Φίλοι του Δρόμου της Αριστεράς,
Διαβάζοντας το οδοιπορικό και την πολιτικοκοινωνική ανάλυση του Γιώργου Λιερού για το Βιετνάμ, ήρθαν στη μνήμη μου ζωντανές εικόνες της εποχής. Πώς δηλαδή με τους φίλους μου παρακολουθούσαμε μέσω των ειδήσεων στον χάρτη τις εξελίξεις των μαχών στα μέτωπα και πώς πανηγυρίζαμε κάθε νίκη των Βιετκόνγκ και του βιετναμέζικου στρατού απέναντι στην Αυτοκρατορία του κακού.
Θαυμάζαμε το πείσμα, την αντοχή αλλά και την οργάνωση και τον σχεδιασμό του αγωνιζόμενου Λαού απέναντι στον πανίσχυρο και με απόλυτη υπεροπλία ιμπεριαλιστή Αμερικανό αντίπαλό του.
Πώς μπόρεσε με δουλειά μυρμηγκιού να κρατήσει ανοιχτό (παρά τους ανελέητους βομβαρδισμούς) τον δρόμο για μια κούπα ρύζι στους σκληρά πολεμιστές στρατιώτες του και ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας του υπήρξε νικηφόρος. Η πρώτη στρατιωτική ήττα της πανίσχυρης αυτοκρατορίας…
Αυτό το γεγονός του 20ου αι. σχετίζεται με τα διαδραματιζόμενα στη χώρα μας; Υπό άλλες συνθήκες και άλλα δεδομένα ναι. Έχουμε και εδώ έναν πόλεμο με οικονομικούς και ιδεολογικοπολιτικούς όρους με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα ανάμεσα στις παγκόσμιες και ευρωπαϊκές νεοφιλελεύθερες χρηματοπιστωτικές ελίτ και τον φτωχό Λαό μας.
Όμως εδώ, κάτω από την συντριπτική πίεση των πανίσχυρων μέσων ενημέρωσης και τις υποτελείς συστημικές πολιτικές ηγεσίες, ο φτωχός Λαός μας, ακόμα δεν έχει παρουσιάσει στοιχεία ισχυρής αντίστασης. Και οι πολιτικές ηγεσίες, κυρίως της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, ακόμα δεν έχουν ξεκαθαρίσει αν προηγείται το εθνικοαπελευθερωτικό του Αγώνα από το ταξικό. Αν περιορίζεσαι καταγγέλλοντας τα υποτελή ανδρείκελα που εφαρμόζουν αυτές τις καταστροφικές πολιτικές, χωρίς να αναφέρεσαι (ή να αναφέρεσαι επιδερμικά) στους σχεδιασμούς και τις επιδιώξεις των επικυρίαρχων, τότε δεν προσανατολίζεις σωστά τον Λαϊκό-ταξικό αγώνα.
Και αν περιορίζεσαι μόνο στα επί μέρους (όπως το ζήτημα του νομίσματος) πάλι η ανάλυσή σου είναι ρηχή και δεν πείθεις. Αν στο μοντέλο υποταγή, δανεισμός, ληστρικές επενδύσεις, ανάπτυξη, δεν προβάλεις ένα άλλο μοντέλο δίκαιης κατανομής, λιτής αφθονίας, αποανάπτυξης, στήριξης και μόνο στις δικές σου δυνάμεις, είναι ανίσχυρος.
Έτσι δεν συμβάλεις να ξεπεραστεί το «πένθιμο μούδιασμα» που νιώθει η κοινωνία μπροστά στα εμπόδια και τα αδιέξοδα που ορθώνονται μπροστά της, να αποκτήσει πάλι την αυτοπεποίθησή της και να πάψει να περιμένει τους απατηλούς «σωτήρες» της. Βεβαίως τα εμπόδια πολύ μεγάλα και ο αγώνας μακροχρόνιος, αλλά θα δημιουργήσεις συνθήκες και προϋποθέσεις ενός αληθινού μακροχρόνιου αγώνα.
