Σε καιρούς ύφεσης η εγχώρια θεατρική παραγωγή τουλάχιστον από άποψη… αριθμών είναι πιο μαξιμαλιστική από ποτέ. Τι γίνεται, όμως, από άποψη ουσίας; Γράφει η Χριστίνα Ανδρέου
Λοιπόν, έχουμε και λέμε: πενία τέχνας κατεργάζεται και στο θέατρο. Γιατί, καθώς φαίνεται, η οικονομική κρίση και οι δυσκολίες που έχει επιφέρει στην τσέπη όλων μας, οδήγησαν την τέχνη του θεάτρου σε νέους τρόπους επιβίωσης. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση η επιβίωση ταυτίζεται με την έντονη… δραστηριότητα. Και τι εννοούμε; Παρ’ όλη την περιφερόμενη ένδυα και τη μιζέρια, όσο παράξενο και αν ακούγεται, οι άνθρωποι του χώρου υπηρετούν περισσότερο από ποτέ το σανίδι, με τις ανακοινωθέντες -έστω- παραστάσεις για τους επόμενους μήνες της θεατρικής σεζόν 2012-2013 να αγγίζουν τις… 500! Ε, δεν το λες και… λίγο, τουλάχιστον από ποσότητα. Από ποιότητα, ο χρόνος θα δείξει. Αλλά και κατά πόσο αυτή η υπερπροσφορά θα έχει σε τέτοιους καιρούς την ανάλογη ζήτηση και αυτό θα το δούμε. Πάντως, το σίγουρο είναι πως το ελληνικό θέατρο πάει κόντρα στους καιρούς και η τέχνη του λειτουργεί θεραπευτικά τόσο για τους ανθρώπους της όσο και για το κοινό. Τώρα, ποιοι και για πόσο θα μείνουν ζωντανοί στη σκηνή και θα τους αντέξει το σχοινί, θα φανεί στο χειροκρότημα…
Ευρηματικότητα, λοιπόν, έξυπνες λύσεις για τον περιορισμό του budget, καλή θέληση και πολύ πείσμα είναι το δημιουργικό αντίβαρο στις οικονομικές δυσκολίες και στην ανεπάρκεια των μέσων που πλήττουν – όχι όμως ανεπανόρθωτα όπως όλα δείχνουν- τις αθηναϊκές και όχι μόνο σκηνές. Και το μήνυμα σαφές: η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, αλλά ούτε και το Θέατρο… Ήδη, οι περισσότερες από τις σκηνές έκαναν πρεμιέρα την προηγούμενη εβδομάδα και σε λίγο διάστημα θα έχουν σηκώσει τα περισσότερα θέατρα την αυλαία. Ο μπαχτσές έχει απ’ όλα: μιούζικαλ, υπερπαραγωγές που υπογράφουν τρανταχτά ονόματα από το εξωτερικό, συσπειρώσεις εγχώριων δυνάμεων με λαμπερό καστ, αλλά και διασπάσεις, παραδοσιακές σκηνές υπό νέα διεύθυνση και φιλόδοξα ανοίγματα σε νέους χώρους, πειραματικές παραστάσεις, άφθονη ελληνικότητα, σινεφίλ ρεπερτόριο, επαναλήψεις από επιτυχίες του πρόσφατου και του μακρινού παρελθόντος, λύσεις ασφαλείας, ελάχιστες ριψοκίνδυνες επιλογές και ο κατάλογος είναι μακρύς. Προφανώς, λοιπόν, εδώ δεν υπάρχει λόγος, αλλά ούτε και χώρος για να γίνει μια παράθεση του που, ποιος και πότε, αλλά ένα γενικότερο σχόλιο πάνω στο όλον με μικρές στάσεις στα… σημεία που κεντρίζουν θετικά ή αρνητικά το ενδιαφέρον μας.
