Θα ήθελα εξαρχής να δηλώσω πως δεν έχω καμία απολύτως εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη και στην Αστυνομία˙ δεν θα το αναλύσω, νομίζω πως καταλαβαινόμαστε. Δεν περιμένω και δεν βασίζομαι σ΄αυτές τις δύο Αρχές να επιλύσουν κανένα πρόβλημα – αντιθέτως, μπορεί να το περιπλέξουν ή να το διαστρεβλώσουν, αναλόγως των συμφερόντων τους. Επομένως, δεν έχω αυταπάτες πως θα βρεθεί ο ένοχος για την ειδεχθή δολοφονία ενός τετράποδου, μέσω των Αρχών, ειδικά όταν ο τόπος του εγκλήματος είναι η Αράχωβα. Όπου, βέβαια, η Μύκονος του χειμώνα όπως όλα δείχνουν έχει ταυτιστεί καθ’ όλα με το νησί ακόμα και με τις παθογένειές του.
Για να καταλάβω, κυκλοφορούν ανάμεσά τους ένα-δυο τύποι όπου είναι εμφανές πως πρόκειται για διαταραγμένες προσωπικότητες -υποθέτω πως έχετε διαβάσει το ιστορικό-, επομένως επικίνδυνοι για οτιδήποτε κινείται και αναπνέει, αλλά δεν τους δίνουν γιατί είναι φίλοι τους, συγγενείς τους, έχουν μπάρμπα στην Κορώνη κ.λπ. Δεν θα πω το σύνηθες «η σιωπή είναι συνενοχή» γιατί αυτό αφορά νοήμονες και εδώ μάλλον δεν το έχουμε… «Ομερτά» επικρατεί στις μικρές κοινωνίες, όπως διαβάζω – βρέθηκε ορολογία για τη συγκάλυψη για να δείξουμε πως η σιωπή έχει να κάνει με την τιμή… της συμμορίας.
Θα μου πείτε, μήπως είναι η πρώτη ή η τελευταία φορά που συμβαίνουν ανάλογα περιστατικά. Οι κακοποιήσεις ζώων, φυσικά, γίνονται χρόνια τώρα, απ’ άκρη σ’ άκρη. Παρ’ όλες τις αυστηροποιήσεις των ποινών, πότε τα ζώα συντροφιάς και πότε τα παραγωγικά υφίστανται τερατώδεις συμπεριφορές που ποτέ ή πολύ σπάνια να βρεθεί ο διεστραμμένος τύπος που τα υποβάλλει σε απίστευτα βασανιστήρια.
Η κοινωνία είναι τόσο σάπια όσο το σύστημα που την κυβερνά. Η κυβέρνηση προτρέπει τους πολίτες να καταδίδουν συμπολίτες τους για τυχόν οικονομικές παρανομίες, αλλά για εγκλήματα του Ποινικού Δικαίου αφήνει την ομερτά να πλανιέται πάνω από τη χώρα.
