Τα κυβερνητικά μέτρα, η δικομματική αποδοχή τους και η στοίχιση στο νεοφιλελευθερισμό
Της Αριάδνης Αλαβάνου
Η ομοφωνία ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ. και ΛΑΟΣ, στα κυβερνητικά μέτρα, εις βάρος των εργαζομένων αποκαλύπτει τη βαθύτερη στοίχιση όλου του πολιτικού προσωπικού του δικομματικού συστήματος -στο οποίο περιλαμβάνεται και ο ΛΑΟΣ όσο κι αν ρητορικά προσπαθεί, ματαίως, να διαχωριστεί- πίσω από το νεοφιλελεύθερο σχέδιο, όπως έχει ενσωματωθεί στις δομές και τις συνθήκες της Ε.Ε. και στις πολιτικές των κρατών-μελών της.
Παρά τις εσωτερικές διαφοροποιήσεις μεταξύ των κομμάτων ή τα λεγόμενα «2» ΠΑΣΟΚ, στους κομματικούς μηχανισμούς και ιδίως στα ηγετικά κλιμάκιά τους, διαφαίνεται ένα συγκολλητικό στοιχείο ισχυρότερο ακόμη και από τα δυνατά ένστικτα πολιτικής επιβίωσης και φιλοδοξιών.
Κανένας δεν είναι τόσο αφελής για να πιστέψει πως η συνέναιση στα κυβερνητικά μέτρα προέρχεται από την «αγάπη για την πατρίδα» και είναι το λιγότερο γελοίο να επικαλούνται τον πατριωτισμό άνθρωποι και κόμματα που ευθύνονται για την καταστροφή της ελληνικής οικονομίας την τελευταία τριακονταετία. Γελοίο μεν χρήσιμο, δε, ιδιαίτερα όταν οι πολίτες δεν μπορούν να «δουν» μέσα στα κομματικά άδυτα περισσότερα από όσα τους αφήνουν τα ελεγχόμενα ΜΜΕ. Τι θα έβλεπαν, αν μπορούσαν;
Θα έβλεπαν οργανωμένους κρατικούς-κομματικούς μηχανισμούς με αυτονομημένα συμφέροντα και απρόσιτους στους απλούς πολίτες, όπως το πρωθυπουργικό γραφείο, οι σύμβουλοι, ο πυρήνας που παίρνει τις κυβερνητικές αποφάσεις, ο στενός κύκλος του αρχηγού της αντιπολίτευσης, η ανώτερη κρατική γραφειοκρατία. Το εκλογικό σώμα, αλλά και η κομματική τους βάση δεν παίζουν κανένα ρόλο στις αποφάσεις τους.
Συνδιαλέγονται, δεσμεύονται ή απολογούνται στα ανώτερα στρώματα της κοινωνίας, τραπεζίτες και επιχειρηματίες, στα φόρα της διεθνούς ελίτ
και ιδίως το ανώτερο γραφειοκρατικό στρώμα των Βρυξελλών, δυνάμεις που έχουν και προνομιακή πρόσβαση στα αρχηγικά περιβάλλοντα. Θα έβλεπε άτομα που έχουν αναδειχθεί στην κορυφή των κομμάτων μέσω διασυνδέσεων σε διεθνείς οργανισμούς του παγκόσμιου καπιταλισμού, μέσω των δεσμών τους με ισχυρά οικονομικά συμφέροντα, με συγκεκριμένα ακαδημαϊκά περιβάλλοντα – αρκεί μια ματιά στους υπουργούς Οικονομικών, στους συμβούλους του εκάστοτε πρωθυπουργού οι οποίοι, με ελάχιστες εξαιρέσεις, έχουν θητεύσει σε τέτοιους οργανισμούς.
Αυτά τα στελέχη, από τον τρόπο ζωής τους, τα εισοδήματά τους, τις σχέσεις τους, τις σπουδές τους, τις θητείες τους έχουν εσωτερικεύσει και συμμερίζονται τη φιλοσοφία του νεοφιλελευθερισμού και της ελίτ που κυριαρχεί διεθνώς.
Θα έβλεπαν ακόμη, ως καινούργιο στοιχείο, ομάδες, όπως π.χ, αυτή περί τον ΛΑΟΣ, που τις βγάζουν στον αφρό οι εντάσεις που δημιουργεί η παγκοσμιοποίηση και οι νέοι πόλεμοι, η αμφισβήτηση της ταυτότητας κ.λπ., οι οποίες υπερασπίζονται λαϊκότροπα τις βασικές αρχές και συμφέροντα του κατεστημένου.
Δεν πρέπει, λοιπόν, να εντυπωσιάζει και πολύ το ότι για τα πρόσφατα κυβερνητικά μέτρα, πέρα από ορισμένα ψελλίσματα που συμμαζεύτηκαν αμέσως, δεν ακούστηκαν φωνές αντίστασης από τους πολιτικούς, πολιτευτές, στελέχη, διανοούμενους π.χ. του ΠΑΣΟΚ, αν και σύμφωνα με δημοσκοπήσεις το 44% των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ είναι αρνητικοί στα μέτρα και το 66% δυσαρεστημένοι με την κυβέρνηση (GPO, Public Issue).
Το ίδιο ισχύει και για τη Ν.Δ. που δεν κάνει αντιπολίτευση ούτε για τα «μάτια του κόσμου».
Οι ελάχιστες αντιδράσεις των ηγετικών κυβερνητικών συνδικαλιστών είναι αναιμικές, για την τιμή των όπλων.
Συνεπώς, η συγκεκριμένη συναίνεση για τα κυβερνητικά μέτρα δεν αποδεικνύει ούτε την αναγκαιότητά τους ούτε ότι είναι η «μοναδική λύση αντικειμενικά». Το ποιοι είναι αυτοί που παίρνουν και στηρίζουν αυτές τις αποφάσεις και με ποιον τρόπο παίζει κύριο ρόλο.
