Αυτοπυροβολήθηκε φρουρός στις φυλακές Αγίου Στεφάνου λόγω οικονομικών προβλημάτων
«Στις 30/4/2010 στην Πάτρα, ένας 38χρονος φρουρός της υπηρεσίας εξωτερικής φρουράς των φυλακών Αγίου Στεφάνου, πατέρας ενός ανήλικου παιδιού, εξαιτίας οικονομικών προβλημάτων, αυτοπυροβολήθηκε με το υπηρεσιακό του όπλο, αφήνοντας έναν φάκελο με επιστολή προς τους δικούς του. Μεταφέρθηκε βαρύτατα τραυματισμένος στο νοσοκομείου του Ρίου όπου ξεψύχησε μετά από 36 ώρες».
Με αυτά τα λόγια ξεκινά η επιστολή που απέστειλε την περασμένη εβδομάδα η Επιτροπή Αγώνα Εξωτερικής Φρουράς των φυλακών Αγίου Στεφάνου προς τον υπουργό Δικαιοσύνης Χάρη Καστανίδη.
Η είδηση, ενδεχομένως, να δημιουργεί ανάμεικτα συναισθήματα σε πολλούς από εσάς, και οι δεύτερες σκέψεις να έρχονται πρώτες. «Ο κόσμος έχει για εμάς τη χειρότερη εικόνα» λέει αποστομωτικά στον Δρόμο σωφρονιστικός υπάλληλος, ο οποίος επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του για ευνόητους λόγους. Όμως, τι συμβαίνει πραγματικά πίσω από τα κάγκελα;
Πάει περίπου ένας χρόνος όταν στα δημοσιογραφικά γραφεία της Πάτρας έφτασε ένα e-mail με αποστολέα «Σωφρονιστικοί υπάλληλοι», στο οποίο περιγράφονταν συνθήκες κράτησης των φυλακισμένων που παραπέμπουν στο Εξπρές του Μεσονυκτίου. Η τοπική κοινωνία θορυβήθηκε στιγμιαία, βουλευτές κατέθεσαν επίκαιρες ερωτήσεις, το θέμα ξεχάστηκε.
Οι «Σωφρονιστικοί υπάλληλοι» επανήλθαν, με νέα μηνύματα, τα οποία βρήκαν όμως μικρότερη… ανταπόκριση. Εξάλλου, ποιος νοιάζεται για το… περιθώριο της κοινωνίας και τους δεσμοφύλακες;
Σήμερα, ένας σωφρονιστικός υπάλληλος έβαλε με τραγικό τρόπο τέλος στη ζωή του. Η επιστολή των συναδέλφων του κάνει λόγο για οικονομικά προβλήματα, που τον οδήγησαν εκεί. Κάνει λόγο για «δεκάδες κρούσματα υπαλλήλων με ψυχολογικά προβλήματα λόγω των αντίξοων συνθηκών εργασίας», για χρωστούμενα ρεπό δυόμισι χρόνων, για αντιμετώπιση «ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας» που δεν τους αναγνωρίζεται «το δικαίωμα της μετάταξης». Κάνει, επίσης, λόγο για περικοπές σε μισθούς και επιδόματα που δημιουργούν οικονομικά αδιέξοδα στους υπαλλήλους.
«Όταν κάποιος βλέπει μπροστά του κάθε μέρα ένα όπλο, όταν δεν υπάρχει συνδικαλιστικό κίνημα, φτάνει κάποιος στο σημείο να σκέφτεται ότι με αυτόν τον τρόπο ίσως εξασφαλίσει την οικογένειά του» είναι η σκληρή απάντηση του σωφρονιστικού υπαλλήλου στο «γιατί».
«Όταν θα γίνει κάτι κακό ή κάτι λάθος, κανένας, ούτε αρχιφύλακας, ούτε διευθυντής δεν θα μας υποστηρίξει. Θα πάνε να κρυφτούν στις τρύπες τους χωρίς να εξετάσουν το περιβάλλον που έγινε το λάθος. Αν, για παράδειγμα, πάει να αποδράσει κάποιος κρατούμενος, πώς εμείς να ειδοποιήσουμε όταν δεν έχουμε καν συναγερμό να λειτουργεί. Ή πώς να εξηγήσουμε στους κρατούμενους ότι… χάθηκαν τα 140 κιλά κρέας που θα έπρεπε να έχουν να φάνε;», συνεχίζει.
«Κανένας από εμάς δεν ξαφνιάστηκε όταν ακούσαμε για την αυτοκτονία. Ήταν το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου» καταλήγει.
Κατερίνα Παγουλάτου
