Πώς διαμορφώνεται το… ανατριχιαστικό τοπίο.
Οι πολιτικές εξελίξεις της εβδομάδας στιγματίστηκαν από την οσμή του αίματος. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Στους… διαδρόμους του Λουξεμβούργου και του Μαξίμου, αλλά και στους δρόμους της Αθήνας διαμορφώνεται ένα ανατριχιαστικά ξεκάθαρο τοπίο.
Όσα ακολούθησαν μετά τη σύσκεψη του Λουξεμβούργου, όπου το μέλλον της χώρας δοκιμάστηκε στην κλίνη του Προκρούστη, στην ένταση των αμερικανογερμανικών και ενδοευρωπαϊκών αντιθέσεων, προδίδουν την αναμενόμενη επιτάχυνση των πολιτικών εξελίξεων και το κυριότερο, την αδιαπραγμάτευτη κατεύθυνση αυτών των εξελίξεων. Το «ξεπέταγμα» Λοβέρδου συνοδεύτηκε, άμεσα, από την εφ’ όλης της ύλης παρέμβαση της «συντρόφισσας» Διαμαντοπούλου. Την επομένη, στο άτυπο Υπουργικό Συμβούλιο ο Ευ. Βενιζέλος έσπευσε να «πάρει τον αφρό», θέτοντας ζήτημα «πολιτικής διεύθυνσης» της χώρας. Δημόσιες εξηγήσεις δόθηκαν εκ των υστέρων, ενώ το πρωθυπουργικό κέντρο -αμήχανο ή εύγλωττα σιωπηλό;- επέλεξε να διαρρεύσει τη δυσαρέσκειά του.
Οι εκλεκτοί της τρόικας ακριβώς γιατί εκτελούν πιστά τα συμβόλαια διάλυσης του ΕΣΥ και της δημόσιας παιδείας, έχουν το ελεύθερο να κάνουν υποδείξεις στον πρωθυπουργό και να θέτουν ωμά ολόκληρη την ατζέντα του επόμενου σταδίου αφαίμαξης της χώρας και της κοινωνίας, όπως κι αν αυτό βαφτιστεί. Ο μανδύας της «έκτακτης ανάγκης εθνικής σωτηρίας» συμπιέζει τους πάντες, από το «βαθύ» ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ., ώς τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, που αυταπατώνται ότι μπορούν να αντιπολιτεύονται ή να διαπραγματεύονται με βάση μεταπολιτευτικά ήθη και έθιμα.
Οι ναυαρχίδες του εγχώριου μεταπρατισμού Βήμα και Καθημερινή, ο ΣΕΒ και ο Προβόπουλος διατάζουν κοφτά: «σοβαρευτείτε, τελειώσανε τα ψέματα», οι… φωστήρες Λοβέρδος και Διαμαντοπούλου στο ρόλο του λαγού, ο Βενιζέλος βάζει πλάτη κι ο πρωθυπουργός -μάλλον ως ώρας- διευκολύνεται να εμφανιστεί αυτός ηγεμονικά στη νέα καθεστωτική στροφή της ληστρικής αναδιάρθρωσης κι ενός επαχθέστερου Μνημονίου χωρίς επιστροφή και δίχως τέλος. Σε αυτή τη φάση, το ύπουλο παιχνίδι με τους 180 βουλευτές που δεν ξεκαθαρίζει η κυβέρνηση, μέχρι τελευταία στιγμή, εντείνει το στρίμωγμα Σαμαρά, ενώ μπορεί να αποτελέσει το σκαλοπάτι για σενάρια και μαγειρέματα, όχι απαραίτητα με τη μεσολάβηση εκλογών. Στις ίδιες δημοσκοπήσεις, όπου η συγκυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ συγκεντρώνει ποσοστά κάτω του 20%, η λύση κυβέρνησης προσωπικοτήτων-τεχνοκρατών υποστηρίζεται με ποσοστά άνω του 50%! Άραγε, ποιοι εκτός του δικομματισμού και των ποικίλης απόχρωσης προθύμων θα στηρίξουν αυτή την κυβέρνηση, μια και τυπικά ακόμη λειτουργεί το Κοινοβούλιο; Ψιλά γράμματα για όσους βαυκαλίζονται κι οι ίδιοι με την ωμή προπαγάνδα που εξαπολύουν τα Μέσα χειραγώγησης που διευθύνουν.