Και ενώ το κεφάλαιο θέατρο και γενικότερα ο πολιτισμός είναι από τους τελευταίους τροχούς της αμάξης στην κυβερνητική ατζέντα και οι κρατικές επιχορηγήσεις παραμένουν πληγή ανοιχτή, η ιδιωτική πρωτοβουλία ανθίζει. Βλέπε για παράδειγμα, το ηχηρό άνοιγμα του επιχειρηματία Φάνη Κιρκινέζου με το ανακαινισμένο Ακροπόλ, αλλά και ακόμη δύο θέατρα, το Ροές και το Βασιλάκου, όπου έχουν προγραμματιστεί 11 παραγωγές με δυνατό επιτελείο και στροφή στο αστικό, θα λέγαμε, ρεπερτόριο: Επιθεωρητής του Γκόγκολ, το Μεγάλο μας τσίρκο του Καμπανέλη, η Αγία Ιωάννα των Σφαγείων του Μπρεχτ κ.ά. υπόσχονται έναν… κλασικό θεατρικό χειμώνα. Το Εθνικό Θέατρο εκτός των άλλων προσφέρει απλόχερα παραγωγές διεθνούς κύρους, με την πολυσυζητημένη παράσταση του Ρόμπερτ Ουίλσον Οδύσσεια να κρατάει τα ινία και να ακολουθούν ακόμη δύο ξένοι σκηνοθέτες, η Ελβετή Μπάρμπαρα Βέμπερ με τον Ορφέα στον Άδη του Τενεσί Ουίλιαμς και ο Γάλλος Ολιβιέ Πι με το Βιτριόλι του Γιάννη Μαυριτσάκη.
Οι θεατρικές σκηνές που αρέσκονται να… αγαπούν οι απαιτητικοί θεατρόφιλοι, άλλες επαναλαμβάνουν κάποιες επιτυχίες της προηγούμενης σεζόν, άλλες παρουσιάζουν ένα ολοκαίνουργιο ρεπερτόριο ακόμη και με πρώτης κλάσης έργα, άγνωστα όμως στο ελληνικό κοινό, όπως το έργο του Ουρουγουανού Σέρχιο Μπλάνκο ΚΝΕΒ (Κίεβο) σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη που θα παιχθεί για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο Θέατρο Επί Κολωνώ. Αξιοσημείωτη ιδιαιτερότητα της νέας δουλειάς της Ομάδας Νάμα είναι η διπλή συνεργασία με την Καρυοφυλιά Καραμπέτη και τη Φιλαρέτη Κομνηνού στον ίδιο ρόλο. Η δεύτερη εκδοχή της Λήθης με πρωταγωνίστρια την Εκάβη Ντούμα, μια παράσταση-εμπειρία που γνώρισε πέρυσι μεγάλη επιτυχία, επαναλαμβάνεται για λίγες μόνο παραστάσεις στο Θέατρο Πορεία, όπου ο Δημήτρης Τάρλοου επέλεξε να ανεβάσει και την Ευρυδίκη ή Ένα μιούζικαλ στον Άδη της άπαιχτης στην Ελλάδα και γοργά ανερχόμενης παγκοσμίως Αμερικανίδας συγγραφέως Σάρα Ρουλ με έναν ιδιαίτερα δυναμικό θίασο πρωταγωνιστών (Κ. Καρβούνη, Λ. Μαλκότσης, Κ. Γάκης, Γ. Νταλιάνης, Σ. Πατσίκας) που μάλλον θα συζητηθεί. Στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας η Φόνισσα του Παπαδιαμάντη με την Μπέττυ Αρβανίτη σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού επαναλαμβάνεται και προτείνεται ανεπιφύλακτα σε όσους δεν την είδαν πέρυσι, όπως και οι Λευκές Νύχτες του Ντοστογιέφσκι σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καταλειφού. Η Στοά επιμένει και πάλι στη μεγάλη αξία του Μποστ με την πιπεράτη «Φαύστα» σε σκηνοθεσία Θανάση Παπαγεωργίου, αλλά και το κοινωνικό έργο του υιού Μποστ, Κώστα Μποσταντζόγλου, Eλέφας. Το Θέατρο του Νέου Κόσμου του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου προσφέρει κλασικά ένα πολυσυλλεκτικό και εναλλασόμενο ρεπερτόριο για όλα τα γούστα με το Η ρομαντική μου ιστορία, το βραβευμένο ερωτικό έργο του D.C. Jackson να ξεχωρίζει και να μας γεμίζει προσδοκίες.
