Μια ρήση του Γάλλου φιλοσόφου, του Ζακ Ρανσιέρ, περί λαϊκισμού ήρθε στο μυαλό μου με αφορμή την ατζέντα που προσπαθεί να επιβάλει στο πολιτικό προσκήνιο μερίδα των μέσων μαζικής ενημέρωσης και κόμματα της αντιπολίτευσης.
«Ο λαϊκισμός κρύβει και αποκαλύπτει ταυτόχρονα τη μεγάλη επιθυμία της ολιγαρχίας: να κυβερνήσει χωρίς το λαό, να κυβερνήσει χωρίς την πολιτική» έλεγε το 2005 ο Ρανσιέρ, ρήση που ανάγοντας την στην ελληνική πραγματικότητα του σήμερα, περιγράφει με μοναδική τρόπο το πώς κινείται η καθεστηκυία πολιτική κάστα: σε ένα πλαίσιο παντελούς έλλειψης παραγωγής πολιτικής με ταυτόχρονη απαξία της λαϊκής βούλησης.
Από τη μια, η αριστερά του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ που σήκωσε και σηκώνει την bandiera των μνημονίων γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων της την πλειονότητα των πολιτών όπως εκφράστηκε στο δημοψήφισμα του 2015, ακόμα-ακόμα η αριστερά του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ των λογιστικών, του «να βγαίνουν οι αριθμοί, βρε αδελφέ» και να έχουμε πλεονάσματα, να έχουμε σταθερή οικονομία και «να βγούμε από τα μνημόνια» και από την άλλη, η αξιωματική αντιπολίτευση –συνεπικουρούμενη από τη σοσιαλδημοκρατία του ελληνικού κοινοβουλίου– που έχει αναγάγει ως «μεγάλο εχθρό» της… ελληνικής κοινωνίας, τα τρικάκια, τα πανό και τις μπογιές του Ρουβίκωνα, ενώ ταυτόχρονα δίνει μάχη κατά του… «λαϊκισμού», δηλαδή κατά του λαού.
Πριν λίγες μέρες μάθαμε πως ο πρόεδρος της ΝΔ, Κυριάκος Μητσοτάκης, από το Μόναχο όπου παραβρέθηκε για τις εργασίες του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, ανέπτυξε τις απόψεις του για το πώς η κεντροδεξιά στην Ευρώπη θα μπορέσει να αντιμετωπίσει το… «λαϊκισμό» και θα κάνει τη διαφορά στην καθημερινότητα των πολιτών της, με δουλειές για όλους και… ασφάλεια.
Μάθαμε δηλαδή πως ο εν δυνάμει πρωθυπουργός –ως ελίτ που είναι– έκανε προτάσεις –καθώς αυτός γνωρίζει– για την αντιμετώπιση του «λαϊκισμού» με σκοπό το… καλό του λαού, ο οποίος λαός είναι αρκετά καλός όταν μας ψηφίζει, αλλά είναι αδαής και παρορμητικός όταν ψηφίζει τους άλλους.
Επιπρόσθετα, μάθαμε πως η πολιτική ελίτ που εκπροσωπεί, ενδιαφέρεται για την ασφάλεια των πολιτών! Λες, για παράδειγμα, και οι παρεμβάσεις της αναρχικής συλλογικότητας «Ρουβίκωνας» απειλούν πολίτες ή βάζουν στο στόχαστρό τους το δημόσιο χώρο.
Και είναι ακριβώς αυτό ένα σημείο που αποκαλύπτει το «λαϊκισμό» που η δεξιά ελίτ διατυμπανίζει πως θέλει να… πολεμήσει. Δηλαδή, το φόβο. Οι δεξιοί λαϊκιστές, εξάλλου, έχουν στην εργαλειοθήκη τους το φόβο, εκεί που οι αριστεροί λαϊκιστές έχουν την ελπίδα.
Εν τω μεταξύ, η υπέρμαχος του λαϊκισμού, η Βελγίδα καθηγήτρια πολιτικής θεωρίας, Σαντάλ Μουφ εξακολουθεί να φωνάζει πως «ο λαϊκισμός είναι η έκφραση του λαϊκού στην πολιτική» και πως «είναι μια αναγκαία διάσταση της δημοκρατικής πολιτικής»…
Τελικά, μπας και ο λαϊκισμός είναι μια ωραιότατη δικαιολογία για να «ξεχάσουν» το λαό οι απανταχού εξουσίες;
