Ο εκνευρισμός των Κινέζων, που είχαν εξαρχής αντιδράσει αρνητικά στα γυμνάσια, κορυφώθηκε με την αποστολή του πυρηνοκίνητου αεροπλανοφόρου «Τζορτζ Ουάσιγκτον» στην Κίτρινη Θάλασσα. Παράλληλα, η πρόσκληση Βιετναμέζων αξιωματικών στο αεροπλανοφόρο στα ανοιχτά της Θάλασσας της Νότιας Κίνας (8/8) και η επίσκεψη αμερικανικού καταδρομικού σε λιμάνι του Βιετνάμ σε συνδυασμό με δημοσιεύματα στον αμερικανικό Τύπο περί ανάγκης προστασίας των χωρών της Νότιας Ασίας έναντι της ανόδου της Κίνας έχουν προκαλέσει σοβαρές αντιδράσεις.
«Ο κινεζικός λαός αισθάνεται σύγχυση σχετικά με τα κίνητρα πίσω από τις ασκήσεις στη Βορειοανατολική Ασία και τις απροκάλυπτες παρεμβάσεις των ΗΠΑ στις εδαφικές διαφορές της Κίνας με χώρες της ΝΑ Ασίας στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας», γράφει στην China Daily (18/8) ο Τάο Βενζάο, μέλος του Ινστιτούτου Σινο-αμερικανικών σχέσεων.
Για ηγεμονική στάση, διπλωματία των κανονιοφόρων και μονομερή πολιτική μιλά ο υποστράτηγος Λούο Γουάν (Λαϊκή Ημερησία, 13/8), ως διαχρονικά χαρακτηριστικά της παγκόσμιας στρατηγικής των ΗΠΑ.
«Η κινεζική κυβέρνηση έχει δηλώσει επανειλημμένως ότι αντιτίθεται σθεναρά στις δραστηριότητες πολεμικών πλοίων στην Κίτρινη Θάλασσα και σε άλλα ύδατα έξω από τις ακτές της Κίνας, που επηρεάζουν τα κινεζικά συμφέροντα ασφαλείας… Ωστόσο οι ΗΠΑ προκαλούν την Κίνα».
Απάντηση στην αλαζονεία
Την αλαζονική στάση των Αμερικανών, που δήλωσαν διά στόματος εκπροσώπου τους ότι «ουδείς δικαιούται να επεμβαίνει στις αμερικανο-κορεατικές στρατιωτικές ασκήσεις» αναδεικνύει ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στην κινεζική εφημερίδα Zaobao (18/7) με την εξής παρέμβαση:
«Ο καλύτερος τύπος αντίδρασης και εναντίωσης στις κοινές στρατιωτικές ασκήσεις ΗΠΑ-Κορέας είναι να αναγγελθεί ότι η Κίνα αναλαμβάνει να οργανώσει τις δυνάμεις της Κούβας και άλλων κρατών για να εισέλθουν στα αμερικανικά χωρικά ύδατα και να πραγματοποιήσουν στρατιωτικές ασκήσεις, με βάση την αμερικανική λογική ότι “ουδείς δικαιούται να παρέμβει σ’ αυτές” και ότι αυτό “δεν θα έπρεπε να εκλαμβάνεται ως απειλή από την Αμερική”».
Σε πιο επίσημη γλώσσα, ο Λούο Γουάν παρατηρεί τα εξής σχετικά με τη διπλωματία των κανονιοφόρων που ακολουθεί η αμερικανική κυβέρνηση: «Το καλύτερο παράδειγμα είναι η κεντρική ιδέα του Προγράμματος Ναυτικών Επιχειρήσεων που ενέκρινε ο Αμερικανός πρόεδρος τον περασμένο Μάιο, το οποίο περιέγραφε παραστατικά τα αμερικανικά “ναυτικά ενδιαφέροντα”: σύμφωνα μ’ αυτό, οι ναυτικές δυνάμεις των ΗΠΑ θα αναπτύξουν έξι βασικές ικανότητες: της απανταχού παρουσίας, της αποτροπής, της θαλάσσιας ασφάλειας, του ελέγχου των θαλασσών, της προβολής ισχύος και της ανθρωπιστικής βοήθειας». Τι υψιπετής γλώσσα! Ειρωνεύεται ο Κινέζος αξιωματούχος, επισημαίνοντας ότι όπου έχει εμπλακεί η Αμερική σε παγκόσμιες υποθέσεις έχει κάνει τα πράγματα πολύ χειρότερα. «Η απανταχού παρουσία σημαίνει ότι οι ΗΠΑ μπορεί να στέλνουν τις κανονιοφόρους τους σε κάθε γωνιά του πλανήτη, να τυραννούν τους αδύναμους και να επεκτείνουν τα σύνορα ασφαλείας τους μέχρι το κατώφλι των άλλων… Μ’ αυτό τον τρόπο εντάσσουν την Κίτρινη Θάλασσα και τη Θάλασσα της Νότιας Κίνας στα δικά τους σύνορα ασφαλείας».