Η Μεγάλη Δύναμη, η Ελληνική Θεαμάτων με τα οχτώ θέατρα, επιμένει στο ψυχαγωγικό ρεπερτόριο με λαμπερές πάντα παραγωγές και ποντάρει στη ρουλέτα των κομμένων εισιτηρίων σχεδόν με τη σιγουριά του νικητή. Γιατί η ελληνική εκδοχή του διάσημου μιούζικαλ Σικάγο στο Παλλάς, το οποίο έχει γράψει ιστορία σε σκηνές του Μπρόντγουεϊ και του Γουέστ Εντ, δεν μπορεί να περάσει στα… ψιλά. Τον Μάρτιο τώρα του 2013, στον ίδιο χώρο θα παρουσιαστεί και πάλι -22 χρόνια μετά το πρώτο ανέβασμά της- η ροκ όπερα Δαίμονες του Νίκου Καρβέλα και του Σταύρου Σιδερά, με την Άννα Βίσση. Εδώ το σχόλιο είναι… ουδέν. Είπαμε απ’ όλα έχει ο μπαχτσές…
Το μακρινό παρελθόν, επίσης, επιστρέφει με ανανεωμένο πρόσωπο. Στο Θέατρο Άνεσις ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος ερμηνεύει ξανά ένα ρόλο-σταθμό στην πλούσια καριέρα του, τον κύριο Γκρην στο έργο του Τζεφ Μπάρον Κάθε Πέμπτη κύριε Γκρην, αυτή τη φορά με συμπρωταγωνιστή του τον Τάσο Ιορδανίδη. Αλλά και η κωμωδία του Βραζιλιάνου Ρομπέρτο Κόσα La Nonna, όπου ο Δημήτρης Πιατάς είχε κάνει θραύση ως παμφάγος και αδηφάγος γιαγιά πριν από 15 χρόνια, επιστρέφει στη σκηνή του Θεάτρου Ακάδημος. Η μεταφορά επίσης γνωστών κινηματογραφικών έργων στο θέατρο για πολλούς απ’ ότι φαίνεται αποτελεί ασφαλή επιλογή και σχεδόν τάση. Έχουμε βέβαια π.χ. τους Άνδρες έτοιμους για όλα που ποντάρουν στο… στριπτίζ για να προσελκύσουν το ενδιαφέρον μας σε μια βαρετή, «γιατί ξανά Θεέ μου;» επιλογή επανάληψης της διασκεδαστικής αλλά χιλιοειδωμένης αυτής κινηματογραφικής επιτυχίας στο Θέατρο Λαμπέτη, αλλά και πολλά υποσχόμενες πρωτοβουλίες όπως τον Άνθρωπο της βροχής που ανεβαίνει στο Θέατρο Γκλόρια, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη με τον Γιάννη Στάνκογλου στο ρόλο που ερμήνευε ο Τομ Κρουζ στην ταινία και τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη σε αυτόν που χάρισε στον Ντάστιν Χόφμαν το Όσκαρ α΄ Αντρικού Ρόλου. Το θεατρικό έργο, επίσης, του Άλμπερτ Όστερμάγιερ που βασίζεται στην πολυβραβευμένη αριστουργηματική γερμανική ταινία του Φλόριαν Χένκελ Φον Ντόνερσμαρκ Οι Ζωές των Άλλων θα παιχτεί για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο Θέατρο Θησείον με ένα δυνατό καστ: Άννα Μάσχα, Φάνη Μουρατίδη, Κώστα Μπερικόπουλο και Μανώλη Μαυρομματάκη, σε σκηνοθεσία της Αλίκης Δανέζη-Knutchen.
Τέλος, αναφέρουμε και δυο παραστάσεις που ενστικτωδώς επιλέξαμε από το μακρύ κατάλογο που ίσως κάνουν τη διαφορά: το Mistero Buffo του Ντάριο Φο, ένα χιουμοριστικό σπονδηλωτό έργο που θα αποτελέσει και την πρώτη δουλειά της νεοσύστατης ομάδας Επτάρχεια του σκηνοθέτη Θωμά Μοσχόπουλου με το μόνιμο θίασό του (Άννα Καλαϊτζίδου, Άννα Μάσχα, Κώστα Μπερικόπουλο, Αργύρη Ξάφη, Θάνο Τοκάκη και Γιώργο Χρυσοστόμου) σε συμπαραγωγή με την Εταιρία Λυκόφως. Κάθε παράσταση θα περιλαμβάνει διαφορετικές σκηνές, καθώς ο αριθμός των σκηνών είναι τόσο μεγάλος που δεν μπορούν να παρουσιαστούν σε μία μόνο παράσταση. Ενδιαφέρον! Ακολούθως, το Κουαρτέτο του Χάινερ Μίλερ στο Από Μηχανής Θέατρο από την Εταιρία Θεάτρου Συν-Επί (+,Χ) σε ένα διαφορετικό ανέβασμα διά χειρός Άντζελας Μπρούσκου και με πρωταγωνιστικό δίδυμο τους Άκι Βλουτή και Δανάη Σκιάδη είναι… μια κάποια πρόταση!
