Του Παναγιώτη Μαντά *
«Στον καρχαρία όταν δώσεις ένα κομμάτι κρέας δεν θα ηρεμήσει, θα αγριέψει και θα απαιτήσει δεύτερο». Έτσι σχολίασε γνωστός δημοσιογράφος, το γεγονός ότι μετά τα μέτρα-σοκ της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ τα επιτόκια δανεισμού της χώρας εξακολούθησαν να παραμένουν… καρφωμένα στα ίδια τοκογλυφικά επίπεδα.
Αλλά και αν ακόμη τις επόμενες ημέρες εμφανίσουν κάποια μικρή κάμψη, πολύ σύντομα θα επανέλθουν, για να απαιτήσουν την εφαρμογή του Πλάνου Νο 2, που είναι κοινό μυστικό πως βρίσκεται στα σκαριά, του Πλάνου Νο 3 κ.ο.κ. Γιατί αυτή είναι η «λογική» του καρχαρία. Και στην προκειμένη περίπτωση ο καρχαρίας δεν είναι άλλος από τον ιμπεριαλισμό και μάλιστα στην άγρια εποχή της Νέας Τάξης και της Παγκοσμιοποίησης και εν μέσω γενικευμένης κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος. Αν κάποιος «διαγράφει» αυτήν την πλευρά των γεγονότων, δηλαδή τον ιμπεριαλισμό, δεν θα μπορέσει ποτέ να δώσει ολοκληρωμένη πολιτική απάντηση στο ταξικό πογκρόμ. Άλλωστε, όλοι γνωρίζουν ότι τα μέτρα θα παγώσουν την εγχώρια αγορά, θα ρίξουν κατακόρυφα τα έσοδα του κράτους και θα ανατροφοδοτήσουν τον φαύλο κύκλο του ελλείμματος και του χρέους. Επομένως μαζί με τις προτάσεις της εθνικοποίησης του τραπεζικού συστήματος, της ανάκτησης των πρώην ΔΕΚΟ, της επαναφοράς της φορολογίας των μεγάλων Α.Ε. στο 45% κ.ά. χρειάζεται να τεθεί και το θέμα της παύσης πληρωμών και επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους. Όπως έγινε με επιτυχία στην Ρωσία του Πούτιν το ΄98, κατάφερε -και αυτό έχει εδώ σημασία- να την απεγκλωβίσει από τη θανατηφόρα λαβή που της είχαν εφαρμόσει τα διεθνή τραπεζοπιστωτικά αρπακτικά και τα μητροπολιτικά κέντρα της Δύσης. -Παύση πληρωμών και επαναδιαπραγμάτευση του χρέους.
Βέβαια, για να υποστηριχτεί η έγκαιρη παύση πληρωμών αλλά και μια συνολική απάντηση στην κρίση χρειάζεται πολιτική αποδέσμευσης από την ζώνη της ΟΝΕ και του ευρώ.
Χρειάζεται, αποδέσμευση από την παραγωγική αιμορραγία και από την μεταφορά υπεραξίας και εγχώριου πλούτου στον Ευρωπαϊκό Βορρά, (μέσω της πολιτικής του σκληρού ευρώ προς δόξα της λειτουργίας του ως διεθνές αποταμιευτικό νόμισμα), ώστε η Γερμανία να εμφανίζει τα τελευταία χρόνια -παρά την ύφεση της Οικονομίας της- δημοσιονομικό πλεόνασμα. Απαιτείται, στοιχειώδης ανάκτηση του δικαιώματος χάραξης νομισματικής πολιτικής, πολιτικής δημοσίων επενδύσεων, φορολογικής και δημοσιονομικής πολιτικής από την χώρα μας. Αλλά η ανάλυση αυτή ξεφεύγει από την έκταση του σημειώματος.
* Ο Παναγιώτης Μαντάς είναι Γραμματέας της Δ.Ε. του ΔΗΚΚΙ.
