Οι συμφωνίες που υπογράφηκαν έγιναν δεκτές με πανηγυρισμούς από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ. Ο Γ. Παπανδρέου αναφέρθηκε στη «στρατηγική σχέση Ελλάδας-Κίνας», ενώ ο Κινέζος αντιπρόεδρος δήλωσε ότι «η Ελλάδα θα ξεπεράσει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει». Η εικόνα που προβάλλεται είναι ότι η Κίνα επενδύει στην Ελλάδα (άρα, να που υπάρχουν μεγάλες δυνάμεις που μας στηρίζουν) και στηρίζει την ελληνική οικονομία (άρα, να που υπάρχουν θετικές οικονομικές προοπτικές). Είναι όμως έτσι;
Αν ψάξουμε λίγο κάτω από την επιφάνεια, θα διαπιστώσουμε, κατ’ αρχάς, ότι οι βασικές συμφωνίες αφορούν τη ναυπήγηση πλοίων Ελλήνων εφοπλιστών στην Κίνα, στα ναυπηγεία της COSCO.
Οι υπόλοιπες συμφωνίες είναι δευτερεύουσας σημασίας και αφορούν την προμήθεια τηλεπικοινωνιακού υλικού από την Huawei στον ΟΤΕ και την πρόθεση ανέγερσης ενός ακόμη Mall από την κινεζική BCEGI σε οικόπεδο ιδιοκτησίας της ισραηλινής Helios Plaza. Ενδεχομένως, σε επόμενη επίσκεψη, οι Κινέζοι να προωθήσουν και άλλα, πιο σοβαρά ζητήματα, τα οποία έχουν ήδη διερευνήσει, π.χ. τον εμπορευματικό σταθμό στον Ασπρόπυργο, το λιμάνι στην Κρήτη κ.λπ.
Αλλά ποια συμπεράσματα βγαίνουν απ’ όλα αυτά;
Το πρώτο συμπέρασμα είναι κωμικοτραγικό αλλά ταυτόχρονα αληθινό: Η ελληνική κυβέρνηση πανηγυρίζει που οι Έλληνες εφοπλιστές επενδύουν στην Κίνα. Την ίδια στιγμή που τα ναυπηγεία στη χώρα μας ερημώνουν, την ίδια στιγμή που τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά περνούν από γερμανικά σε αραβικά χέρια και οι εργάτες του Σκαραμαγκά παραμένουν απλήρωτοι και, μπροστά στο φάσμα της ανεργίας, το κοσμοπολίτικο εφοπλιστικό κεφάλαιο (με έδρα το Λονδίνο) χρησιμοποιεί την ελληνική κυβέρνηση για να διασφαλίσει τις παραγγελίες του στην Κίνα των εξευτελιστικών μισθών. Και σύμπας ο πολιτικός κόσμος υποκλίνεται στους Κινέζους, καθώς αντιλαμβάνεται το «ελληνικά ναυπηγεία» σαν ένα ακόμη σύντομο ανέκδοτο. Ο ορισμός του εξευτελισμού.
Ο χαρακτήρας των… επενδύσεων
Είναι αμφίβολο αν στο μέλλον αναπτυχθούν στην Ελλάδα οι κινέζικες επενδύσεις, λόγω του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, όπως δείχνει και η ακύρωση του Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη. Αλλά, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι αυτό συμβεί, θα πρέπει να σταθούμε σε ένα κρίσιμο χαρακτηριστικό: Οι επενδύσεις αυτές έχουν καθαρά μεταπρατικό και γαιομεσιτικό χαρακτήρα ως προς την ελληνική πλευρά.
Στην πραγματικότητα, η Ελλάδα παρέχει στις κινέζικες πολυεθνικές γη, προκειμένου να διαμορφώσουν εμπορικές βάσεις και διαμετακομιστικές πλατφόρμες για την προώθηση των εμπορευμάτων τους στην ευρύτερη περιοχή. Κι εδώ ξαναβρίσκουμε τη γνωστή επιδίωξη και στρατηγικό όραμα του ελληνικού αστισμού για μετατροπή της Ελλάδας σε κόμβο εμπορικό ή ενεργειακό (π.χ. επένδυση του Κατάρ στον Αστακό ή Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη) ή πολιτιστικο-αθλητικό (Ολυμπιάδα, Μεσογειακοί, events), πάντα σε συνάρτηση με αμερικάνικες ή ευρωπαϊκές πολυεθνικές και πάντα «με το αζημίωτο» για τους διαμεσολαβούντες. Όμως, αυτό ακριβώς το μοντέλο, της παραγωγικής υποβάθμισης και της μεταπρατικής διαμεσολάβησης, είναι που έχει αποτύχει και οδηγεί τη χώρα στη χρεοκοπία.
Η δουλοπρεπής προσκόλληση της κυρίαρχης τάξης της Ελλάδας στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, που τάχα αυτές θα μας σώσουν, δεν έχει να προσφέρει τίποτα στον ελληνικό λαό, ούτε οικονομικά ούτε γεωστρατηγικά – ακόμη κι αν μιλάμε για τις ανερχόμενες δυνάμεις, όπως η Ρωσία ή η Κίνα. Η Ελλάδα της πολυ-εξάρτησης έχει πλέον φτάσει σε αδιέξοδο. Χρειάζεται συνολική αλλαγή ρότας.