Και μην παραλείψουμε τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση με την ισχυρή παρουσία της στα θεατρικά δρώμενα, η οποία στο μικρό διάστημα της λειτουργίας της κατάφερε να φέρει τα πάνω-κάτω στο χώρο με παραστάσεις πρώτης γραμμής και ιδεολογικής συνέπειας. Φυσικά και οι εναλλακτικοί θεατρόφιλοι έχουν τη… στέγη τους με τη σκηνή του Bios να πρωτοστατεί στο κεφάλαιο performance και να γιορτάζει τα 10 χρόνια λειτουργίας του με 22 παραστάσεις, αλλά και σκηνές όπως η Knot Gallery και το νεοσύστατο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων στην Κυψέλη να προσφέρουν βήμα σε νέους δημιουργούς και ανήσυχα πνεύματα.
Ευρηματικότητα, λοιπόν, έξυπνες λύσεις για τον περιορισμό του budget, καλή θέληση και πολύ πείσμα είναι το δημιουργικό αντίβαρο στις οικονομικές δυσκολίες και στην ανεπάρκεια των μέσων που πλήττουν – όχι όμως ανεπανόρθωτα όπως όλα δείχνουν- τις αθηναϊκές και όχι μόνο σκηνές. Και το μήνυμα σαφές: η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, αλλά ούτε και το Θέατρο… Ήδη, οι περισσότερες από τις σκηνές έκαναν πρεμιέρα την προηγούμενη εβδομάδα και σε λίγο διάστημα θα έχουν σηκώσει τα περισσότερα θέατρα την αυλαία. Ο μπαχτσές έχει απ’ όλα: μιούζικαλ, υπερπαραγωγές που υπογράφουν τρανταχτά ονόματα από το εξωτερικό, συσπειρώσεις εγχώριων δυνάμεων με λαμπερό καστ, αλλά και διασπάσεις, παραδοσιακές σκηνές υπό νέα διεύθυνση και φιλόδοξα ανοίγματα σε νέους χώρους, πειραματικές παραστάσεις, άφθονη ελληνικότητα, σινεφίλ ρεπερτόριο, επαναλήψεις από επιτυχίες του πρόσφατου και του μακρινού παρελθόντος, λύσεις ασφαλείας, ελάχιστες ριψοκίνδυνες επιλογές και ο κατάλογος είναι μακρύς. Προφανώς, λοιπόν, εδώ δεν υπάρχει λόγος, αλλά ούτε και χώρος για να γίνει μια παράθεση του που, ποιος και πότε, αλλά ένα γενικότερο σχόλιο πάνω στο όλον με μικρές στάσεις στα… σημεία που κεντρίζουν θετικά ή αρνητικά το ενδιαφέρον μας.
Και ενώ το κεφάλαιο θέατρο και γενικότερα ο πολιτισμός είναι από τους τελευταίους τροχούς της αμάξης στην κυβερνητική ατζέντα και οι κρατικές επιχορηγήσεις παραμένουν πληγή ανοιχτή, η ιδιωτική πρωτοβουλία ανθίζει. Βλέπε για παράδειγμα, το ηχηρό άνοιγμα του επιχειρηματία Φάνη Κιρκινέζου με το ανακαινισμένο Ακροπόλ, αλλά και ακόμη δύο θέατρα, το Ροές και το Βασιλάκου, όπου έχουν προγραμματιστεί 11 παραγωγές με δυνατό επιτελείο και στροφή στο αστικό, θα λέγαμε, ρεπερτόριο: Επιθεωρητής του Γκόγκολ, το Μεγάλο μας τσίρκο του Καμπανέλη, η Αγία Ιωάννα των Σφαγείων του Μπρεχτ κ.ά. υπόσχονται έναν… κλασικό θεατρικό χειμώνα. Το Εθνικό Θέατρο εκτός των άλλων προσφέρει απλόχερα παραγωγές διεθνούς κύρους, με την πολυσυζητημένη παράσταση του Ρόμπερτ Ουίλσον Οδύσσεια να κρατάει τα ινία και να ακολουθούν ακόμη δύο ξένοι σκηνοθέτες, η Ελβετή Μπάρμπαρα Βέμπερ με τον Ορφέα στον Άδη του Τενεσί Ουίλιαμς και ο Γάλλος Ολιβιέ Πι με το Βιτριόλι του Γιάννη Μαυριτσάκη.