Βεβαίως υπάρχουν και προβλήματα χάραξης στρατηγικής και τακτικής σε όλα τα πεδία και ιδεολογικοπολιτικό και κοινωνικό οικονομικό και τα μέχρι σήμερα εργαλεία μιας αυστηρά ταξικής μαρξιστικής ανάλυσης να μην επαρκούν. Αλλά ιδού πεδίον δόξης λαμπρό για την Αριστερή αντιστεκόμενη διανόηση. Πώς δηλαδή θα χαραχθεί μια αντιαποικιακή εν συνόλω πολιτική, πώς θα οργανωθεί και με ποιον οδικό χάρτη θα αρχίσει να υλοποιείται.
Στα 35 χρόνια υπηρεσίας μου στα Τεχνικά Λύκεια, ΕΠΑΛ και ΤΕΙ, που κατά τεκμήριο φοιτούσαν μαθητές αποκλεισμένοι από τα Γενικά Λύκεια, η πρώτη και η τελευταία νουθεσία μου ήταν «μπορείτε να τα καταφέρετε, αρκεί να προσπαθήσετε». Για τη χώρα μας και τους βασανισμένους και σε αδιέξοδο πολίτες της γιατί να μην ισχύει το ίδιο «μπορούμε αλλά χρειάζεται ενότητα και αγώνας».
Γιατί αυτή η βαθειά κρίση να μην αποτελεί αιτία για έναν βαθύ αναστοχασμό και ιδεολογική-πολιτική ανασυγκρότηση, σε συνεργατικές-κοινωνικές διεξόδους, κόντρα στα νεοφιλελεύθερα καπιταλιστικά πρότυπα του ανταγωνισμού και της απληστίας, ατομικής ψεύτικης ευδαιμονίας;
Πώς με μια πιο δίκαιη κατανομή και αυστηρό περιορισμό των κραυγαλέων ανισοτήτων, θα μπορέσουμε να ανορθώσουμε το φρόνημά μας και τη χώρα μας εμείς οι απλοί άνθρωποι της πνευματικής και χειρονακτικής δουλειάς και του μόχθου.
Και γιατί να αφήνουμε το μέλλον μας και το σχεδιασμό στους γκλαμουράτους κοσμοπολίτες «ευρωπαϊστές» διανοούμενους και πολιτικούς που μας οδηγούν στην υποτέλεια και την καταστροφή;
Καμιά περιχαράκωση, καμιά καταστροφολογία περί εθνικών κινδύνων, αλλά και καμιά νεοαποικιοκρατική εξάρτηση, που υποτίθεται ότι αποτελεί την ανταπόδοση στην παρεχόμενη ασφάλεια και κανονικότητα οικονομική και γεωπολιτική.
Ο Βιετναμέζικος Λαός όπως και πολλοί άλλοι Λαοί ιδιαίτερα στην Λατινική Αμερική έδειξαν τον δρόμο (με τα λάθη και τις παλινωδίες τους) εμείς και οι υγιείς πολιτικές ηγεσίες μας, τι έχουμε διδαχθεί και πώς θα τα εφαρμόσουμε σε συνθήκες παγκοσμιοποιημένου Νεοφιλελεύθερου ληστρικού καπιταλισμού…
Με εκτίμηση,
Α. Μπόμπας
Παλλήνη, 4/2/2017
Υ.Γ.: Κανείς δεν πρέπει να αγνοεί τα προτάγματα της Ναζιστικής ακροδεξιάς που με τον ψευτοπατριωτισμό της και τον απλό και κατανοητό υποτίθεται αντισυστημικό λόγο της έχει κατακτήσει μεγάλο κομμάτι στις συνειδήσεις του φτωχού Λαού και ιδιαίτερα της εναπομείνασας εργατικής τάξης και τους κινδύνους που αυτό εγκυμονεί…!
