Του Δημήτρη Υφαντή
Η μαζική αποστασία των πολιτών από το δικομματισμό καταγράφεται με αλματώδη δυναμική και αλλάζει άρδην το τοπίο.
Δεν πρόκειται βέβαια για δημοσκοπικό φαινόμενο. Είχαν προηγηθεί οι συνήθεις απόπειρες χειραγώγησης με την ανακοίνωση των μέτρων, την ομοβροντία κυριακάτικων μετρήσεων που παρουσίασε μια εξόφθαλμα ψευδή εικόνα της λαϊκής θέλησης, όπου ούτε λίγο ούτε πολύ, ο «ασθενής λαός» ήταν έτοιμος να καταπιεί το πικρό χάπι των μέτρων «για το καλό του».
Πλέον τα δεδομένα είναι εντυπωσιακά και αδιαμφισβήτητα
Στο κενό η πολιτική απάτη του αιώνα
Οι στημένες εκλογές του Οκτώβρη με τη λιποταξία και την παράδοση-παραλαβή του Καραμανλή στον Παπανδρέου, ήταν η πρώτη πράξη. Ο κάθε νοήμων πολίτης αντιλαμβάνεται τι «παίχτηκε». Τρεις κυρίως οι στοχεύσεις απ’ ευθείας στα μυαλά και στις καρδιές του λαού. Πρώτον: για όλα φταίει η φαύλη νεοδημοκρατική περίοδος. Δεύτερον: η τρομοκρατικά διλληματική επιβολή της τριπλής κατοχής, ως μόνης λύσης εθνικής σωτηρίας. Τρίτον: η εμπέδωση της κατάστασης «έκτατης ανάγκης», στο γύψο όχι μόνο τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα αλλά και η δημοκρατία, όποιος αντιδρά, είναι «αντεθνικό στοιχείο» και «εχθρός της πατρίδας».
Δεν άργησε να ξεσπάσει η συσσωρευμένη λαϊκή δυσαρέσκεια, που πλέον μετατρέπεται σε γενικευμένη οργή και απόρριψη μιας εικοσαετούς πολιτικής:
-η συντριπτική πλειοψηφία απορρίπτει το πακέτο. Πώς είναι δυνατόν αφού βαφτίστηκε μονόδρομος;
-οι ευθύνες αποδίδονται συλλήβδην στο δικομματικό σύστημα. Πώς είναι δυνατόν όταν για όλα πρέπει να φταίει ο ανίκανος Καραμανλής και ο αστοιχείωτος Αλογοσκούφης;
-η κυβέρνηση των 7 μηνών αποδοκιμάζεται με πρωτοφανή ποσοστά. Πώς είναι δυνατόν όταν μόνο φωτοστέφανο δεν φορούν τα ΜΜΕ στους σωτήρες μας, τους Παπανδρέου και Παπακωσταντίνου, κάθε φορά που μας νουθετούν σε άπταιστα αγγλικά;
Έχει ενδιαφέρον το πώς συμπυκνώνει, με βάση δεδομένα προηγούμενων κυβερνήσεων, τις πρόσφατες «λαμπρές» επιδόσεις της κυβέρνησης ο έμπειρος κοινωνικός ερευνητής και επικεφαλής της Public Issue ,μιας από τις πιο έγκυρες εταιρείες κοινωνικών ερευνών, ο Γ. Μαυρής: «Η κυβερνητική ικανότητα του ΠΑΣΟΚ τίθεται σε αμφισβήτηση. Η ικανοποίηση από την κυβέρνηση (22%) κατακρημνίζεται (-9%) και προσεγγίζει ταχύτατα το κρίσιμο ποσοστό κοινωνικής αποδοχής 20%.
Εχει αποδειχθεί, ιστορικά, ότι εάν ένα κόμμα βρεθεί κάτω από αυτό, τότε η παραμονή του στην κυβερνητική εξουσία καθίσταται ευάλωτη.
Ο Γ. Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ δείχνουν να έχουν μηδενίσει την όποια ευεργετική επίδραση άσκησε υπέρ τους το εκλογικό αποτέλεσμα του περασμένου Οκτωβρίου.
Το πολιτικό και επικοινωνιακό κεφάλαιο που αποκτήθηκε λόγω της συντριβής της Ν.Δ. έχει πλέον εξαερωθεί.» (Καθημερινή 16/5)
Τόσο ραγδαία πτώση και φθορά τη κυβέρνησης στην οποία το σύστημα έχει ποντάρει –στην περίπτωσή μας όχι μόνο μεταφορικά- «όλα τα λεφτά», για να φέρει σε πέρας το πρωτοποριακό νεοφιλελεύθερο πείραμα της σύνθλιψης μίας χώρας σε συνθήκες βαθιάς παγκόσμιας κρίσης και ύφεσης, με όχημα ένα άκαμπτο νόμισμα! Αλλά έχουν εναλλακτική λύση;
Χωρίς σταθερά το πολιτικό σύστημα – Αγωνία για διέξοδο
Κοροϊδία, απάτη και ψευτιά λαμβάνουν ό,τι τους αξίζει. Το σύστημα τρίζει στο πιο βασικό σημείο στήριξής του. Τη νομιμοποίησή του στη λαϊκή συνείδηση.
