Οι εργαζόμενοι είναι αποφασισμένοι να τραβήξουν τον αγώνα μέχρι τέλους, καθώς όπως οι ίδιοι δηλώνουν «δεν έχουν πλέον να χάσουν τίποτα, καθώς τους ζητείται να δουλεύουν για ψίχουλα, 5ωρη εργασία και 40% μείωση αποδοχών». Η εργοδοσία αξιοποιώντας τα νομικά εργαλεία που της έδωσε η κυβέρνηση του Mνημονίου και τα δεκανίκια της στην ελληνική Βουλή, προσπαθεί να εφαρμόσει νεόφερτα μοντέλα «απασχόλησης», μετατρέποντας τους εργαζόμενους σε λάστιχο, χωρίς δικαιώματα και προοπτική αντίστασης.
Αγώνας και αλληλεγγύη
Ο συγκεκριμένος αγώνας έχει πολλά πολιτικά χαρακτηριστικά και αποτελεί έναν αγώνα παράδειγμα προς μίμηση, καθώς αφενός είναι ο πρώτος μαζικός εργατικός πολυήμερος αγώνας που γίνεται σε παραγωγική μονάδα, εδώ και πολλές δεκαετίες, αφετέρου έχει συναντήσει ένα τεράστιο κύμα συμπαράστασης και αλληλεγγύης από το σύνολο του εργατικού κινήματος, σε μια ιδιαίτερα βίαιη περίοδο, περιστολής δικαιωμάτων. Παρ’ όλα αυτά, αποτελεί πραγματικό ερώτημα γιατί τα μεγάλα συνδικάτα της χώρας δεν έχουν σκεφτεί να κηρύξουν μια γενική απεργία συμπαράστασης στους εργαζόμενους της χαλυβουργίας.
Οι 250 εργαζόμενοι της Ε. Χαλυβουργίας και οι οικογένειές τους δίνουν έναν πραγματικά εντυπωσιακό αγώνα, παραδίδοντας μαθήματα ταξικής συνείδησης, συλλογικής προσπάθειας και αλληλεγγύης. Η επιτροπή διαχείρισης που έχουν στήσει προκειμένου να αποφασίζει για τις καθημερινές ανάγκες του αγώνα (βάρδιες στην πύλη, διαχείριση των χρηματικών βοηθημάτων από αλληλέγγυα σωματεία και συλλογικότητες, ακόμη και διανομή τροφίμων που συγκεντρώνονται), αποδεικνύει ότι όσο δύσκολος και εάν φαντάζει ένας αγώνας αντίστασης εν καιρώ Μνημονίου, είναι εφικτή η πραγμάτωσή του. Το κλίμα στο τύποις κατειλημμένο εργοστάσιο, αποδεικνύει του λόγου το αληθές: οι εργάτες με τις οικογένειές τους και όσους συμπαραστέκονται βρίσκονται εκεί καθημερινά, γευματίζουν εκεί, στήνουν ομάδες αλληλο-υποστήριξης, γιορτάζουν εκεί και υποδέχονται με ενθουσιασμό κάθε αντιπροσωπεία σωματείου, φορέα, συλλογικότητας που τους επισκέπτεται για να εκφράσει τη συμπαράστασή του.
Χαρακτηριστική ήταν η δήλωση ενός εκ των εργατών που συμμετέχει στην Επιτροπή Διαχείρισης, όταν το Δικαίωμα εξέφρασε την πρόθεσή του να επισκεφθεί το εργοστάσιο και ρώτησε τι χρειάζονταν οι απεργοί ως υλική στήριξη… «Είστε καλοδεχούμενοι, ελάτε ό,τι ώρα θέλετε, είμαστε συνέχεια εκεί για να συζητήσουμε και να ανταλλάξουμε εμπειρίες για τον πολιτικό αγώνα».
«Φάρος αντίστασης»
Το τελευταίο αυτό χαρακτηριστικό είναι και το διαφοροποιητικό στοιχείο στο συγκεκριμένο αγώνα. Οι ίδιοι οι απεργοί αντιμετωπίζουν την ανέχεια που τους δημιουργεί η πολυήμερη απεργία με πολιτικά χαρακτηριστικά. Γνωρίζουν ότι δεν παλεύουν μόνο για να ανακληθούν οι 34 απολύσεις και να μην τσεκουρωθούν οι μισθοί των υπολοίπων. Αναγνωρίζουν και το δηλώνουν ότι παλεύουν ενάντια σε μια ισοπεδωτική εργοδοτική λογική ελέω Μνημονίου που θέλει να εξοντώσει πλήρως τη ζωντανή εργασία. Οι ίδιοι δηλώνουν «θέλουμε να αποτελέσουμε το φάρο αντίστασης όλου του Θριασίου».
Ας σημειωθεί πως η προσπάθεια του αστισμού να «θάψει» τον αγώνα είναι αξιοσημείωτη. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως ο βιομήχανος Μάνεσης είναι ο πρώτος στην Αττική που εφαρμόζει αυτά τα κατάφωρα αντεργατικά μέτρα, προλειαίνοντας το έδαφος και για τους υπόλοιπους. Ούτε, βεβαίως, μπορεί να πιστέψει κανείς σκεπτόμενος άνθρωπος ότι είναι τυχαία η βουβαμάρα των δελτίων ειδήσεων των «8» (και πολλών εντύπων) για το θέμα αυτό. Η θέση, άλλωστε, του κ. Μάνεση στο Δ.Σ. της Alpha Bank -από την οποία έχουν δανειοδοτηθεί σχεδόν όλες οι επιχειρήσεις των ΜΜΕ- βοηθά σε αυτό.
Ακόμη και για αυτό το λόγο η νίκη των απεργών της Χαλυβουργίας θα είναι μια πρώτη μεγάλη νίκη κατά της πολιτικής των Παπανδρέου, Παπαδήμου, τρόικας και Σία, που καταδικάζουν απνευστί τον ελληνικό λαό στη φτώχεια, την πείνα και τον εξανδραποδισμό.
Μ.Ε.
