Μερικά ρητορικά, αλλά άκρως αποκαλυπτικά ερωτήματα για την Ολυμπία Οδό.
Ξεκίνησαν «χωρίς οριστική μελέτη», με τη λογική «θα τα βρούμε στην πορεία». Την ψήφισαν «για να μη μας κατηγορήσουν». Tώρα που το έργο σταμάτησε -με πρωτοβουλία των τραπεζών και του παραχωρησιούχου- μαθαίνουν «κάποιες λεπτομέρειες», που δεν ήξεραν, και προτείνουν από το να εφαρμοστεί α«σχέδιο Μάρσαλ και να τιτλοποιηθούν τα έσοδα» αλά ΟΠΑΠ, μέχρι και να «δώσουμε κάτι παραπάνω για να γίνει».
Ο λόγος για την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Υποδομών και τους βουλευτές και τοπικούς παράγοντες Αχαΐας και Ηλείας. Αντικείμενο έργου: η σύμβαση παραχώρησης της Ολυμπίας Οδού.
Το βασικό συμπέρασμα που βγαίνει από τη σύσκεψη στις 2 Αυγούστου 2011 είναι ότι ο δρόμος έχει τη δική του ιστορία: μια ιστορία σκανδάλων από την αρχή έως το τέλος. Γιατί το «μεγαλύτερο υπό κατασκευή έργο στην Ελλάδα» δεν ελέγχεται από πουθενά ή -πιο σωστά- δεν ελέγχεται από τον «κύριό» του, το ελληνικό Δημόσιο.
Όταν ο υφυπουργός δηλώνει ότι δεν έχει στη διάθεσή του τα προσαρτήματα τής σύμβασης, και ιδιαίτερα για το μοντέλο χρηματοδότησης, μάλλον κάθε άλλη κουβέντα περισσεύει.
Δυστυχώς, όμως, η ιστορία δεν τελειώνει εδώ.
Ποιος όρος της σύμβασης προβλέπει διακοπή του έργου σε περίπτωση μη βιωσιμότητας, που επικαλούνται τράπεζες και παραχωρησιούχος, και ποιος ορίζει τη βιωσιμότητα;
Ποιος ελέγχει τα έσοδα των διοδίων; Καταργήθηκε το ηλεκτρονικό σύστημα καταγραφής διέλευσης, όπως κατήγγελλε η ΠΟΣΕΥΠΕΧΩΔΕ; Η κοινοπραξία το αρνείται.
Ποιος θα φιλοτιμηθεί να μας πει αν τα στοιχεία για τις εισπράξεις των διοδίων και τις διελεύσεις ανά σταθμό είναι αντικειμενικά ή αποκλειστικά σύμφωνα με τον παραχωρησιούχο; Κι αν έχει καταργηθεί, τι απέγινε η πρόβλεψη για το συμβατό με τους ευρωπαϊκούς κανονισμούς σύστημα διαλειτουργικότητας και τα 12 εκατ. που δαπανήθηκαν γι’ αυτό; Και πώς αλήθεια λαμβάνονται οι προβλεπόμενες πιστοποιήσεις;
Ποιο είναι πραγματικά το φυσικό αντικείμενο του έργου και πού πραγματικά θα φτάσει ο δρόμος – όταν και αν φτιαχτεί; Γιατί, ξαφνικά, θεωρείται δεδομένο ότι «δεν υπάρχει δρόμος μετά την Πάτρα»;
Ποιος ευθύνεται για τις 62 εμπλοκές στη χάραξη με την ΤΡΕΝΟΣΕ, ποιος ευθύνεται για τη χάραξη στη Δυτική Αχαΐα που κόβει τον οικιστικό ιστό, ποιος ευθύνεται για την «εμπλοκή» στην περιοχή του Καϊάφα, που η υφιστάμενη χάραξη καταστρέφει τμήμα του προστατευόμενου από διεθνείς συνθήκες υδροβιότοπου; Ποιος έλεγξε τη μελέτη και με ποιο συμφέρον;
Ποιος ελέγχει τη ροή της χρηματοδότησης βάσει της σύμβασης; Η κοινοπραξία κάνει λόγο για οφειλόμενα, το υπουργείο δηλώνει ότι δεν χρωστά τίποτα. Ποιος μας δουλεύει;
Το πιο απλό: Ποιος έλεγξε και ποιος ελέγχει τη σύμβαση και βάσει ποιου συμφέροντος;
Σήμερα που το έργο έχει «παγώσει», όλοι νίπτουν τα χείρας τους, και ο κ. Μαγκριώτης καλεί τους τοπικούς παράγοντες να προχωρήσουν σε απευθείας(!) συνάντηση με τους τραπεζίτες για να τους… πιέσουν – να κάνουν, δηλαδή, ό,τι δεν μπορεί να κάνει εκείνος, που ψήφισε στη Βουλή ότι το 41% της χρηματοδότησης θα γίνει με τραπεζικά δάνεια, για να πληρώνουμε τους τόκους.
Κι οι τοπικοί παράγοντες, που επίσης στήριξαν τη σύμβαση, λόγω γαλάζιας και πράσινης κομματικής πειθαρχίας, γύρισαν πίσω από το υπουργείο δηλώνοντας λιγότερο ή περισσότερο απαισιόδοξοι. Χωρίς να πουν κουβέντα για το ποιος έχει την ευθύνη που όλες οι συμβάσεις που έγιναν νόμοι του κράτους τα τελευταία χρόνια τα ’δωσαν όλα στους τραπεζίτες και τους μεγαλοεργολάβους, γιατί «θα τα βρούμε στην πορεία». Γιατί αυτό το μοντέλο… χρηματοδότησης έχουν μάθει να υπηρετούν, και όχι τον ελληνικό λαό: το σάπιο μοντέλο που επιτρέπει στον πρώην γ.γ. του ΥΠΕΧΩΔΕ, που συμμετείχε στη σύνταξη της σύμβασης, την επομένη των εκλογών να μετακομίζει από το υπουργείο στα γραφεία του παραχωρησιούχου, τον οποίο θεωρητικά επόπτευε.