Η ανακύκλωση της πολιτικοεπιχειρηματικής διαπλοκής επιδιώκεται μέσω των αλληλοκατηγοριών, της καθαρσιολογίας, της κλεπτολογίας και της σκανδαλολαγνείας, φτηνά και πολυχρησιμοποιημένα εργαλεία διαστροφής της λαϊκής θέλησης. Η ΝΔ και το ΛΑΟΣ αναδεικνύονται πρόθυμοι συνεταίροι της κυβέρνησης. Κι απ’ την άλλη το κλεπτοκρατικό, παρασιτικό, μεταπρατικό, ντόπιο κεφάλαιο σε ρόλο δημόσιου κατήγορου. Σαν τις ύαινες αισθάνονται τώρα ότι είναι ώρα τους.
Η απόρριψη έχει χρώμα. Όταν στοχοποιείται το κυρίαρχο μοντέλο άσκησης δικομματικής πολιτικής της εικοσαετίας, αυτό που στοχοποιείται είναι το νεοφιλελεύθερο μοντέλο στις βασικές του πτυχές. Δεν στοχοποιούνται οι «τεμπέληδες» του Δημοσίου, ούτε οι «πλαστές» συντάξεις, ούτε ο «κρατισμός», ούτε το «κακό το ριζικό μας». Όποιος έχει στοιχειώδη λογική το αντιλαμβάνεται και είναι πολλοί, πάρα πολλοί αυτοί που δεν έχουν πέσει ακόμη θύματα της ηλεκτρονικής λοβοτομής στην οποία μεθοδευμένα και καθημερινά μας υποβάλλουν. Αυτό αποδείχτηκε, διαλύοντας ψευδαισθήσεις και φαντασιώσεις, στις 5 του Μάη αλλά και στις κοινωνικές έρευνες.
«Να φύγουν όλοι-δεν πληρώνουμε», αυτά τα δύο συνθήματα συμπυκνώνουν όχι μόνο οργή αλλά και αναζήτηση αντιστροφής της πορείας. Που άλλού μπορεί να αναζητηθεί η διέξοδος παρά στην Αριστερά;
Κι όμως μέσα στην άνοιξη των κοινωνικών αντιστάσεων καταγράφεται δημοσκοπικός χειμώνας για την υπαρκτή Αριστερά-, κι είναι κι αυτή μία αξιόπιστη δυστυχώς καταγραφή. Και η Αριστερά λαμβάνει ό,τι της αξίζει. Γιατί δεν εμπνέει, δεν προωθεί και δεν αναπτύσσει τους αγώνες, αλλά εξαντλείται σε μαζικές αλλά περιχαρακωμένες εκδηλώσεις κομματικής αυτοεπιβεβαίωσης και επίδειξης, ενώ στην κοινωνία που αναζητά απαντήσεις, απευθύνονται γενικές εξαγγελίες περί «λαϊκής εξουσίας». Αυτή είναι η περίπτωση της ηγεσίας του ΚΚΕ.
Γιατί δεν εγκαταλείπει επιτέλους τους δογματισμούς του αδιέξοδου ευρωπαϊσμού κι έτσι δεν διατυπώνει μία μάχιμη εναλλακτική διέξοδο, την ίδια στιγμή που ο πολιτικός λόγος και η πρακτική της δεν σπάει οριστικά τα δεσμά με το πολιτικό κατεστημένο του δικομματικού καρτέλ, αδυνατώντας να ζυμωθεί και να συγχωνευτεί με το ρεύμα της ογκούμενης αντίστασης. Αυτή είναι η περίπτωση της ηγεσίας του ΣΥΝ.
Το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα θα αναζητήσει μέσα από μεταμφιέσεις και ανακατατάξεις τη μόνη οδό διαφυγής, καθώς οι όποιοι δεσμοί του με το λαό έχουν διαρραγεί: τη μετατροπή της οργής σε μαζική εξορία εκτός της πολιτικής και κοινωνικής δράσης, στην παθητικοποίηση και την απογοήτευση, στο μίζερο ατομισμό και ακόμη παραπέρα στην παρανομία για όσους οικοδομούν αντιστάσεις. Οι ευθύνες για την Αριστερά είναι αυτονόητα θεμελιώδεις και ιστορικές.
