Μπορεί το αποτέλεσμα των τελευταίων ισπανικών εκλογών να έβγαλε νικητές και ηττημένους*, αλλά σίγουρα δεν έφερε τη σταθερότητα που ποθεί το βαθύ κράτος. Και πια δεν θεωρείται απίθανο οι υπήκοοι της Μαδρίτης να κληθούν για τέταρτη φορά στις κάλπες μέσα σε τέσσερα χρόνια! Η αδυναμία σχηματισμού βιώσιμης κυβέρνησης οφείλεται στην επαναλαμβανόμενη «ισοπαλία» Κεντροαριστεράς και Δεξιάς εξαιτίας του ποσοστού που αποσπούν τα αυτονομιστικά κόμματα Καταλανών, Βάσκων κ.ά. Μπορεί στο εσωτερικό κάθε μπλοκ να σημειώνονται δραματικές ανακατατάξεις, αλλά το «άθροισμα» δεν βγάζει κυβέρνηση. Τελευταία εξέλιξη, η επιβεβαίωση του αδιεξόδου των διαπραγματεύσεων μεταξύ των σοσιαλιστών του Σάντσεθ και των Podemos του Ιγκλέσιας. Βέβαια ακόμη κι αν είχαν θετική κατάληξη, θα χρειάζονταν και την υποστήριξη ορισμένων τουλάχιστον αυτονομιστών για να σχηματιστεί κοινοβουλευτική πλειοψηφία: μικρές οι πιθανότητες, δεδομένης της συνέχισης της καταστολής σε Καταλονία και Χώρα των Βάσκων.
Αλλά δεν έφτασαν καν σε αυτό το αγκάθι, αφού οι σοσιαλιστές θέλουν μεν τις ψήφους των Podemos, αρνούνται δε να τους δώσουν πόστα στην κυβέρνηση. Οι δεύτεροι όμως επιμένουν να συγκυβερνήσουν κυριολεκτικά πάση θυσία: αφότου ο Σάντσεθ δήλωσε ότι δεν μπορούν να πάρουν υπουργεία διότι υπάρχουν διαφωνίες στο πώς θα αντιμετωπιστεί η καταλανική κρίση, ο Ιγκλέσιας προθυμοποιήθηκε να υπογράψει «συμβόλαιο» ότι θα σεβαστεί την όποια πολιτική αποφασίσουν οι σοσιαλιστές… Το άδειασμα ήρθε κατευθείαν από την έδρα του ισπανικού Σοσιαλιστικού Κόμματος στη Μαδρίτη: «Πολλοί υπέγραψαν στις τράπεζες και πήραν στεγαστικό δάνειο, αλλά μετά δεν πλήρωναν τις δόσεις, με αποτέλεσμα να προκληθεί όλο αυτό το πρόβλημα των εξώσεων» δήλωσε με κυνισμό ηγετικό στέλεχος των σοσιαλιστών!
Ο πολύ δημοκρατικός Σάντσεθ δήλωσε πάντως αυτήν την εβδομάδα ότι βρήκε τη λύση στο πρόβλημα της αστάθειας: προτείνει να μην χρειάζεται πια κοινοβουλευτική πλειοψηφία για το σχηματισμό κυβέρνησης, αλλά να σχηματίζεται κυβέρνηση από το πρώτο κόμμα, ανεξαρτήτως του αριθμού των βουλευτών του! Θα χρειαστεί βέβαια συνταγματική μεταρρύθμιση, ήδη όμως τα «δυναμικά κέντρα» του ισπανικού βαθέος κράτους χειροκροτούν την τόλμη του σοσιαλιστή. Η απαλλαγή από τον βραχνά της ψήφου των υπηκόων πράγματι ταιριάζει γάντι στο συγκεκριμένο κράτος, που έχει από καιρό καταργήσει ακόμη και την ελευθερία έκφρασης: αυτήν την εβδομάδα ανακοινώθηκε ότι θα δικαστεί και ο νυν Καταλανός πρόεδρος διότι δεν αφαίρεσε την κίτρινη κορδέλα (που συμβολίζει την αλληλεγγύη με τους πολιτικούς κρατούμενους) από τα κρατικά κτίρια…
* Βλ. «Τι (δεν) άλλαξε στην Ισπανία» (φύλλο 453, σελ. 16-17).