Δεν υφίστανται πλέον ούτε «κόκκινες γραμμές», ούτε όρια, ούτε διαπραγμάτευση, ούτε δικαιώματα. Το καταλάβαμε πολύ καλά στις 11 Μάη. Είπαμε: το τοπίο γοργά αποκτά μία απειλητικά παγερή καθαρότητα…
Οι συγκρούσεις Πάγκαλου – Βενιζέλου και Ραγκούση-Λοβέρδου επιβεβαιώνουν τις άλυτες αντιφάσεις μιας μετέωρης κυβέρνησης. Αυτός είναι ο λόγος που αποδεικνύεται αδίστακτη στο να εκμεταλλευτεί ακραίες καταστάσεις κοινωνικού αυτοματισμού, όπως οι δολοφονικές επιθέσεις κατά των μεταναστών στο κέντρο της Αθήνας, ενώ πυροδοτεί την εγκληματική αποχαλίνωση της αστυνομικής βίας. Σε κάθε περίπτωση είναι υποθηκευμένη η θητεία της στην ποδηγέτηση από τα πραγματικά αφεντικά της τρόικας που, απροκάλυπτα, προσημειώνουν τις διάδοχες λύσεις.
Είναι, όμως, άλλης τάξης η ουσία του πολιτικού ζητήματος. Η μόνη προωθητική δύναμη του Μνημονίου είναι το ολοκαύτωμα μίας κοινωνίας που ήδη επιβιώνει οριακά. Η αγανάκτηση του λαού, πηγαία απέναντι στην καθημερινή ασφυξία και σε όλους όσοι έφεραν τη χώρα ώς εδώ, στοιχειώνει τις μεθοδεύσεις των ξένων τοποτηρητών και των ντόπιων προθύμων. Αυτομάτως τα διλήμματα που προκύπτουν -ριζικά και ζωτικά- αντιστρέφονται, κεντρίζοντας το αριστερό άκρο του πολιτικού σκηνικού.
Όσα ακολούθησαν μετά τη σύσκεψη του Λουξεμβούργου, όπου το μέλλον της χώρας δοκιμάστηκε στην κλίνη του Προκρούστη, στην ένταση των αμερικανογερμανικών και ενδοευρωπαϊκών αντιθέσεων, προδίδουν την αναμενόμενη επιτάχυνση των πολιτικών εξελίξεων και το κυριότερο, την αδιαπραγμάτευτη κατεύθυνση αυτών των εξελίξεων. Το «ξεπέταγμα» Λοβέρδου συνοδεύτηκε, άμεσα, από την εφ’ όλης της ύλης παρέμβαση της «συντρόφισσας» Διαμαντοπούλου. Την επομένη, στο άτυπο Υπουργικό Συμβούλιο ο Ευ. Βενιζέλος έσπευσε να «πάρει τον αφρό», θέτοντας ζήτημα «πολιτικής διεύθυνσης» της χώρας. Δημόσιες εξηγήσεις δόθηκαν εκ των υστέρων, ενώ το πρωθυπουργικό κέντρο -αμήχανο ή εύγλωττα σιωπηλό;- επέλεξε να διαρρεύσει τη δυσαρέσκειά του.
Οι εκλεκτοί της τρόικας ακριβώς γιατί εκτελούν πιστά τα συμβόλαια διάλυσης του ΕΣΥ και της δημόσιας παιδείας, έχουν το ελεύθερο να κάνουν υποδείξεις στον πρωθυπουργό και να θέτουν ωμά ολόκληρη την ατζέντα του επόμενου σταδίου αφαίμαξης της χώρας και της κοινωνίας, όπως κι αν αυτό βαφτιστεί. Ο μανδύας της «έκτακτης ανάγκης εθνικής σωτηρίας» συμπιέζει τους πάντες, από το «βαθύ» ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ., ώς τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, που αυταπατώνται ότι μπορούν να αντιπολιτεύονται ή να διαπραγματεύονται με βάση μεταπολιτευτικά ήθη και έθιμα.
