«Στοχοποιείται όποιος αγωνίζεται και διεκδικεί τα δικαιώματά του, όποιος αρνείται να υποταχθεί στη δυστυχία που ετοιμάζουν», ανέφερε ανακοίνωση των βουλευτών Κρήτης του ΣΥΡΙΖΑ το 2012 για τη δίωξη των 12 φοιτητών του Φυσικού Τμήματος, την οποία χαρακτήριζαν τότε «πολιτική δίωξη» και ζητούσαν να σταματήσει άμεσα.
Από τότε έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Η φέρελπις αριστερή αντιπολίτευση έφτασε στη ζηλευτή θέση της «κυβερνώσας Αριστεράς», αλλά δεκάδες πολίτες συνεχίζουν να κάθονται στο εδώλιο του κατηγορημένου για τη συμμετοχή τους σε αντιμνημονιακές κινητοποιήσεις των τελευταίων χρόνων.
Ζούμε μεγάλες ημέρες. Ημέρες Αριστεράς και δημοκρατίας. Οι δώδεκα φοιτητές του Φυσικού Τμήματος, κόσμος που συμμετείχε στις παρελάσεις του λαού, αγωνιστές του κινήματος ενάντια στα διόδια, μέλη εργατικών σωματείων όπως το προεδρείο του Συνδικάτου ΙΓΜΕ που δικάζεται πάλι την ερχόμενη Δευτέρα, ενώ πριν τρεις μήνες καταδικάστηκε σε 6μηνη φυλάκιση για διατάραξη οικιακής ειρήνης. Ο κατάλογος είναι ατέλειωτος και το ερώτημα εύλογο: Υφίσταται το δικαίωμα στον πολιτικό λόγο και αγώνα; Ποιος είναι ο χαρακτήρας της δημοκρατίας σε μια χώρα υπό επιτροπεία και μνημονιακό καθεστώς; Πώς μπορεί το αίτημα μια ουσιαστικής δημοκρατίας να μπει σήμερα μαζικά από περισσότερο κόσμο;
Αρκεί μια συμπαράσταση για την τιμή των όπλων; Αρκούν νέες ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ -άλλο το κόμμα, άλλο η κυβέρνηση- ενάντια στην ποινικοποίηση των αγώνων; Αρκεί η παρουσία του υπουργού και του αντιπεριφερειάρχη της κ. Δούρου στη δίκη των αγωνιστών ενάντια στα διόδια; Δεν θα περίμενε κανείς ο κ. Σπίρτζης να καταργούσε τις ρυθμίσεις Ρέππα-Βορίδη που ποινικοποίησαν το κίνημα κατά των διοδίων, όπως είχε δεσμευτεί ρητά η παρούσα κυβέρνηση, και να σταματήσει την ασύδοτη δράση των εταιριών που λυμαίνονται τις εθνικές οδούς;
Τώρα «που πέρασαν ανεπιστρεπτί οι μαύρες ημέρες της Δεξιάς» δεν θα έπρεπε να έχουν μπει στο αρχείο όλες αυτές οι υποθέσεις, ξεκάθαρα πολιτικών διώξεων ανθρώπων που σήκωσαν στην πλάτη τους χωρίς να φοβηθούν τις συνέπειες τον αντιμνημονιακό λαϊκό αγώνα; Ή μήπως όταν ήμασταν αντιπολίτευση μπορούσαμε να παρεμβαίνουμε στο έργο της Δικαιοσύνης, ενώ τώρα όχι; Ο τρόπος υπάρχει θεσμικά και νομότυπα να σταματήσουν να ταλαιπωρούνται δικαστικά τόσες δεκάδες άνθρωποι.
Τελικά, οι προς παραδειγματισμόν δίκες και το μήνυμα ότι οι αγώνες και οι διεκδικήσεις είναι επικίνδυνα πράγματα που μπορεί να σε οδηγήσουν στα χέρια του νόμου ίσως είναι χρήσιμα εργαλεία και για την «κυβερνώσα αριστερά». Γιατί, στο σημείο πολιτικής και κοινωνικής διάλυσης που έχουν φέρει τη χώρα τα 6 χρόνια μνημονίου και με το μνημονιακό καθεστώς συνεχώς να βαθαίνει, οι επόμενοι αγώνες θα είναι όχι μόνο αναπόφευκτοι αλλά και πολύ πιο μαζικοί και επίμονοι.
Ρούλα Μουτσέλου
