Το διαρκές έγκλημα της συγκάλυψης δεν μπορεί να πνίξει τη λαϊκή απαίτηση για ρήξη με το πολιτικό σύστημα
Η πρώτη φάση της πολιτικής μάχης για τη λίστα Λαγκάρντ ολοκληρώθηκε στη Βουλή με ξεκάθαρους τους ρόλους, τις δουλείες και τις δεσμεύσεις. Και ήδη γνωρίζουμε πολλά από όσα στο εξής θα δουν τα μάτια μας από τους τρεις κυβερνητικούς σωματοφύλακες του Μνημονίου.
Η προκλητική απουσία του Α. Σαμαρά από την κοινοβουλευτική διαδικασία δεν πέρασε βέβαια απαρατήρητη. Ο ίδιος προφανώς δεν είχε κανένα πολιτικό πρόβλημα να αφήσει το παιχνίδι σε έναν αχαλίνωτο Βενιζέλο. Ο πρόεδρος του καταρρακωμένου ΠΑΣΟΚ ταύτισε την προσωπική του διάσωση, όχι μόνο με τη διάσωση του πολιτικού του χώρου, αλλά πολύ περισσότερο με την κυβερνητική σταθερότητα και βεβαίως με τη… σωτηρία της χώρας. Έτσι έλαβε δικαιωματικά το χρίσμα να σηκώσει όλο το βάρος της εκπροσώπησης της συγκυβέρνησης και ταίριαξε «γάντι» το παραλήρημά του με τον κυνισμό του πρωθυπουργού, που… μεγαλοπρεπώς απείχε!
Ο Ευ. Βενιζέλος συμπεριφέρθηκε έχοντας την εν λευκώ κάλυψη άνωθεν, ώστε να ελιχθεί (υπαναχώρηση στο παρά πέντε για τις κάλπες) και να συκοφαντήσει (τα περί σκευωρίας του ΣΥΡΙΖΑ). Οι εταίροι της συγκυβέρνησης αυτοπαγιδεύτηκαν, όμηροι του Βενιζέλου, σε μία εξόφθαλμη επιχείρηση συγκάλυψης γιατί δεν είχαν άλλη οδό διαφυγής. Το βρόμικο έργο υπόθαλψης της κλεπτοκρατίας, παραμένει τώρα στη σκηνή με νέο σκηνοθέτη και εκτελεστή, τον πρωθυπουργό Α. Σαμαρά.
Ο εκλεκτός της γερμανικής ελίτ, κρυπτόμενος αποκαλύπτεται πανηγυρικά. Ο Σαμαράς άραγε ποια στάση πιο ενδεδειγμένη να κρατήσει για τη λίστα Λαγκάρντ, όταν ετοιμάζεται να πρωταγωνιστήσει ο ίδιος στα νέα έργα και ημέρες της διαπλοκής; Τα ίδια προδίδει και η ξεφωνημένη, όπως προκύπτει από το κυβερνητικό κατηγορητήριο, «θυσία» Παπακωνσταντίνου. Έτσι όπως έστησαν την παραπομπή του, το πιθανότερο είναι ακόμη κι αυτός να μείνει στο απυρόβλητο.
Η εικόνα σχηματίζεται ξεκάθαρα στα μάτια της συντριπτικής λαϊκής πλειοψηφίας, που δίνει τον δικό της δραματικό αγώνα ζωής απέναντι στον οδοστρωτήρα των άγριων μέτρων. Ο μανιακός με την αμαρτωλή εξουσία της διαπλοκής Βενιζέλος είναι ο βαστάζος του αδίστακτου και επικίνδυνου Σαμαρά, διαπιστευμένου σε ρόλο «φίλου» και συνεργάτη των Γερμανών. Όσο για τον Φώτη Κουβέλη, αυτός κρατάει πάντα το ρόλο του… θεσμικού φανοστάτη, για να εξευτελίζονται με επάρκεια τα πάντα, Σύνταγμα και κοινοβούλιο. Δεν τους αφήνουν άλλο δρόμο οι επιλογές τους, από το να βουλιάξουν στο βούρκο της συγκάλυψης την πολιτική ζωή.
Αλλά έτσι, αυτομάτως αναδύεται στο προσκήνιο ο αντιθετικός δρόμος. Η απαίτηση του λαού για το ξήλωμα ενός ολόκληρου συστήματος ώστε να μπει τέλος στην κλεψιά και την απάτη, αναγκάζει τους εταίρους της συγκυβέρνησης Σαμαρά να αποκαλύπτουν ό,τι πιο κυνικό τους συνέχει. Γίνονται έτσι αποκρουστικοί, όπως ο αλαζόνας Βενιζέλος με το απειλητικά επαναλαμβανόμενο «μόνο εγώ» μέσα στη Βουλή.
Τούτη η πιεστική ανάγκη πολιτικής έκφρασης της λαϊκής οργής και της απαίτησης για δικαιοσύνη, τιμωρία των ενόχων και πραγματική δημοκρατία, ορίζει τώρα περισσότερο από ποτέ το μέτωπο μάχης για την Αριστερά απέναντι στο καθεστώς και το πολιτικό κατεστημένο.
Χ.Π.