Οι θεατρικές σκηνές που αρέσκονται να… αγαπούν οι απαιτητικοί θεατρόφιλοι, άλλες επαναλαμβάνουν κάποιες επιτυχίες της προηγούμενης σεζόν, άλλες παρουσιάζουν ένα ολοκαίνουργιο ρεπερτόριο ακόμη και με πρώτης κλάσης έργα, άγνωστα όμως στο ελληνικό κοινό, όπως το έργο του Ουρουγουανού Σέρχιο Μπλάνκο ΚΝΕΒ (Κίεβο) σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη που θα παιχθεί για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο Θέατρο Επί Κολωνώ. Αξιοσημείωτη ιδιαιτερότητα της νέας δουλειάς της Ομάδας Νάμα είναι η διπλή συνεργασία με την Καρυοφυλιά Καραμπέτη και τη Φιλαρέτη Κομνηνού στον ίδιο ρόλο. Η δεύτερη εκδοχή της Λήθης με πρωταγωνίστρια την Εκάβη Ντούμα, μια παράσταση-εμπειρία που γνώρισε πέρυσι μεγάλη επιτυχία, επαναλαμβάνεται για λίγες μόνο παραστάσεις στο Θέατρο Πορεία, όπου ο Δημήτρης Τάρλοου επέλεξε να ανεβάσει και την Ευρυδίκη ή Ένα μιούζικαλ στον Άδη της άπαιχτης στην Ελλάδα και γοργά ανερχόμενης παγκοσμίως Αμερικανίδας συγγραφέως Σάρα Ρουλ με έναν ιδιαίτερα δυναμικό θίασο πρωταγωνιστών (Κ. Καρβούνη, Λ. Μαλκότσης, Κ. Γάκης, Γ. Νταλιάνης, Σ. Πατσίκας) που μάλλον θα συζητηθεί. Στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας η Φόνισσα του Παπαδιαμάντη με την Μπέττυ Αρβανίτη σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού επαναλαμβάνεται και προτείνεται ανεπιφύλακτα σε όσους δεν την είδαν πέρυσι, όπως και οι Λευκές Νύχτες του Ντοστογιέφσκι σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καταλειφού. Η Στοά επιμένει και πάλι στη μεγάλη αξία του Μποστ με την πιπεράτη «Φαύστα» σε σκηνοθεσία Θανάση Παπαγεωργίου, αλλά και το κοινωνικό έργο του υιού Μποστ, Κώστα Μποσταντζόγλου, Eλέφας. Το Θέατρο του Νέου Κόσμου του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου προσφέρει κλασικά ένα πολυσυλλεκτικό και εναλλασόμενο ρεπερτόριο για όλα τα γούστα με το Η ρομαντική μου ιστορία, το βραβευμένο ερωτικό έργο του D.C. Jackson να ξεχωρίζει και να μας γεμίζει προσδοκίες.
Η Μεγάλη Δύναμη, η Ελληνική Θεαμάτων με τα οχτώ θέατρα, επιμένει στο ψυχαγωγικό ρεπερτόριο με λαμπερές πάντα παραγωγές και ποντάρει στη ρουλέτα των κομμένων εισιτηρίων σχεδόν με τη σιγουριά του νικητή. Γιατί η ελληνική εκδοχή του διάσημου μιούζικαλ Σικάγο στο Παλλάς, το οποίο έχει γράψει ιστορία σε σκηνές του Μπρόντγουεϊ και του Γουέστ Εντ, δεν μπορεί να περάσει στα… ψιλά. Τον Μάρτιο τώρα του 2013, στον ίδιο χώρο θα παρουσιαστεί και πάλι -22 χρόνια μετά το πρώτο ανέβασμά της- η ροκ όπερα Δαίμονες του Νίκου Καρβέλα και του Σταύρου Σιδερά, με την Άννα Βίσση. Εδώ το σχόλιο είναι… ουδέν. Είπαμε απ’ όλα έχει ο μπαχτσές…
