίθα αναμμένη. Μαζεύουν μικρούς και μεγάλους σε χώρους φιλόξενους. Δεν έχει να κάνει με τη δουλειά ή το ωράριο.
Άνθρωποι ερωτεύονται, κατεβαίνουν στον δρόμο, χαζεύουν το ηλιοβασίλεμα σε μια παραλία, εκπλήσσονται από το ηλιοβασίλεμα πάνω στις λεωφόρους που τεμαχίζουν την πόλη.
Αυτά λέω στον εαυτό μου.
Όμως υπάρχει μια κυρίαρχη δυσοσμία. Κάτι που σαν σκοτεινό κατακάθι του καφέ σε εμποδίζει να χαρείς απόλυτα.
Κάτι όμορφο σου έχει συμβεί. Χαμογελάς μόνος σου. Και τότε μπαίνεις, ας πούμε, στον Ηλεκτρικό και ο ένας επαίτης μετά τον άλλο μπαίνουν στα βαγόνια.
Ποιος λέει αλήθεια και ποιος ψέματα;
Μικρά παιδιά με πλαστικό ποτηράκι που το τείνουν προς το μέρος σου, αξιοπρεπείς ηλικιωμένοι, νεαροί με εγκαύματα στο πρόσωπο, μητέρες με παιδιά στην αγκαλιά, ναρκομανείς και αλκοολικοί…
Μετά πέφτεις στις μπάρες και τα νέα ηλεκτρονικά εισιτήρια. Που νιώθεις ότι έγιναν μόνο και μόνο για να πάρουν το έργο οι κολλητοί των κολλητών…
Γιατί πάνω από την πόλη, όπως ήδη τα έχει δείξει ο Ντασέν σε ταινίες όπως η Πόλη και η νύχτα , τα έχει γράψει ο Ρέιμον Τσάντλερ, τα έχει αναδείξει ο Όρσον Ουέλς, υπάρχει ένα φάντασμα. Και δεν είναι το φάντασμα του κομμουνισμού.
Είναι το φάντασμα του καπιταλισμού. Που δείχνει το απεχθές του πρόσωπο, αλλά μας κάνει και μέρος της κόλασης.
Επιχειρηματίες με σκοτεινό παρελθόν και παρόν ελέγχουν χωρίς προσχήματα τον Τύπο, νευραλγικούς τομείς της οικονομίας, το ποδόσφαιρο… Και αυτή είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Όλα τα έχει το κοκτέιλ μέσα στη καινούργια ηγετική ομάδα που έχει αναλάβει τα ηνία της χώρας.
Πολιτικοί γεμάτοι κυνισμό δίνουν όπλα στο δολοφονικό καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας. Πριν από μια δεκαετία ποιος θα τολμούσε -όχι να κάνει τις μπίζνες, γιατί αυτές πάντα γίνονταν στα σκοτεινά- αλλά να μη νιώσει ούτε την ανάγκη να κρυφτεί;
Ζούμε σε μια χώρα βγαλμένη από κάποιο φιλμ νουάρ.
Και γύρω βλέπουμε αρρώστιες να εξαπλώνονται. Καρκίνος, που τρώει τους ανθρώπους. Καρδιά. Που τους προδίδει. Και δήθεν δεν υπάρχουν ένοχοι.
Πρέπει να σπάσουμε αυτόν τον φαύλο κύκλο που μας σκοτώνει σιγά -σιγά. Να ρίξουμε χρώμα στο μαύρο.
Αλλά πώς; Μακάρι να ήξερα. Ίσως αν ο καθένας από εμάς βάλει μια ψηφίδα…
Μυθοπλασία και ενηλικίωση
Τη Δευτέρα, 4 Δεκεμβρίου στις 8.30, στο καφέ Λέλος στο Κουκάκι, η Λέσχη Ανάγνωσης Φάλαινα μας καλεί σε μια μοναδική performance, όπου ο λόγος δίνεται στη νέα ποιητική γενιά, με τα βιβλία:
– Δανάη Σιώζιου: Χρήσιμα παιδικά παιχνίδια (2016), εκδ. Αντίποδες
– Παυλίνα Μάρβιν: Ιστορίες απ’ όλον τον κόσμο μου (2017), εκδ. Κίχλη
Ο τίτλος που έχει δοθεί είναι «Μυθοπλασία και ενηλικίωση». Σημειώνω ότι η Δανάη Σιώζιου τιμήθηκε
πρόσφατα από την Εταιρεία Συγγραφέων με το βραβείο ποίησης.
Ίσως αυτή να είναι μια από τις ψηφίδες που γράφ
ω πιο πάνω. Νέοι άνθρωποι που ζουν την περιπέτεια της ποίησης και δημιουργούν αξιόλογα έργα…
Η Λέσχη Ανάγνωσης Φάλαινα ήταν μια ιδέα της φιλολόγου Ιωάννας Κυριακίδου και του συγγραφέα Δημήτρη Τανούδη.
Πληροφορίες: Καφέ Ο Λέλος, Τρίπου 2, Κουκάκι, τηλ. 21 0920 0026