Από θέση ισχύος
Η Κίνα, η οποία κρατά το μέγιστο μέρος του εξωτερικού χρέους των Αμερικανών και πρόσφατα ξεπέρασε σε οικονομικό δυναμικό την Ιαπωνία, αισθάνεται πλέον ικανή να διατυπώνει ευθέως και επιτακτικά τις απόψεις της σε γενικότερα στρατηγικά θέματα. Στον κόσμο των καπιταλιστικών κρατών πρόκειται για φυσιολογική συνέπεια. Στο βαθμό που η Κίνα αναπτύσσει οικονομικά συμφέροντα και δραστηριότητες σε όλη την υδρόγειο, μοιραία θα ακολουθήσει και η στρατιωτική και πολιτική προβολή ισχύος.
Οι ρεαλιστές Κινέζοι γνωρίζουν, όμως, ότι η αμερικανική στρατιωτική ισχύς είναι απαράμιλλη και αυτό που διεκδικούν, τουλάχιστον άμεσα, είναι να εξαλείψουν τα εμπόδια που τίθενται στο δρόμο του δικού τους στρατιωτικού εκσυγχρονισμού, να μην αμφισβητηθεί ο ρόλος τους στην περιοχή της ΝΑ Ασίας και να διατηρήσουν ταυτόχρονα τη σινο-αμερικανική συνεργασία, αλλά χωρίς υποχωρήσεις. Ανησυχούν ωστόσο από τη διαβλεπόμενη αλλαγή στάσης των Αμερικανών στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας, που σηματοδοτήθηκε και από την ομιλία της Χ. Κλίντον στη σύνοδο του ASEAN, αλλά και από τη σκόπευση των τρεχόντων στρατιωτικών γυμνασίων.
Ο Φου Μενγκζί, του Κινεζικού Ινστιτούτου Σύγχρονων Διεθνών Σχέσεων, γράφει (China Daily 18/8): «Τα παλιομοδίτικα παιχνίδια στρατιωτικής συμμαχίας συνεχίζονται και τον 21ο αιώνα, αλλά η δυτική ρεαλιστική θεωρία για τις διεθνείς σχέσεις, που βασίζεται στην ισορροπία ισχύος, δεν μπορεί να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα του σημερινού μεταβαλλόμενου κόσμου, πολλώ δε μάλλον να αποδεχθεί τις διαμαρτυρίες έναντι της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας σε χώρες όπως η Ιαπωνία, η Νότια Κορέα και οι Φιλιππίνες, που είναι σύμμαχοι των Αμερικανών… Με την ανάμειξη στις διαφορές που υπάρχουν στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας και την όξυνση των προβλημάτων μεταξύ της Κίνας και των γειτόνων της, η Ουάσιγκτον στοχεύει να αναχαιτίσει το Πεκίνο και να εδραιώσει ξανά την παγκόσμια ηγεμονία της».
Θεωρώντας μάλιστα μη αναστρέψιμη την ιστορική άνοδο της Κίνας, υποστηρίζει ότι δεν θα έπρεπε να επιτρέψει σε κανέναν να βλάψει τα βασικά «εθνικά της συμφέροντα», τα οποία ερμηνεύονται με τον ίδιο ευρύ τρόπο που ερμηνεύουν και οι ΗΠΑ τα δικά τους.
Ιδού τι υποστηρίζει η Zaobao στο προαναφερθέν άρθρο: «Εκπαιδεύοντας το κινεζικό ναυτικό σε μακρινά ύδατα, μπορούμε να ενισχύσουμε τους δεσμούς μας με τις λατινοαμερικανικές χώρες και να ανταποδώσουμε τα ίσα στην Αμερική… Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι να επιδείξουμε τη σκληρή ισχύ μαζί με τη διπλωματική και πολιτισμική (ήπια) ισχύ μας. Συνδυάζοντας την πολιτική, στρατιωτική, πολιτισμική και οικονομική στρατηγική, θα είμαστε ικανοί να αντιμετωπίσουμε αυτούς που αντιτίθενται στην Κίνα και έχουν προχωρήσει σε εχθρικές επεμβάσεις στα κινεζικά εδάφη».
Πιο διπλωματικά ο Τάο Βενζάο γράφει: «Εφόσον η Κίνα αναπτύσσεται συνεχώς, οι σινο-αμερικανικές σχέσεις αναμένεται να υποστούν κάποιες προσαρμογές όσον αφορά τις περιφερειακές και παγκόσμιες υποθέσεις. Η επέκταση των εθνικών συμφερόντων της Κίνας υπογραμμίζει τη σημασία της παράκτιας ασφάλειας σε σχέση μ’ αυτά. Οι ΗΠΑ οφείλουν να αλλάξουν την από μακρού υπάρχουσα νοοτροπία τους έναντι της Κίνας, καθώς η χώρα αναπτύσσεται. Παραδείγματος χάρη, η Ουάσιγκτον δεν θα πρέπει να θεωρεί πλέον το Πεκίνο απλώς ως μια χερσαία δύναμη, το ναυτικό της οποίας πρέπει να περιορίζεται σε ένα ορισμένο θαλάσσιο εύρος».