Οι ναυαρχίδες του εγχώριου μεταπρατισμού Βήμα και Καθημερινή, ο ΣΕΒ και ο Προβόπουλος διατάζουν κοφτά: «σοβαρευτείτε, τελειώσανε τα ψέματα», οι… φωστήρες Λοβέρδος και Διαμαντοπούλου στο ρόλο του λαγού, ο Βενιζέλος βάζει πλάτη κι ο πρωθυπουργός -μάλλον ως ώρας- διευκολύνεται να εμφανιστεί αυτός ηγεμονικά στη νέα καθεστωτική στροφή της ληστρικής αναδιάρθρωσης κι ενός επαχθέστερου Μνημονίου χωρίς επιστροφή και δίχως τέλος. Σε αυτή τη φάση, το ύπουλο παιχνίδι με τους 180 βουλευτές που δεν ξεκαθαρίζει η κυβέρνηση, μέχρι τελευταία στιγμή, εντείνει το στρίμωγμα Σαμαρά, ενώ μπορεί να αποτελέσει το σκαλοπάτι για σενάρια και μαγειρέματα, όχι απαραίτητα με τη μεσολάβηση εκλογών. Στις ίδιες δημοσκοπήσεις, όπου η συγκυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ συγκεντρώνει ποσοστά κάτω του 20%, η λύση κυβέρνησης προσωπικοτήτων-τεχνοκρατών υποστηρίζεται με ποσοστά άνω του 50%! Άραγε, ποιοι εκτός του δικομματισμού και των ποικίλης απόχρωσης προθύμων θα στηρίξουν αυτή την κυβέρνηση, μια και τυπικά ακόμη λειτουργεί το Κοινοβούλιο; Ψιλά γράμματα για όσους βαυκαλίζονται κι οι ίδιοι με την ωμή προπαγάνδα που εξαπολύουν τα Μέσα χειραγώγησης που διευθύνουν.
Δεν υφίστανται πλέον ούτε «κόκκινες γραμμές», ούτε όρια, ούτε διαπραγμάτευση, ούτε δικαιώματα. Το καταλάβαμε πολύ καλά στις 11 Μάη. Είπαμε: το τοπίο γοργά αποκτά μία απειλητικά παγερή καθαρότητα…
Οι συγκρούσεις Πάγκαλου – Βενιζέλου και Ραγκούση-Λοβέρδου επιβεβαιώνουν τις άλυτες αντιφάσεις μιας μετέωρης κυβέρνησης. Αυτός είναι ο λόγος που αποδεικνύεται αδίστακτη στο να εκμεταλλευτεί ακραίες καταστάσεις κοινωνικού αυτοματισμού, όπως οι δολοφονικές επιθέσεις κατά των μεταναστών στο κέντρο της Αθήνας, ενώ πυροδοτεί την εγκληματική αποχαλίνωση της αστυνομικής βίας. Σε κάθε περίπτωση είναι υποθηκευμένη η θητεία της στην ποδηγέτηση από τα πραγματικά αφεντικά της τρόικας που, απροκάλυπτα, προσημειώνουν τις διάδοχες λύσεις.
Είναι, όμως, άλλης τάξης η ουσία του πολιτικού ζητήματος. Η μόνη προωθητική δύναμη του Μνημονίου είναι το ολοκαύτωμα μίας κοινωνίας που ήδη επιβιώνει οριακά. Η αγανάκτηση του λαού, πηγαία απέναντι στην καθημερινή ασφυξία και σε όλους όσοι έφεραν τη χώρα ώς εδώ, στοιχειώνει τις μεθοδεύσεις των ξένων τοποτηρητών και των ντόπιων προθύμων. Αυτομάτως τα διλήμματα που προκύπτουν -ριζικά και ζωτικά- αντιστρέφονται, κεντρίζοντας το αριστερό άκρο του πολιτικού σκηνικού.
Δ.Υ.
Σχόλια
