Ότι ξεκίνησαν οι εμβολιασμοί στο Ηνωμένο Βασίλειο, και μάλιστα σε τόσο γρήγορο χρονικό διάστημα από την εκδήλωση της πανδημίας, είναι ένα σημαντικό γεγονός στον πόλεμο εναντίον της. Βέβαια η δημιουργία των εμβολίων επιταχύνθηκε εντυπωσιακά επειδή οι ελίτ διεθνώς μυρίστηκαν τεράστιο χρήμα και γεωπολιτική επιρροή. Δεν την προώθησαν δηλαδή επειδή πέθαιναν –και πεθαίνουν– εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι. Αυτό είναι κάτι που δεν τους απασχολεί καθόλου, στο βαθμό που δεν προκαλεί οργή απειλητική για την κυριαρχία τους. Αυτοί οι θάνατοι έχουν προϋπολογιστεί ως «εύλογες απώλειες» μιας πανδημίας. Μπορεί αυτή στην αρχή να ξάφνιασε το παγκόσμιο σύστημα, αλλά πολύ σύντομα οι ελίτ το μόνο που ήθελαν είναι να ξαναλειτουργήσει ο παγκόσμιος οικονομικός κύκλος. Κατόπιν, αφού είδαν ότι δεν έχουν ιδιαίτερο πολιτικό κόστος από τους θανάτους, και ότι καμία κυβέρνηση δεν κινδύνευσε σοβαρά από την πανδημία, αποφάσισαν να καβαλήσουν το κύμα. Και άρχισαν να προωθούν τα ιδιαίτερα σχέδιά τους πάνω στη συγκυρία (βλ. περισσότερα στη σελ. 5).
Ένα από τα σχέδια των διεθνών ελίτ είναι και η γρήγορη παραγωγή εμβολίου. Η εφεύρεση του εμβολίου σημαίνει πολύ χρήμα για όποια πολυεθνική το επιτύχει, και γεωπολιτική επιρροή για όποια χώρα το διαχειρίζεται. Έτσι, σε αντίθεση με άλλες περιόδους, έπεσε πακτωλός χρημάτων για το εμβόλιο και διατέθηκαν στρατιές από επιστήμονες για αυτόν τον σκοπό. Κάτι που δεν έγινε για την ενίσχυση του εθνικών συστημάτων υγείας παγκοσμίως – διότι το να σώσεις την πλέμπα από τον θάνατο δεν είναι και ιδιαίτερα κερδοφόρο. Η μάχη μεταξύ πολυεθνικών και μεγάλων δυνάμεων είναι λυσσαλέα, εκδηλώνεται μάλιστα ακόμα και στο εσωτερικό της κάθε χώρας. Παίζονται πολλά δισεκατομμύρια (που τα πληρώνουμε όλοι εμείς από την τσέπη μας), αφού οι παρτίδες του εμβολίου αφορούν κάποια δισεκατομμύρια κατοίκων του πλανήτη, και όλοι έχουν πέσει με τα μούτρα για να φάνε το μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας.
Η μάχη μεταξύ πολυεθνικών και μεγάλων δυνάμεων είναι λυσσαλέα, εκδηλώνεται μάλιστα ακόμα και στο εσωτερικό της κάθε χώρας, αφού παίζονται πολλά δισεκατομμύρια
Ο θάνατός μας – η ζωή τους
Εδώ, στη χώρα μας, όλα προχωράνε στο ζήτημα με πιστή τήρηση των εντολών που έχουν δοθεί απ’ έξω. Καμία έγνοια για όσους πεθαίνουν καθημερινά. Καμία ουσιαστική μέριμνα για όσους νοσούν ή πρόκειται να νοσήσουν. Κανένα σοβαρό μέτρο για την προστασία του πληθυσμού από την πανδημία και για την ουσιαστική ενίσχυση των οικονομικά πληττόμενων και ασθενέστερων. Όλα θα λυθούν όταν έρθει το εμβόλιο (που μπορεί να κάνει μήνες για να φτάσει και σ’ εμάς). Μέχρι τότε, ο θάνατός σου – η ζωή μου. Ή μάλλον, ο θάνατός μας – η ζωή τους…
Τα ίδια πάνω-κάτω έχουν γίνει και με τα όποια φάρμακα λειτουργούν στον έναν ή τον άλλο βαθμό εναντίον του κορωνοϊού. Φαίνεται πως υπάρχουν φάρμακα που μπορούν να αναχαιτίσουν την εκδήλωση των σοβαρών συμπτωμάτων της ασθένειας, αλλά χρησιμοποιούνται είτε σε στενούς κύκλους είτε σε περιορισμένες κλινικές δοκιμές. Προφανώς και εδώ πρέπει να μαίνεται ένα μεγάλος πόλεμος μεταξύ των πολυεθνικών για το πού πρέπει να πέσουν τα πολλά χρήματα: στα εμβόλια ή στα φάρμακα; Και ως τώρα η επιλογή φαίνεται ότι είναι τα εμβόλια. Βασικοί λόγοι: μάλλον επιστημονικά είναι γρηγορότερα εφικτό, και βέβαια οι παραγγελίες θα είναι πολύ περισσότερες. Με χρήματα που πάντοτε πληρώνει ο φορολογούμενος, εννοείται.
Όμως έτσι προκύπτουν διάφορα ερωτήματα. Αν υπάρχουν φάρμακα που μπορούν να δράσουν με τέτοιο τρόπο σε ασθενείς με ήπια ή μέτριας βαρύτητας νόσηση, τότε γιατί δεν δίνονται ευρέως ώστε να αποσυμπιεστούν τα συστήματα υγείας; Ή, έστω, γιατί δεν οργανώνονται ευρείας κλίμακας κλινικές δοκιμές όπου μπορούν να εφαρμοστούν οι πειραματικές θεραπείες; Πανδημία έχουμε, δηλαδή πόλεμο, και άρα χρειάζονται επείγοντα και ειδικά μέτρα. Αλλά είπαμε: μάλλον δεν συμφέρει, και σκοπός δεν είναι να σωθεί η πλέμπα. Άρα και σε αυτό το ζήτημα είναι υπόλογες οι ελίτ και οι κυβερνήσεις. Μόνο που, όσο δεν τους ζητάμε το λογαριασμό, ούτε αυτό τις ανησυχεί.