Το μακρινό παρελθόν, επίσης, επιστρέφει με ανανεωμένο πρόσωπο. Στο Θέατρο Άνεσις ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος ερμηνεύει ξανά ένα ρόλο-σταθμό στην πλούσια καριέρα του, τον κύριο Γκρην στο έργο του Τζεφ Μπάρον Κάθε Πέμπτη κύριε Γκρην, αυτή τη φορά με συμπρωταγωνιστή του τον Τάσο Ιορδανίδη. Αλλά και η κωμωδία του Βραζιλιάνου Ρομπέρτο Κόσα La Nonna, όπου ο Δημήτρης Πιατάς είχε κάνει θραύση ως παμφάγος και αδηφάγος γιαγιά πριν από 15 χρόνια, επιστρέφει στη σκηνή του Θεάτρου Ακάδημος. Η μεταφορά επίσης γνωστών κινηματογραφικών έργων στο θέατρο για πολλούς απ’ ότι φαίνεται αποτελεί ασφαλή επιλογή και σχεδόν τάση. Έχουμε βέβαια π.χ. τους Άνδρες έτοιμους για όλα που ποντάρουν στο… στριπτίζ για να προσελκύσουν το ενδιαφέρον μας σε μια βαρετή, «γιατί ξανά Θεέ μου;» επιλογή επανάληψης της διασκεδαστικής αλλά χιλιοειδωμένης αυτής κινηματογραφικής επιτυχίας στο Θέατρο Λαμπέτη, αλλά και πολλά υποσχόμενες πρωτοβουλίες όπως τον Άνθρωπο της βροχής που ανεβαίνει στο Θέατρο Γκλόρια, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη με τον Γιάννη Στάνκογλου στο ρόλο που ερμήνευε ο Τομ Κρουζ στην ταινία και τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη σε αυτόν που χάρισε στον Ντάστιν Χόφμαν το Όσκαρ α΄ Αντρικού Ρόλου. Το θεατρικό έργο, επίσης, του Άλμπερτ Όστερμάγιερ που βασίζεται στην πολυβραβευμένη αριστουργηματική γερμανική ταινία του Φλόριαν Χένκελ Φον Ντόνερσμαρκ Οι Ζωές των Άλλων θα παιχτεί για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο Θέατρο Θησείον με ένα δυνατό καστ: Άννα Μάσχα, Φάνη Μουρατίδη, Κώστα Μπερικόπουλο και Μανώλη Μαυρομματάκη, σε σκηνοθεσία της Αλίκης Δανέζη-Knutchen.
Τέλος, αναφέρουμε και δυο παραστάσεις που ενστικτωδώς επιλέξαμε από το μακρύ κατάλογο που ίσως κάνουν τη διαφορά: το Mistero Buffo του Ντάριο Φο, ένα χιουμοριστικό σπονδηλωτό έργο που θα αποτελέσει και την πρώτη δουλειά της νεοσύστατης ομάδας Επτάρχεια του σκηνοθέτη Θωμά Μοσχόπουλου με το μόνιμο θίασό του (Άννα Καλαϊτζίδου, Άννα Μάσχα, Κώστα Μπερικόπουλο, Αργύρη Ξάφη, Θάνο Τοκάκη και Γιώργο Χρυσοστόμου) σε συμπαραγωγή με την Εταιρία Λυκόφως. Κάθε παράσταση θα περιλαμβάνει διαφορετικές σκηνές, καθώς ο αριθμός των σκηνών είναι τόσο μεγάλος που δεν μπορούν να παρουσιαστούν σε μία μόνο παράσταση. Ενδιαφέρον! Ακολούθως, το Κουαρτέτο του Χάινερ Μίλερ στο Από Μηχανής Θέατρο από την Εταιρία Θεάτρου Συν-Επί (+,Χ) σε ένα διαφορετικό ανέβασμα διά χειρός Άντζελας Μπρούσκου και με πρωταγωνιστικό δίδυμο τους Άκι Βλουτή και Δανάη Σκιάδη είναι… μια κάποια πρόταση!
Και μην παραλείψουμε τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση με την ισχυρή παρουσία της στα θεατρικά δρώμενα, η οποία στο μικρό διάστημα της λειτουργίας της κατάφερε να φέρει τα πάνω-κάτω στο χώρο με παραστάσεις πρώτης γραμμής και ιδεολογικής συνέπειας. Φυσικά και οι εναλλακτικοί θεατρόφιλοι έχουν τη… στέγη τους με τη σκηνή του Bios να πρωτοστατεί στο κεφάλαιο performance και να γιορτάζει τα 10 χρόνια λειτουργίας του με 22 παραστάσεις, αλλά και σκηνές όπως η Knot Gallery και το νεοσύστατο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων στην Κυψέλη να προσφέρουν βήμα σε νέους δημιουργούς και ανήσυχα πνεύματα.
The end
Σχόλια
